فیلم جدید مهران مدیری چند گام عقب تر از فیلم قبلی
به گزارش سرویس فرهنگ و هنر خبر ناب به نقل از همشهری - دومین ساخته سینمایی مهران مدیری، بیش از آن که تابع الگوریتم های سینمایی باشد، به یک ذوق زدگی در نمایش یک بحران فردی که تلاش می شود آن را به دغدغه ای اجتماعی بسط دهد، شبیه است. از سوژه و طرح داستان شروع می کنیم که به واسطه بافت ساختاری و هارمونی مضمونی، شدیدا محتاج نوآوری های روایی است. اشکال اما از زمانی آغاز می شود که می بینیم در فرآیند اشاعه داستان، نگاه جزءنگر، قابلیت های خود را به کلیت اثر تحمیل نمی کند.
فیلم، افتتاحیه خوبی دارد. خیلی زود، چالش خود را با مخاطب در میان می گذارد اما این دگردیسی از شوخ وشنگی و پرواز به آینده ای روشن به اضمحلال و تعلیق، چندان مخاطب را نمی گیرد. فیلمنامه تلاش بسیاری کرده تا با مختصات سبک زندگی نوین امروزی جوان ها به بحث نگاه کند اما برخی اهمال کاری ها در پروسه روایی علی الخصوص پس از موضوع پنهان کردن سارا، نشان می دهد که نویسندگان، وسواس و ژرف نگری های نسل امروز در تحلیل یک موضوع را نادیده انگاشته و صرفا یک نگاه کلی دهه چهلی را به جامعه امروز وصله زده اند.
ساعت ۶ صبح؛ چند ساعت عقب تر از ساعت ۵ عصر
اینکه سارا، مدام موقعیت خود را برای آدم های متفاوت توضیح می دهد، سبب آزار مخاطب می شود. نداشتن قصه در آن لحظات طولانی و قطبیت دادن صرف به سارا سبب شد تا ریتم به شکل کندی پیش برود و داستان برای این لحظات مهم، تفکر پیش برنده ای نداشته باشد
ضربه بزرگ فیلم از بابت نارسایی و کم مایه بودن تعلیق است. تعلیق در این فیلم، ذاتی است و ناشی از پارادایم های فیلمنامه نیست بلکه صرف آمدن پلیس و نیروهای امنیتی و البته به خطر افتادن موضوع مسافرت سارا است که تمام بار تعلیق را به دوش کشیده و نمی تواند به شکلی مویرگی در فضای کار رخنه کند. این حال و هوا، مخاطب را به یاد فیلم آواز قو می اندازد. نویسندگان و کارگردان در شرایطی کاراکترهای خود را در چنین موقعیتی قرار می دهند که گمان یک اثر اجتماعی انتقادی را در سر دارند اما آنچه از فحوای این اثر درک می شود، گرفتاری جوانان در اثر یک اشتباه کودکانه است که می تواند تبعاتی بزرگ را برای آنها در پی داشته باشد بنابراین سازندگان و صاحبان اثر حتی نتوانسته اند در کلیت ماجرا، به آن چیزی که مدنظرشان بود، دست یابند.
این رویکرد پس از ورود پلیس و چرخش اطلاعاتی کلیشه ای در دوسوم انتهایی قصه، شکل آزاردهنده ای پیدا کرد. اینکه سارا، مدام موقعیت خود را برای آدم های متفاوت توضیح می دهد، سبب آزار مخاطب می شود. نداشتن قصه در آن لحظات طولانی و قطبیت دادن صرف به سارا سبب شد تا ریتم به شکل کندی پیش برود و داستان برای این لحظات مهم و حیاتی، تفکر پیش برنده ای نداشته باشد؛ این چنین است که فیلم در لحظات حساسی چون آمدن کلیدساز، بیشتر به یک موقعیت کمیک طعنه می زند تا بیم و امیدهای متاثر فرار از یک چالش بزرگ.
مهران مدیری حالا با دومین ساخته سینمایی اش نشان داده که کارگردانی در خدمت درام نیست. گرچه حرف و حدیث های بسیاری راجع کارهای کمیک و جنگ هایی که طی این سال ها ساخته نیز وجود دارد. مدیری در طول دو دهه گذشته، به چهره پرکاری تبدیل شده که فقط می سازد و گویی برایش اهمیت ندارد که این کارها، چه بازخورد و ماندگاری ای دارند. حداقل آن که می توانست ۷ سال پس از ساعت ۵ عصر، یک گام رو به جلو برداشته و در کمترین سطح، بیان شعارین آن فیلم را اینجا نیز تکرار کند اما ساعت ۶ صبح، آشکارا و مسلما، چندین گام عقب تر از فیلم قبلی مدیری است و نمی تواند انتظارات حداقلی مخاطب را تامین کند.
منبع: ایرنااین خبر توسط سایت همشهری آنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.
منبع : همشهری آنلاین