واقع گرایی بی رحمانه در قاب (مایک لی)

در ادامه این منتقد سینما درباره درون مایه و تفسیرهایی که می توان از فیلم داشت، گفت: ما سه مواجهه می توانیم با شخصیت اصلی، پنسی با بازی ژان باپتیست داشته باشیم. مواجهه ی اول، با یک زنی روبرو هستیم که مشخصاً روان سالمی ندارد. خشم کنترل نشده دارد و حالش خوب نیست. نگاه روانشناختی به این شخصیت احتمالاً اولین مواجهه هر مخاطبی با پنسی باشد. فیلم هم می خواهد واضحاً ما را به این سمت ببرد. مواجهه ی دیگر، مواجهه ای اخلاقی است. آیا روان ناسالم مجوز هر رفتاری با دیگری را به ما می دهد؟ حدود و ثغور کار مسئولیت اخلاقی در وضعیت استیصال چیست؟ اما مواجهه ی سومی هم هست؛ آن هم مواجهه ی اجتماعی با یک زن سیاه پوست با انباشتی تاریخی از رنج و درد است. به نظر من این سه مواجهه، هر سه در فیلم لی می تواند وجود داشته باشد.

محسن سلیمانی فاخر، نویسنده و منتقد سینما، نیز ضمن اشاره به اثرگذاری عمیق این فیلم، گفت: «حقایق سخت» با پرداختی واقع گرایانه، به بررسی روابط خانوادگی و تأثیرات روانی فقدان می پردازد. مایک لی با استفاده از سبک خاص خود، داستانی انسانی و قابل لمس را روایت می کند که مخاطب را به تفکر و همدلی وامی دارد.

وی «فقدان» را مضمون اصلی اثر برشمرد و گفت: خشم فروخورده و افسردگی روزمره، فروپاشی روابط خانوادگی، غیبت عشق و عاطفه در زندگی زناشویی، از درون مایه های اصلی است. لی با تقابل دو دیدگاه به زندگی (بدبینانه در برابر سازگارانه) با تکنیک های روایی همچون خلق تعلیق روانی از طریق سکوت ها و فضا، استفاده از طنز تلخ برای بازتاب پوچی زندگی و پایان باز با تمرکز بر درک درونی و نه گره گشایی بیرونی، تأکید دارد.

وی به سبک کارگردانی مایک لی اشاره کرد و افزود: استفاده از بداهه پردازی برای خلق شخصیت های عمیق و زنده، واقع گرایی اجتماعی با تمرکز بر زندگی مردم معمولی، روایت تدریجی و غیرحادثه محور و مشارکت روانی تماشاگر در فضای احساسی فیلم، از خصیصه های آثار اوست که در «حقایق سخت» قابل احصاست.

سلیمانی فاخر ادامه داد: شخصیت پردازی و روند یک پارادکس معنایی دارد؛ حتی گویی با انتخاب شخصیت سیاه پوست، می خواهد این دوگانگی را معنادهی کند. البته مایک لی می توانست برای بهبود روایت از منظر فیلمنامه، به تقویت قوس روایی و اضافه کردن لحظه ی بحرانی مشخص، داستان را به سمت تحول یا فروپاشی کامل ببرد و کشمکش را عینی تر کند. عمق دادن به شخصیت های فرعی و نشانه گذاری بهتر برای پایان باز، می توانست کارگشا باشد؛ مثلاً حتی یک سکوت متفاوت، یک جمله ی کوتاه یا تغییر در نگاه به همسر، می توانست پایان را پرمفهوم تر و راضی کننده تر کند.

این منتقد در پایان افزود: Hard Truths آینه ای ست بی رحم اما صادق که نشان می دهد چگونه فقدان عشق، انباشت خشم و فرسایش خاموشِ روزمرگی، می تواند انسان را همزمان با فریاد و سکوت، از درون تهی کند.

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین