دانلود فیلم
هشدار یک کارشناس: نزدیک ونزوئلایی شدن هستیم -  سهممان را ز میادین مشترک برنداریم عراق، قطر، عربستان و روسیه برمی دارند
سرویس اقتصادی - یک کارشناس انرژی بر این اعتقاد است که اصلاح ساختار انرژی نه از قیمت بلکه باید از نقطه‌ای دیگر آغاز شود .

به گزارش سرویس اقتصادی خبر ناب به نقل از خبرآنلاین - عبدالله باباخانی می گوید: «وقتی ما سالی ۱۰۰ میلیارد دلار به دلیل عدم مدیریت روز در انرژی و تحریم ها هدر می دهیم و فقط ۳۵ میلیارد دلار یارانه می دهیم، چرا ابتدا باید سراغ مردم برویم. خودروسازها سالی ۸ میلیارد دلار به خاطر ماشین غیراستاندارد از بنزین کشور را هدر می دهند، چرا جوابش را مردم بدهند. هزینه تحمیلی به خاطر بد مدیریت کردن در تولید برق و هدررفت در خطوط انتقال نیرو چه ربطی به مردم دارد.»

بخش هایی از مهمترین سخنان عبدالله باباخانی در گفتگو با هم میهن در پی می آید:

* «با توجه به درآمد کم مردم، به هیچ عنوان نباید سراغ تغییر قیمت ها رفت. نصف همان ۱۰۰ میلیارد دلار عدم مدیریت درست انرژی کشور را اصلاح کنند، برای مردم این نسل و نسل آینده کافی است. فراموش نکنیم که برداشت ۱۸۰ میلیارد دلار نفت و گاز از زیر زمین در واقع متعلق به خود مردم است که دولت پیش پیش به عنوان مالیات پنهان بر می دارد. اما به خاطر بد مدیریت کردن در بخش انرژی حدود ۱۰۰ میلیارد دلار آن را هدر می دهد.»

*در سیزده دولت قبلی صنعت نفت ایران از یک صنعت بین المللی و رقیب به یک صنعت محلی و فرسوده تبدیل شده است؛ به طوری که نزدیک به ونزوئلایی شدن هستیم. صنعت گاز وضعیتی اسفناک تر از صنعت نفت پیش رو دارد. صنعت برق کشور یکی از بدترین راندمان های نیروگاهی و بیشترین افت برق در شبکه کشور را دارد. به صورتی که حدود ۵ برابر نیروگاه اتمی بوشهر، برق بیشتری نسبت به استاندارد جهانی در شبکه برق کشور هدر می رود.

*با همین دست فرمان پیش برویم در سال ۱۴۱۰ با بحران روبه رو می شویم. تا سال ۱۴۱۰ در بخش گاز به طور میانگین روزانه حدود ۵۰۰ میلیون مترمکعب کسری خواهیم داشت که در پیک زمستان به ۸۰۰ میلیون مترمکعب هم می رسد. در بخش بنزین روزانه حدود ۸۰-۷۰ میلیون لیتر کسری خواهیم داشت. در بخش برق میانگین حدود ۶۰ گیگاوات کسری خواهیم داشت که در پیک به ۸۰ گیگاوات هم خواهیم رسید و در بخش نفت تقریباً همه تولید مصرف داخلی می شود و شاید واردکننده حدود ۵۰۰ هزار بشکه نفت هم بشویم.

*این نتیجه حکمرانی اشتباه در ۱۳ دولت قبلی در بخش انرژی بوده است.

*امروز افتخار ما این است که با خطوط لوله و تجهیزات کشورمان، بازار آذربایجان، ارمنستان و عراق را به ترکمنستان داده ایم و در آینده نزدیک بازار پاکستان و هندوستان را به روسیه می دهیم. ایرانی که می توانست حتی بازارهای اروپا را در دست خودش داشته باشد، امروز به ۵ یا ۱۰ درصد حق ترانزیت گاز آنها چشم دوخته است.

*اکنون که دولت دکتر پزشکیان تا چند هفته دیگر مستقر می شود، خود را موظف دیدم که «کلیات» برنامه مقابله با بحران انرژی ایران که بالغ بر دو سال، وقت صرف آن کرده ام را اینجا مطرح کنم. گاهی جراحی سخت بهتر از مردن زودهنگام است. اعداد و ارقام می گویند فرصت نجات انرژی ایران برای ماندن و رقابت کردن بسیار کم است. برای نجات از بحران انرژی سه راه حل پیشنهاد می شود. اول تشکیل وزارت انرژی است.

*مدیریت مصرف فقط خواهش و تمنا از مردم برای کاهش مصرف گاز در زمستان نیست.

سال گذشته روزانه سه میلیون و ششصد هزار بشکه نفت و میعانات گازی از زیر زمین برداشت کرده ایم که با نرخ اوپک می شود ۱۱۰ میلیارد دلار، و ۲۷۵ میلیارد مترمکعب گاز برداشت کرده ایم که با نرخ منطقه می شود ۷۰ میلیارد دلار. یعنی ما ۱۸۰ میلیارد دلار از منابع زیر زمینی با همین شرایط تحریمی منابع برداشت کرده ایم، پولی که به بانک مرکزی برگشت خورده، حدود ۲۸ میلیارد دلار است. ۱۰ میلیارد دلار هم در داخل به صنایع و مردم فروخته ایم. حدود ۱۰ میلیارد دلار هم گاز و فرآورده صادرات داشته ایم. ۳۵ میلیارد دلار هم به مردم یارانه انرژی (تخفیف) داده ایم. نتیجه می گیریم که سالی حدود ۱۰۰ میلیارد دلار ما هدررفت ثروت به خاطر نداشتن مدیریت یکپارچه و بروز در بخش انرژی داریم.

دومین راهکار به میادین مشترک نفت و گاز مربوط می شود. به دلیل اینکه دنیا در حال گذار از انرژهای فسیلی است و قبل از پایان این دهه، نفت دیگر کالای استراتژیک سبد انرژی نخواهد بود، بنابراین تا می توانیم باید نفت و حداکثر یک دهه بعدش گاز را تبدیل به ثروت کنیم.

* برای برداشت از میادین مشترک نیاز به عبور از سدی خودساخته به عنوان توان داخلی داریم. واقعیتش توان داخلی نه پول دارد، نه دانش و تکنولوژی و نه تجهیزات برای این کارهای بزرگ و اساسی کشور. نهایتاً می توانند در بخش اجرایی همراه شرکت های بزرگ خارجی پیمانکاری کار کنند.

*شرکت های خارجی هم با ایران چند مشکل دارند؛ تحریم و FATF و بدتر از آن قوانین دست وپاگیر قراردادی ایران. در دولت سیزدهم مثلاً ۵۲ میلیارد دلار قرارداد نفتی و گازی با ایرانیان بسته شد اما تا یک میلیارد دلار هم به ایران نرسید و ۳ سال سوخت.

*ایران باید تیمی متخصص و قابل اعتماد برای میادین مشترک تشکیل دهد و طی سال های ۲۰۲۴ و ۲۰۲۵ کلیه میادین را با مشارکت در تولید با شرکت های خارجی نهایی کند. اگر ایران سهمش را برندارد، عراق، قطر، عربستان، کویت، عمان، آذربایجان، ترکمنستان، روسیه بر می دارند.

*ایران بیش از یک دهه است که در بازی نفوذی های کشورهای شریک در میادین مشترک نفت و گاز خود قرار گرفته است. با شعار توان داخلی، هیچ کاری جلو نرفته و کشورهای همسایه سرشار از درآمد میادین مشترک شدند. هر شرکتی که بتواند و بخواهد در ایران کار کند توسط دستانی پنهان متهم به خیانت قبل از شروع کار می شود.

یکی از نمونه های آن این است که ایران پروژه های ال ان جی خود را کمی بعد از پروژه های اولیه قطر و قبل از روسیه و خیلی کشورهای دیگر جهان شروع کرد. به ناگهان در آن بخش یکی خواب دید که کار را از خارجی ها بگیرند و به صورت جزیره ای در داخل و با توان داخلی انجام دهند. داستان را همه می دانند: «ایران برای همیشه از بازار ال ان جی جهان حذف شد.» سپس با داد و بیداد در مجلس و روزنامه ها و اینکه توتال دنبال دزدیدن اسرار نفتی ما است، کاری کردند که حتی سراغ اصلاح سکوهای پارس جنوبی هم نرویم و نتیجه این شده که قطر با همان توتال و بقیه ۲۹ میلیارد دلار قرارداد می بندد و ما سکوهای پارس جنوبی را جابه جا می کنیم. قطر ۲ سال دیگر، حدود ۲ برابر ما از پارس جنوبی گاز برداشت می کند. چه کسانی از بر باد دادن سهم ایران از پارس جنوبی سود کردند و اکنون چه مسئولیتی دارند؟ همان ها در خزر، در آزادگان در یادآوران و بقیه میادین مشترک هم دخیل هستند.

*سومین راهکار این است که باید سبدی از انرژی های مختلف ایجاد کنیم. اینکه کشور را با ۲ نوع انرژی اداره کنیم، چون که بزرگترین منابع نفت و گاز جهان را داریم، یک فکر نپخته و خطرناک بود که آثارش را داریم می بینیم. در گاز، برق و بنزین به شدت کسری داریم. کشوری مانند ترکیه در همسایگی ما با حداقل ۷ نوع انرژی مدیریت می شود و در کشور ما فقط گاز و فرآورده های نفتی. این در حالی است که ایران استعداد زیادی در حوزه انرژی های تجدیدپذیر دارد. ۳۲۰۰ ساعت آفتاب سولاری، ۲۴ نقطه بادگیری از مزایای مهمی هستند، که سبب می شود از ایران به عنوان بهشت تولید انرژی های تجدیدپذیر یاد شود. اما چکار کردیم؟ امروز زیر یک درصد هستیم. جهان کجاست؟ حدود ۳۵ درصد برق جهان از تجدیدپذیرهاست. یعنی ما ۱ به ۳۵ از جهان عقب هستیم. تا پایان این دهه جهان به ۵۰ درصد می رسد.

*دکتر پزشکیان بر سر یک دوراهی است. یک مسیر ادامه وضعیت موجود است؛ یعنی اینکه یکی از نفتی ها را به عنوان وزیر تولید نفت و گاز بگذارد. همین کار را با برق هم انجام دهد و چالش زیادی برای خودش درست نکند. نهایتاً با این سیستم فقط سرعت سقوط و نابودی آخرین بخش های انرژی کشور را کم می کند.

*مسیر دوم و نجات دهنده ایران پرهزینه خواهد بود. باید متخصصینی وارد حوزه انرژی کند که مثل خودش همفکر و حتی هم لباس خودش و دولتی ها نباشند. مسیر ریل گذاری شده پراشتباه ۱۳ دولت قبلی در بخش انرژی را تغییر دهد.

* بنده معتقدم با توجه به درآمد کم مردم، به هیچ عنوان نباید سراغ تغییر قیمت ها رفت. نصف همان ۱۰۰ میلیارد دلار عدم مدیریت درست انرژی کشور را اصلاح کنند، برای مردم این نسل و نسل آینده کافی است.

برای دسترسی سریع به تازه ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین

اخبار گوناگون در خبر ناب