تفال به حافظ امروز شنبه 8 بهمن ماه 1401

به گزارش سرویس مجله خبر ناب به نقل از فرارو - فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

آن شبِ قدری که گویند اهل خلوت امشب است

یا رب این تأثیرِ دولت در کدامین کوکب است؟

تا به گیسوی تو دست ناسزایان کم رسد

هر دلی از حلقه ای در ذکر یارب یارب است

کشته چاه زنخدان توام کز هر طرف

صد هزارش گردن جان زیرِ طوقِ غبغب است

شهسوار من که مه آیینه دار روی اوست

تاجِ خورشیدِ بلندش خاکِ نعلِ مرکب است

عکس خِوی بر عارضش بین کآفتاب گرم رو

در هوای آن عرق تا هست هر روزش تب است

من نخواهم کرد ترک لعل یار و جام می زاهدان معذور داریدم که اینم مذهب است

اندر آن ساعت که بر پشت صبا بندند زین

با سلیمان، چون برانم من که مورم مرکب است

آن که ناوک بر دل من زیر چشمی می زند

قوتِ جانِ حافظش در خندهٔ زیر لب است

آب حیوانش ز منقار بلاغت می چکد

زاغِ کِلکِ من به نام ایزد چه عالی مشرب است

شرح لغت: کم رسد: هرگز نرسد/ عارض: رخسار/ ناوک: به فتح واو تیر کوچک

تفسیر عرفانی:

همه زیبایی که در طبیعت وجود دارد در برابر زیبایی های حضرت دوست به پشیزی نمی ارزد. آن چه از زیبایی در طبیعت موجود است در التهاب و تب و تاب زیبایی دوست به سر می برد.

تعبیر غزل:

بار سنگین فراق را بر دوش می کشی، اما ناامید نباش و بدان هر راهی را که در پیش بگیری چندان تو را دچار دردسر نخواهد کرد و سرانجام کامیاب می گردی.

این خبر توسط سایت فرارو منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : فرارو