سیما تیرانداز: پسرم از شغل من متنفر است! همیشه گفته ام اگر پسرم قرار است راننده کامیون شود، باید یک راننده کامیون موفق شود

به گزارش سرویس پلاس خبر ناب به نقل از رکنا - بازی در سکوت و بازی بدون دیالوگ، کار هر بازیگری نیست. در واقع در شرایط ویژه است که تفاوت ها، رخ نشان می دهند. سیما تیرانداز اما در چنین شرایطی از جمله بازی در سکوت، توانایی خودش را به رخ کشیده است. او به زیبایی و با هنر تمام، از چشمان و میمیک صورتش بازی می گیرد و نشان می دهد که به خوبی اعضای صورتش را در کنترل دارد؛ شاید به همین علت است که در کارگردانی هم موفق بوده چون به خوبی می تواند کنترل اوضاع را به دست بگیرد. ویژگی مدیریتی خوب او حتی در زندگی شخصی اش نمود دارد که چند حرفه مختلف را به موازات در کنار دشوارترین نقش دنیا یعنی مادر بودن جلو می برد.

خانم کارگردان در خانه

جالب است که این ویژگی مدیریت و کارگردان بودن حرفه ام، در زندگی ام نیز تا حدودی تاثیر گذاشته است. خودم حس می کنم حتی بخش مدیریت در زندگی ام گاهی خیلی پررنگ می شود که دائم می خواهم هر چیزی را هماهنگ کنم و. . . اما به آن غلبه می کنم. در حال حاضر مشغول نوشتن فیلمنامه ای برای یک فیلم کوتاه هستم که بعد از پایان این اجرا، پنج روز برای فیلمبرداری آن زمان می گذارم. در واقع به سمت کار تصویر می روم و اگر تلویزیون امکانش را فراهم کند، یک تله فیلم خواهم ساخت و بعد از آن نیز به سمت کارگردانی فیلم خواهم رفت.

استفاده از فرصت های باقیمانده

دایره فعالیت هایم به شکل عجیبی گسترده شده است. در کنار بازیگری، نویسندگی و کارگردانی، سال هاست که تدریس می کنم و خوشبختانه از این اتفاق خوشحال هستم. هرازگاهی در رادیو کار می کنم. حتی مدتی است که عکاسی می کنم و در فکرم هست وقتی سطح کارم به حد مطلوبی برسد، نمایشگاه برگزار کنم. به همین خاطر احساس می کنم وقت کم می آورم. احساس می کنم باید از تجربیاتی که در این سال ها کسب کرده ام، استفاده کنم. گاهی فکر می کنم مگر چقدر فرصت زندگی داریم؟ به همین خاطر سعی می کنم از تمام لحظات زندگی ام استفاده بهینه داشته باشم.

چرا باید تنبلی کنم؟!

گستردگی فعالیت هایم می تواند به این خاطر باشد که احساس می کنم در این سال ها از تجربه هایم کم استفاده کرده ام. من در 25 سالگی حتی می توانستم فیلم بسازم اما این کار را نکردم و فقط یک کار کوتاه ساختم. من در تئاتر جایزه بهترین کارگردانی را گرفتم یا در بازیگری تاکنون پنج جایزه دریافت کرده ام؛ یعنی این پروسه برایم باید طی می شد تا شاید این تبلور در این سال و در حال حاضر برایم بیفتد تا از آموخته هایم استفاده دیگری کنم و شاید هم شرایط در این زمینه نقش داشته است.

از طرفی حمایت های دوستانم هم کمک کرد و با بزرگ شدن فرزندم به نوعی احساس فراغ بال بیشتری پیدا کردم. هرچند بچه ها معمولا همیشه غر می زنند؛ مثلا پسرم به من می گوید از شغل من متنفر است و اینکه چرا زیاد در خانه حضور ندارم؟! اما من کار کردن را دوست دارم. از 16 سالگی کار می کنم. مربی شنا بودم. مربی پیانو بودم و وسط این همه مشغله کاری، کلاس زبان و طب سنتی هم می روم. به نظرم تا زمانی که می شود باید کار کرد. چرا تنبلی کنیم؟

اسرار زندگی من و پسرم

گاهی خیلی خسته می شوم و دلم می خواهد بی دغدغه دو ساعت بخوابم اما نمی شود. در همه این مراحل نقش مادر بودنم را نیز دارم. جالب است که بخشی از کارهای عکاسی را با پسرم می روم و اتفاقا او خیلی هم این کار را دوست دارد و حتی به من گفته برایش دوربین بخرم. زندگی من و پسرم روال منطقی خودش را دارد. وقتی بدانم صبح کار خاصی ندارد، او را با خودم سر تمرین و کار می برم. پسرم در هر شرایطی اولویت زندگی من است. مثلا حتی حالا که به خاطر اجراها دیر به خانه می رسم، با این حال حتما مشق های او را چک می کنم و حتما صبح ها با هم نیم ساعت صحبت می کنیم.

عشق همیشگی به فرزند

من در کل بچه دوست دارم و به نظرم وجود بچه به شما یک بار دیگر تجربه جوان شدن را می دهد. شاید من یکسری چیزها را بلد باشم که همسن های من که بچه ندارند، بلد نیستند. وقتی با بچه وارد چالش می شوید و خود را به دنیای او نزدیک می کنید، واقعا حس خیلی خوبی است و شما در هر سنی که هستید یک بار دیگر کودک می شوید. من و پسرم گاهی قرار می گذاریم با هم کارتون ببینیم.

در کل یک پروسه فوق العاده است. از طرفی به نظرم عشق بچه یک احساس خدایی است که در وجود مادر به ودیعه گذاشته شده و شما اگر بی احساس ترین زن هم باشید، وقتی فرزندتان متولد می شود، یک احساس عمیق و عجیبی به او پیدا می کنید. در کنار اینها آن حس مسوولیت هم هست که شما در قبال فرزندتان واقعا مسوول هستید.

یک راننده کامیون موفق

در مورد شغل فرزندم هیچ اصراری به اینکه کار مرا دنبال کند، ندارم و در ضمن او را ممانعت هم نمی کنم. همیشه گفته ام که حتی اگر قرار است راننده کامیون شود، یک راننده کامیون موفق شود. قطعا او را به سمتی هدایت می کنم که حس می کنم در آن موفق باشد. البته او کلا بخش هنری را دوست دارد و حتی زمانی به من گفت می خواهم بازیگری کنم که به او گفتم باید پیش بیاید اما خودم او را مجبور نمی کنم.

او کلاس پیانو و زبان می رود. در کنارش کلاس اسکواش هم می رود. اصلا شاید بخواهد بعدها ورزشکار شود؛ مثل خود من. . . خانواده خودم هم مرا به سمت کار خاصی هُل ندادند و فقط زمینه های مختلف آموختن را برایم فراهم کردند و خودم به سمت هنر گرایش پیدا کردم. البته تجربه ثابت کرده بچه هایی که معمولا والدین شان خیلی درگیر کارهای هنری هستند، دوست ندارند خودشان هم به سمت هنر بروند. نمی دانم چرا اینگونه است!؟