عبدالجبار کاکایی: (محبوب من چقدر جهان بی وجود بود!)

کاکایی در ادامه افزود: نظام رسانه ای ما متأسفانه زیر شلاق ممیزی است و این کار کردن را خیلی سخت می کند البته و حوزه زبان و ادبیات هم همین را شاهدیم.

او در ادامه به ملاقات با مرحوم هاشمی رفسنجانی اشاره کرد و گفت: یک روزی خدمت آقای هاشمی رسیدیم در آخرین ماه های عمرشان. من خدمتشان عرض کردم که نظام کمونیستی افغانستان در دوره «کارمل» سازمانی تأسیس کرد به نام سازمان «تبلیغ و ترویج» که وظیفه آن نزدیک کردن کابل به مسکو بود، تقریباً یک چنین رسالتی را بعضی از نظام های انقلابی برای خود قائل هستند. ایشان (مرحوم هاشمی) صراحتاً اعتراف کرد که این اشتباهی بود که ما کردیم، ما هنرمندان را در سیطره گرفتیم و از آنان چیزهایی خواستیم که به هرحال مطابق میلشان نبود.

کاکایی در ادامه به سیر فکر و نگاه خودش بعد از سال های اولیه انقلاب اشاره کرد و افزود: از سال  ۶۹ - ۶۸ رنگ و بوی شعرهای من همان حال و هوای شعرهای انتقادی ۵۷ را گرفت، درکم از محیط در همین حد بود، این شعر را سال ۶۷ گفتم:

راستی چه می کنید

نان هنوز هست؟

جسمتان که سالم است

جان هنوز هست؟

روی شانه هایتان که ساحل من است

از غرور صخره ها نشان هنوز هست؟

چشم هایتان که بی دریغ می گریست

مثل آفتاب مهربان هنوز هست

من که فکر می کنم فریب خورده ایم

چاره چیست در من این گمان هنوز هست

این شعر در روزنامه اطلاعات همان سال منتشر شد البته با تغییری که مسئول صفحه در بیت آخر آن ایجاد کرد، که شد:

«من که فکر می کنم هنوز عاشقی

 چاره چیست در من این گمان هنوز هست»

عبدالجبار کاکاوند در بخش پایانی هم شعر دیگری برای جمع حاضر خواند:

این روزها به هرچه گذشتم کبود بود
هر سایه ای که دست تکان داد، دود بود

این روزها ادامه ی نان و پنیر و چای
اخبار منفجر شده ی صبح زود بود

جز مرگ پشت مرگ خبرهای تازه نیست
محبوب من چقدر جهان بی وجود بود!

ما همچنان به سایه ای از عشق دلخوشیم
عشقی که زخم و زندگی اش تاروپود بود

پلکی زدیم و وقت خداحافظی رسید
ساعت برای با تو نشستن حسود بود

دنیا نخواست؟ یا من و تو کم گذاشتیم؟
با من بگو قرار من این ها نبود! بود؟!

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین