زهره حاتمی درگذشت

در تمام داستان های زهره حاتمی زنانگی موج می زند، حتی وقتی جای شخصیت های اصلی داستان را مردها می گیرند، باز هم مضمون دردهای زنانه است. مهاجرت، غربت، زن بودن، پیری، مرگ و... مضمون اصلی داستان های زهره حاتمی است که با سوژه هایی بسیار متفاوت و در فضا و زمان هایی بسیار دور از هم بیان شان می کند:
 
«الان دیگه فصل کوه رفتن نیست. من خودم یه سال تمام زمستون تو کوه آواره بودم. فرخ تازه راه افتاده بود. تو شهر غریب بودم، خبرچین ها رو نمی شناختم. رفت و اومدمون گزارش شده بود. از مرکز اومدن تحقیق. از همه چی خبر داشتن. یه دسته از موهام همون روز سفید شد.» از متن کتاب، بخشی از داستان برف سنگین

داستان «مادربزرگ» که به صفدر تقی زاده تقدیم شده آن قدر تلخ است که شیرینی برخی داستان ها را با خود می برد و همچون بادامی تلخ می ماند که میان بادام های شیرین به دهان می گذارید و کام را تلخ می کند. تلخی ای که البته وجودش ترکیب طعم داستان ها را تکمیل می کند. داستانِ پیری و بی خانمانی و سربار بودن، و این هر سه درد یک جا با هم بر سر خواننده خراب می شوند.

اما هنر قلم زهره حاتمی با داستان «مردی که شهرش را گم کرده بود» به رخ کشیده می شود. داستانی که به سبک حکایت های کهن نوشته شده است. از مضمون داستان گرفته تا لحن راوی، از آرزوی شهر رفتن شخصیت تا جنون و جنس قصه گویی داستان. رعایت تمامی این نکات و دقت و نکته بینی، همه و همه باعث شده تا این داستان برای خواننده بسیار جذاب و شیرین پیش برود و نتواند پایانی را برای آن حدس بزند.

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین