(ای کاش برگه چک شجریان را نگه می داشتم!)

به گزارش سرویس پلاس خبر ناب به نقل از رکنا - رضا ژاله (سازنده ساز) در روایت خاطرات خود با محمدرضا شجریان از یک پشیمانی این گونه می گوید: «از یک کاری که کردم، خیلی پشیمانم! یک شب استاد شجریان دسته چکش را درآورد و گفت: "ژاله جان این همه زحمت کشیدی، چقدر برای شما بنویسم؟" گفتم: "استادجان من چقدر برای شما بنویسم؟" گفت: "شما چرا برای من بنویسی؟" گفتم: "چه شب هایی که من تا صبح در این کارگاه چکش می زدم و با شنیدن صدای شما بدون اینکه خسته شوم کارم را ادامه می دادم." ولی ای کاش می گفتم استاد بنویسید یک ریال و آن برگ چک را به رسم یادگار نگه می داشتم.»

رضا ژاله که از سازندگان سرشناس ساز ایران است، به قول خودش شب های بسیاری در کارگاه خود با محمدرضا شجریان دمخور بوده است و هر کدام، از ساز های ابداعی خود می گفتند و تبادل نظر می کردند؛ آشنایی که به واسطه مجید درخشانی (آهنگساز و نوازنده تار و سه تار) صورت گرفته است.

ژاله آشنایی خود و شجریان را اینگونه روایت کرده است: «زمانی که آقای درخشانی و استاد شجریان کنسرت برگزار می کردند، آقای درخشانی سازی را به من سفارش دادند که موقع تحویل به ایشان گفتم با خیال راحت از این ساز استفاده کنید، چون دیگر وسط اجرای استاد نیازی به کوک ندارد. ایشان رفت و استاد شجریان دید که در میانه اجرا دست به ساز برای کوک نمی برد. به همین جهت پرسیده بود ساز را چه کسی ساخته است؟ آقای درخشانی هم گفته بود رضا ژاله.

استاد شجریان هم گفته بود «پس به دیدارش برویم». آقای درخشانی کار های ابداعی مرا هم دیده بود و نزد استاد شجریان تعریف کرده بود. با من تماس گرفت و گفت: «ژاله جان ایرادی ندارد همراه با آقای شجریان به کارگاهت بیاییم؟» گفتم که «نه استاد جان چه ایرادی دارد من را مفتخر می کنید».

لاصه چند روز گذشت که همراه نوازندگان گروه به کارگاهم آمدند. چندتا از ساز های ابداعی من و دیگر ساز ها هم روی زمین بود که نوازندگان آن ها را نواختند و استاد خوششان آمد. این اتفاق باعث شد که پای استاد به کارگاه من باز شود و خیلی شب ها پیش من می آمدند و گاهی درباره ساز هایی که می ساختند از من نظرخواهی می کردند. او مردی کنکاش گر بود، دلش برای موسیقی ایران می سوخت و ساز های زیادی ساخت، اما عمر به او اجازه نداد این مسیر را ادامه دهد.

از یک کاری که کردم خیلی پشیمانم! یک شب استاد شجریان دسته چکش را درآورد و گفت: «ژاله جان این همه زحمت کشیدی چقدر برای شما بنویسم؟» گفتم: «استاد جان من چقدر برای شما بنویسم؟» گفت: «شما چرا برای من بنویسی؟» گفتم: «چه شب هایی که من تا صبح در این کارگاه چکش می زدم و با شنیدن صدای شما بدون اینکه خسته شوم کارم را ادامه می دادم.»، ولی ای کاش می گفتم استاد بنویسید یک ریال و آن برگ چک را به رسم یادگار نگه می داشتم. می گویند که پیکاسو وقتی به رستوران می رفته، عوض پول نقد، به رستوران چک می داده است، ولی چک های او هرگز برای وصول به بانک نرفت و آن ها دستخط او را به رسم یادگار نگه داشتند.»

این خبر توسط سایت رکنا منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : رکنا