خانم بازیگر معروف مادر فردین است + عکس

به گزارش سرویس پلاس خبر ناب به نقل از رکنا - مهری مهران که روزگاری ستاره تئاتر بود حالا از جفای روزگار و بی مهری به هنرمندان می گوید.

 این را که زندگی بالا و پایین دارد همه شنیدیم و این که هنر عرصه بی رحمی است را هم. اما نکته این جاست که اگر هنر در تمام دنیا بی رحم و هنرمندان گرفتار هستند، این موضوع به خاطر مسائل سیاسی و برخی تحولات در کشور ما پررنگ تر است. بسیاری از ستاره های سینما و تئاتر پیش از انقلاب، پس از این تحول تاریخی، دیگر مجال حضور در این عرصه را نداشتند و آن هایی که در کشور مانده بودند تا حدودی مورد بی مهری قرار گرفتند.

مهری مهران یکی از بازیگران فیلم مشهور «سلطان قلب ها»ست. او پس از انقلاب در یک سریال تلویزیونی و چندین تئاتر ایفای نقش کرد. اما الان سال هاست به خاطر بیماری بازنشسته شده. در خانه ای حوالی گمرک تهران، شنونده غصه ها و غم ها و البته خاطرات شیرین این بازیگر پیشکسوت بودیم.

اولین باری که جلوی دوربین رفتی چه زمانی بود؟

یادم نیست ولی می دانم عزیز رفیعی فیلمبردار بود. من تازه ۱۵ ساله شده بودم. عزیز رفیعی خیلی برای من زحمت کشید. بعد، امیر شروان بود.

برای چه فیلمی بود؟

درست یادم نیست. یکی «عروس ملانصرالدین» بود و یکی دیگر هم «زنی به نام شراب» که با بهروز وثوقی بازی کردم. اولین تئاترم هم با تفکری بود. حتی مشایخی هم نبود. نمی دانم چرا این ها استاد شدند من نشدم؟ من اول با ایرج دوستدار و استاد تفکری کار کردم. «مشتی باد» را من کار کردم. من آن زمان از کلانتری دو تا محافظ داشتم که اینها من را از تئاتر به خانه می آوردند.

درکدام تئاتر بازی می کردی؟

تئاتر اسماعیل بهتاش، بعد تئاتر تفکری، بعد جامع باربد و ... همه تئاترهای لاله زار کار کردم. آخرین تئاترم هم پارس در خیابان انقلاب بود که «انسان ها» را بازی کردم.

بعد از انقلاب هم بازی کردید؟

تا سال ۸۵ بازی می کردم. یک سریال هم داشتم به نام «پرونده های مجهول» که با عبدالرضا اکبری و شیرین بینا بازی می کردم.

اوج کار شما در کدام فیلم بود؟ خودت کدام نقشت را بیشتر دوست داری؟

من نقش خیلی بازی کردم ولی همیشه نقش های منفی به من می دادند بس که خوشگل بودم. یک بار هم به آقای شروان گفتم یک رل مثبت به من بده، گفت آخه این ها به تو می آید.

کدام نقشت را دوست داشتی؟

«علی بابا در تگزاس»، «مهاراجه سنگام» که با گوگوش بازی می کردم و کارگردانش امیر شروان بود. من بیشتر تئاتری بودم.

گوگوش با پدرش بود؟

بله. به خدا باباش یک ساندویچ بهش نمی داد. من برایش می گرفتم. دخترم را پشت صحنه می بردم می گفتم نوبت من است بروم حواست به دختر من باشد. بعد که می آمدم برایش هر چه می خواست می گرفتم.

آن زمان بچه بود؟

نه، یک دختر خیلی جاافتاده بود که بعدش همسر محمود بابایی شد.

با فردین هم کار کردید.

بله. «سلطان قلب ها» را بازی کردم.

کدام نقش؟

الان باز بخواهم بگویم گریه ام می گیرد، باز نقش منفی بود. اسم کاراکترم فتنه بود.

غیر از «سلطان قلب ها» رل ماندگار سینمایی داشتید؟

همان «زنی به نام شراب» که با فریبا خاتمی و بهروز وثوقی کار کردم. خیلی فیلم کم بازی کردم. برایم محدود بود، چون همسرم خیلی اجازه نمی داد.

شما خیلی زود ازدواج کرده بودید؟

۱۸ سالم بود که ازدواج کردم و ۲۰سالگی هم مادر شدم.

چه سالی بود؟

ازدواجم یادم نیست ولی سال ۱۳۳۸ پسر بزرگم به دنیا آمد که الان فرانسه است.

خیلی از هنرمندان آن زمان بعد از انقلاب ماندند و برچسب فیلمفارسی به آنها خورد. ملک مطیعی، ارحام صدر، خود فردین، تقریبا همه هم مشکلات شما را داشتند.

همه پس انداز داشتند. من ۱۸ سالم بود خانه ۳ طبقه داشتم، پسر کوچکم که به دنیا آمد بیماری داشت. آن زمان خانه ام را ۷۵ هزار تومان فروختم، ماشین و طلاهایم را هم فروختم خرج این پسرم کردم. این هم الان خرج من می کند و الان دیگر بسش است خسته شده.

برای تئاتر شبی چقدر می گرفتند؟

اولین کاری که بازی کردم شبی ۱۸ تومان می گرفتم.

کجا با همسرتان آشنا شدید؟

لژ می خرید می آمد می نشست نمایش های من را می دید و دیگر ولم نکرد.

وقتی انقلاب شد چه کردی؟ اولین فیلمی که کار کردی چه زمانی بود؟

تئاتر کار می کردم بعد دهه ۸۰ سریال بازی کردم.

چند سال بعد از انقلاب بیکار بودی؟

شش، هفت سال.

کسی نمی گفت بیایی بازی کنی؟

می گفتند من می ترسیدم. اول انقلاب تئاتر نصر را آتش زدند من گریم و آرایش تئاتر داشتم. از بالکن کمکم کردند آمدم پایین، یک ماشین گرفتم که به خانه مان در گیشا بروم. سر گیشا که رسیدم گفتند حکومت نظامی شده. من رفتم داخل یک کیوسک تلفن، دو تا مامور آمدند رد شوند من همیشه مدیون آنها هستم. من را دیدند فکر کردند عروسک است. چون گریم تئاتر بود. در را باز کردند گفتم من را نکشید من تئاتر بودم دو تا بچه هایم خانه هستند. من را بردند تا در خانه ام رساندند. بعد از آن دیگر ترسیدم تئاتر بروم. پرونده های ما هم همان جا سوخت و ما هم از یادها رفتیم.

بعد چه شد که دوباره پیشنهاد کار به شما دادند؟

خودم رفتم. آدم باید خودش را وفق بدهد. رفتم، دوباره من را شناختند و باز مشغول شدم.

این که می گویید بعد از جنگ است؟

بله. حدود سال ۶۸ بود.

آن زمان چقدر می گرفتید؟

۱۵۰ تومان فکر کنم.

پس هنوز هم درآمدتان خوب بوده.

آخرش بود دیگر. بعد از آن هم کلی دوندگی کردند تا ما را بیمه کردند.

الان بازنشسته هستید؟

بله. سال ۸۵ کمرم را عمل کردم، با عصا شدم دیگر نتوانستم کار کنم. گرچه بعد از آن هم آقای امیری گفتند یک پیس است چون قبلا کار کردی باید کار کنی. رفتم کار کردم. الان دلم لک زده  برای تئاتر.

الان پیشنهادی نداری؟

الان تمام این غریبه ها را می آورند چون دوست دارند جلوی دوربین بیایند. ما پولی هستیم ما را نمی خواهند.

از هم دوره های خودت خبر داری؟ مثلا از وضعیت کتایون...

کتایون از من خیلی بزرگ تر است. ملکه رنجبر هم از من خیلی بزرگ تر است. همه الان اوضاع خوبی ندارند.

با ثریا قاسمی هم سن هستید؟

نه. با مادرش کار کرده بودم در یک تئاتر، با نادره. من متولد ۱۳۱۸ هستم.

آن ها هم روزگار سختی را گذراند. این طور نیست که بگویید فقط به شما نمی رسند.

آن ها از قبل داشتند. من هم داشتم ولی خرج بچه ام کردم. بچه ام برایم مهم بود هیچ چیز دیگر مهم نبود. الان اگر آن پول و خانه را داشتم این وضعیت نبودم ولی همه را خرج بچه ام کردم خیلی هم راحت می گویم.

چه کسی باید کاری کند که نکرده؟

نمی دانم. اصلا اداره تئاتر نمی روم. کاری نمی کنند. هر جا برویم می گویند بودجه نیست ولی آقای سام برای صندوق هنرمندان با پیگیری آقای فتحعلی بیگی اسم من را نوشتند.

بازنشستگی چقدر می گیری؟

۳۳۴ تومان. من ۱۰ ساله هستم. به خدا خرج یکی از داروهایم هم نمی شود. نمی دانم به کجا پناه ببرم. نمی دانم چرا خدا دارایی می دهد و بعد پس می گیرد. من همه چیز داشتم و حالا هیچ ندارم. باز هم خدا را شکر می کنم اما ای کاش اقلا می توانستم سرپناهی برای خودم داشته باشم تا سربار پسرم نباشم. او خرج خودش را دربیاورد شاهکار کرده، من از او توقعی ندارم. اما ای کاش کسی به دادم برسد. همین الان دیگر گوشم نمی شنود، باید یک سمعک بگیرم، گفته اند ۱ میلیون و  ۸۰۰ هزار تومان. واقعا ندارم. کل پولی که در پایان هر ماه دستم می آید حدود ۶۰۰ هزارتومان است، آن وقت خرج داروهایم را بیایید ببینید. از آن طرف هم، دلم برای تئاتر لک زده اما خانه نشین هستم.

منبع: خبر آنلاین

این خبر توسط سایت رکنا منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : رکنا