زنی که صدام برای سرش جایزه تعیین کرد

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر خبر ناب به نقل از همشهری - زکیه عاقلی: این حضور گاهی در قالب نظامی همچون شرکت در دفاع ۳۴روزه خرمشهر بود، گاهی در نقش بهداشتی و درمانی و گاهی در نقش پشتیبانی و تدارکات نیازهای جنگ در عقبه. اما جالب است که در میان خیل انبوه دختران و زنان جوان و میانسال، بانوان پا به سن گذاشته ای هم بودند که با به جان خریدن سختی ها، ایثارگرانه حضوری مستقیم در جبهه های غرب و جنوب داشتند.

یکی از آن بانوان ایثارگر پا به سن گذاشته، بانو «اقدس بی همتایی» معروف به مادر قصری بود. بانویی بسیار مهربان و با لهجه شیرین کردی که اهل قصرشیرین بود. او با شروع جنگ تحمیلی به همراه دخترش «قدسیه تارینگو»، ابتدا به درمانگاه شهید نجمی واقع در منطقه سرپل ذهاب و سپس به پادگان ابوذر رفتند و در سال های دفاع مقدس، خدمات شایانی به اسلام و رزمندگان اسلام کردند.

خدماتی که موجب شده پس از سال ها، همچنان داستان مهربانی های این مادر خدوم، در ذهن و خاطره رزمندگان باقی مانده باشد. مثلا مادر قصری که در ماه های ابتدایی شروع جنگ، در درمانگاه شهید نجمی (سرپل ذهاب) حضور داشت، برای حدود ۱۳دختر و زن جوان که همگی پزشک، پرستار یا بهیار بودند، مادری می کرد. مادر قصری در آنجا مسئول تدارکات و رسیدگی به امور تغذیه ای کادر بهداشتی و درمانی، مجروحین و رزمندگانی بود که برای کمی خستگی در کردن به درمانگاه می آمدند.

او سعی می کرد با همان امکانات کم، همیشه بساط چای برای رزمندگانی که برای تعویض پست، از خط مقدم به سمت مقر برمی گشتند و برای خستگی درکردن مدتی کوتاهی در درمانگاه می ماندند، به راه باشد. دخترهای جوان برای مادر قصری، درست مثل قدسیه اش بودند و برای تک تک آنها مادری می کرد.

شب ها بچه هایی که کشیک نبودند، باید در یک اتاق بدون امکانات می خوابیدند. کف اتاق سیمان نداشت و پر از سنگ و کلوخ بود. بچه ها سعی کرده بودند تا سنگ و کلوخ ها را از کف اتاق جمع کنند و آن را با یک پتو فرش می کردند اما با وجود این در سرمای غرب کشور و در ماه های پاییز، فقط تعداد کمی پتو وجود داشت تا دخترها موقع خواب، به روی خودشان بکشند. آن وقت مادر قصری با وجود پابه سن بودن، شب ها که دخترها خوابشان می برد، پتویش را روی آنها می انداخت، تا یک وقت دخترهایش -که هرکدامشان از یک شهر آمده بودند و به سرمای منطقه غرب کشور عادت نداشتند- سرما نخورند.

یکی دیگر از بانوان پابه سن گذاشته، که در کل جبهه ها (هم غرب و هم جنوب) به «مادر جبهه ها» ملقب شده بود، زهرا محمودی نام داشت. ایشان متولد ۱۳۰۰.ش بود و در زمان شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، ۵۹سال داشت.

همسرش چند سال قبل از آن، به رحمت خدا رفته بود و بچه هایش بزرگ شده بودند اما این بانو، نمی توانست نسبت به جنگ و جهاد بی تفاوت باشد. پسرهایش که راهی جبهه ها شدند، خودش هم شروع کرد به جمع آوری کمک های مردمی. کمک های مردمی که به اندازه یک وانت شد، اینقدر این در و آن در زد تا بالاخره از سپاه مجوز گرفت، تا خودش هدایا و کمک ها را به جبهه های جنوب برساند. نخستین بار که به خط مقدم رفته بود، رزمنده ها در عین تعجب و شگفتی از حضور یک بانوی پابه سن گذاشته در خط، انگار که مادرشان را دیده باشند، ذوق زده شده بودند!

بعد از آن اما، مادر محمودی تا پایان جنگ، بارها و بارها برای رساندن آذوقه و کمک های مردمی، هم به خط مقدم جبهه های جنوب رفت و هم به سنگرهای خط مقدم جبهه های غرب، اصلا به همین دلیل هم صدام برای سرش جایزه تعیین کرده بود! این مادر بعد از شهادت پسرش «علی اقبال» در منطقه عملیاتی ماووت، حتی حاضر نشد گریه کند! زیرا معتقد بود که با این کار، دل منافقین شاد می شود. او همیشه رزمندگان را مانند علی خودش می دید... یادش گرامی باد.

این خبر توسط سایت همشهری آنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : همشهری آنلاین