گاهی اوقات مانند شریعتی در (کویر) نوشتم -  در طنز نویسی عاشق چخوفم -  برخی طنزهایم را بی مزه می دانند
سرویس فرهنگ و هنر - احمد زیدآبادی تقلید از کسی را دوست نداشته و باور دارد نوشته باید بوی نثر خود نویسنده را بدهد؛ اما در همین میان در بازه‌ای از زمان تلاش کرده تا مانند نثر شریعتی در کویر بنویسد.

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر خبر ناب به نقل از خبرآنلاین - مهسا بهادری: احمد زیدآبادی این روزها دیگر به عنوان تحلیلگر سیاسی فعالیت نمی کند، او از این عرصه جدا شده و تصمیم گرفته فقط به قلم زدن برای مطبوعات بپردازد؛ البته نوشته های زیدآبادی فقط در حوزه مطبوعات نیست، او هفت جلد کتاب نوشته. کتاب هایی که روایت زندگی او در مرحله ها و بازه های زمانی متفاوت است.

شما تا کنون چندین عنوان کتاب را به چاپ رسانده اید، خواسته یا ناخواسته در آثارتان خودسانسوری را اعمال کرده اید؟

البته من هم در نوشتن ملاحظات زیادی دارم و در نظر می گیرم، نمی توان جوری نوشت که این شرایط حفظ نشود و آن گونه که باید انتقاد کنیم انتقاد نمی کنیم، به هر حال ما هم مجبوریم که شرایط را بسنجیم.

کتاب «گرگ و میش هوای خرداد ماه» سعی دارد تا تاریخ شفاهی را روایت کند یا بیشتر خواستید زندگینامه بنویسید؟

اصل این کتاب ها یک زندگینامه در هفت جلد است. محور این کتاب ها مسائل مربوط به من و آن چیزی است که پیرامون من رخ داده. در این کتاب که شما نامش را گفتید، ماجرای سربازی ام در دانشگاه امام حسین(ع) را روایت می کنم. در آن جا یک مشکل بروکراتیک هم رخ داده که من آمدم آن را با جزییات روایت کردم این مسئله مهمی است. بسیاری از خوانندگان متوجه این ماجرا نمی شوند که به ماجرای عقلانیت بروکراتیک ارتباط دارد. خواستم بگویم وقتی انقلاب می شود و نهادهای انقلابی شکل می گیرند، تا چه اندازه از این عقلانیت بروکراتیک فاصله می گیرند و سر و ته این ماجرا به هیچ عنوان به یکدیگر ارتباطی ندارند.

درباره تجربه های سیاسی هم خواستم آنچه ادراک خودم است را نقل کنم و ممکن هزاران اتفاق دیگر هم رخ داده باشد که چون در جریان آن نبودم یا دخالتی نداشتم یا حضور ذهن نداشتم به آن نپرداختم.

این مجموعه کتاب ها در ۱۰۰ سال آینده می تواند مرجعیت تاریخی داشته باشد؟

مرجعیتش در قالب کتابی که یک روزنامه نگار نوشته، بله می تواند قابل استناد باشد. ما کتاب ناصر خسرو که یک سفرنامه است را می خوانیم و بعضا درباره مناسبات مذهبی هم صحبت کرده است. یا مثلا سفرنامه حاج سیاح محلاتی را می خوانید، این کتاب ها خودشان منبع هستند، ممکن است عده ای بگویند که این کتاب ها از منظر خود نویسنده ها نوشته شده، اما اگر به سلامت شخصیت فرد اعتماد داشته باشیم و بپذیریم این مطلبی که نوشته شده دروغ نیست و آن مسئله را واقعا تجربه کرده، این ماجرای خوبی است.

گاهی اوقات مانند شریعتی در (کویر) نوشتم -  در طنز نویسی عاشق چخوفم -  برخی طنزهایم را بی مزه می دانند

چرا تلاش کردید که زندگی نامه تان را بنویسید؟ و نکته بعد اینکه در بخش هایی از این کتاب در رابطه با یکسری مسائل شما کاملا به جزییات پرداختید و درباره برخی موارد به راحتی از آن عبور کردید، چرا بین این مسائل تفکیک قائل شدید؟

من با برخی از این موارد شخصا درگیر بوده به همین دلیل آن را با جزییات نوشتم؛ اما با برخی موارد دیگر درگیری شخصی نداشتم و به صورت کلی از آن عبور کردم و اینکه نخواستم لزوما تاریخ نگاری مردمی را انجام دهم، چون خودم بخشی از مردم عادی بودم و تجربه های ریزم را نوشتم. این موارد یا جنبه کمیک دارد، یا تراژیک است یا یک ماجرایی را روایت می کند که اگر آن جزییات وارد نمی شد، موضوع به دست نمی آمد.

من می دانم الان روزنامه نگاری تا چه اندازه کار راحتی است اما در همین کتاب خواستم بگویم یک زمانی یه متن بین المللی منتشر می شد و ما به اصل آن دسترسی نداشتیم. در همین نوشته ها خواستم به قدری این سختی ها را برای روزنامه نگاران جوان ملموس کنم تا قدر موقعیت فعلی را بدانند.

برای نوشتن زندگینامه سعی کردید نویسنده ای را الگوی خودتان قرار دهید؟

در واقع من از آن دسته آدم هایی هستم که با تقلید مشکل دارم و تلاش می کنم هرکاری که می خواهم انجام دهم رنگ خودم را داشته باشد. یک دوره ای بود که سعی می کردم از نثر شریعتی در کویر استفاده کنم؛ اما بعدها این ماجرا را رها کردم و دنبال یک زبانی گشتم که برای خودم باشد اما به هرحال آدم وقتی آثاری را می خواند یک تاثیری پذیری از کتاب ها دارد. تاثیرپذیری به این معنا که اگر الان این کار را انجام دهم بهتر است. مثلا من در زندان خاطرات زیادی را خواندم و آن چیزی که مورد پسندم واقع شد؛ «خزان بی بهار» ابراهیم یونسی بود. ایشان اولین فرماندار کل بعد از انقلاب بود. این کتاب چون از اول زندگی نویسنده را روایت می کرد معلوم بود که کمی داستان هم در میانه کار آورده است. اما وقتی وارد همین داستان می شود، فضاهایی می آفریند که برای من لذت بخش است. به ویژه که یک تسلط بسیار خوب بر زبان فارسی و ضرب المثل های آن داشته است و حتی به نظر من نویسنده ای است که بی دلیل فراموش شده و چیزی بود که در ذهنم قابل تحسین بود اما بازهم نخواستم از او تقلید کنم.

یک چیزی که برای من اهمیت دارد این است که چگونه از بعضی آدم ها نقد کنم بدون اینکه از من دلخور شوند و این را از خاطرات سیاسی رمون آرون برداشت کردم. چون به گونه ای از آدم ها نقد می کرد که هم انتقادشان در آن وجود داشت هم برخورنده نبود و الهام بخش این نوع از نگاه آن فرد بود.

در طنز نویسی عاشق چخوفم، گوگول را هم دوست دارم، طنزهای داستایوفسکی هم زیباست، کلا طنزنویسان روسی را به همه جا ترجیح می دهم. عده ای به من می گویند طنزهایت چخوفی است و برخی می گویند تو در طنز نویسی هیچ استعدادی نداری و نوشته هایت لوس و بی مزه است، طنز ننویس!

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین

اخبار گوناگون در خبر ناب
آخرین اخبار سرویس فرهنگ و هنر