نامه خوانی حسین پناهی؛ قشنگ ترین اشعار فارسی برای عمو زنجیرباف

به گزارش سرویس پلاس خبر ناب به نقل از رکنا - «عمو زنجیرباف» حسین پناهی گفت وگویی ست میان انسان و هستی، میان شکاک ترین بخش وجود با ژرف ترین نقطه ی ایمان. پناهی در این شعر، با زبان ساده و شفاف، اما عمیقاً فلسفی، پرده از رازهای درونی بشر برمی دارد و در نهایت به تسلیم عاشقانه در برابر آفرینش می رسد.

 «عمو زنجیرباف» نه صرفاً شعری کودکانه یا خیال پردازانه است، بلکه یکی از تأمل برانگیزترین شعرهای معاصر فارسی ست که در قالبی پرسش محور و به ظاهر ساده، مفاهیم پیچیده ای چون مرگ، خلقت، هستی، آگاهی و سرنوشت را به چالش می کشد. حسین پناهی با ظرافتی هنرمندانه، از زبان کسی سخن می گوید که تازه به عمق بودنش پی برده؛ اما درست همان لحظه که پرده کنار می رود، فرمان رفتن می رسد.

 زیباترین اشعار فارسی؛ بهاری ترین پیغام مهدی اخوان ثالث به معشوق

 برترین انیمه های ترسناک دنیا؛ رتبه بندی براساس میزان وحشتناک بودن

 ۸ گل آپارتمانی که تو بهار عطر خونه رو مثل بهشت می کنن!

شعر عمو زنجیرباف از حسین پناهی

دیوونه کیه؟
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه؟
واسطه نیار، به عزتت خمارم
حوصله ی هیچ کسی رو ندارم
کفر نمی گم، سوال دارم
یک تریلی محال دارم
تازه داره حالیم می شه چی کاره ام
می چرخم و می چرخونم، سیاره ام !
تازه دیدم حرف حسابت منم
طلای نابت منم
تازه دیدم که دل دارم، بستمش!
راه دیدم نرفته بود، رفتمش
جوونه ی نشکفته رو، رستمش
ویروس که بود حالیش نبود، هستمش
جواب زنده بودنم مرگ نبود؛
جون شما بود؟
مردن من مردن یک برگ نبود؛
تو رو به خدا بود؟
اون همه افسانه و افسون ولش؟
این دل پر خون ولش؟
دلهره ی گم کردن گدار مارون ولش؟
تماشای پرنده ها بالای کارون ولش؟
خیابونا، سوت زدنا، شپ شپ بارون ولش؟
دیوونه کیه؟
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه؟
گفتی بیا زندگی خیلی زیباست؛
دویدم !
چشم فرستادی برام تا ببینم؛
که دیدم!
پرسیدم این آتش بازی تو آسمون معناش چیه؟
کنار این جوب روون معناش چیه؟
این همه راز، این همه رمز
این همه سر و اسرار معماست؟
آوردی حیرونم کنی که چی بشه؟
نه والله!
مات و پریشونم کنی که چی بشه؟
نه بالله!
پریشونت نبودم؟
من، حیرونت نبودم؟
تازه داشتم می فهمیدم که فهم من چقدر کمه
اتم تو دنیای خودش حریف صد تا رستمه
گفتی ببند چشماتو وقت رفتنه
انجیر می خواد دنیا بیاد،
آهن و فسفرش کمه
چشمای من آهن انجیر شدن
حلقه ای از حلقه ی زنجیر شدن…
عمو زنجیر باف ، زنجیرتو بنازم
چشم من و انجیرتو بنازم
چشم من و انجیرتو بنازم…

حسین پناهی شاعر است یا نه؟

شعر «عمو زنجیرباف» حسین پناهی، حدیث نفس انسانی ست که در آستانه ی درک هستی، با بغضی از جنس سؤال، حیرت، و اشتیاق به رازهای خلقت می نگرد. این شعر، سفری ست از پرسش های بنیادی درباره ی جنون، عقل، و کمال، تا رسیدن به نقطه ای از آگاهی که در آن، شاعر جایگاه خویش را در زنجیره ی آفرینش درمی یابد. پناهی با زبانی ساده اما لبریز از استعاره و درد، کشاکش میان شک و ایمان، اعتراض و تسلیم را روایت می کند و در نهایت، پذیرش مرگ را نه به مثابه پایان، بلکه پیوستن به چرخه ی بزرگ حیات می داند؛ جایی که حتی چشم های انسان، جزئی از آهن انجیر می شوند و معنا در بازگشت به خاک و هستی دوباره شکل می گیرد.

در لایه های عمیق تر شعر «عمو زنجیرباف»، حسین پناهی روایتی اگزیستانسیالیستی از زیستن را با زبانی شاعرانه و بومی پیوند می زند. او جهان را نه یک صحنه ی منظم و قابل پیش بینی، بلکه میدان پرهیاهویی از سؤال های بی پاسخ می بیند؛ جایی که حتی مفهوم کمال، دیوانگی، و عقل، به چالش کشیده می شود. این شعر، گفتمانی درونی با هستی است، با آن نیروی ناپیدایی که گاه خالق است، گاه داور، گاه مادر، و گاه همان «عمو زنجیرباف»ی که سرنوشت را می بافد و می بندد.

شاعر در آستانه ی نوعی کشف عرفانی، درمی یابد که خود بخشی از این بازی ست، جزئی از زنجیر، نه برتر از طبیعت، بلکه هم قد با اتم، با انجیر، با باران. اما این آگاهی به جای آرامش، اندوهی عمیق به همراه دارد؛ چون لحظه ی درک، مصادف است با لحظه ی رفتن. همین تضاد است که به شعر عمق تراژیک می بخشد: شعله ی شناخت وقتی روشن می شود که فرصت سوختن تمام شده است. از این جاست که «مردن من مردن یک برگ نبود» نه گلایه، که ناله ای فلسفی می شود، و «چشمای من آهن انجیر شدن» به نمادی از رستگاری در دل فنا تبدیل می گردد.

از نظر ساختاری، شعر «عمو زنجیرباف» برخلاف قالب های کلاسیک فارسی، نه وزن عروضی دارد و نه قافیه ی مشخص، و همین ویژگی است که برخی را بر آن داشته تا آن را نه شعر، که دل نوشته ای شاعرانه بنامند. اما آیا شعر فقط در وزن و قافیه خلاصه می شود؟ اگر شعر را لحظه ی کشف، بیان جوهره ی تجربه ی انسانی، یا فشرده ترین شکل آگاهی از هستی بدانیم، بی تردید «عمو زنجیرباف» یکی از ناب ترین شکل های شعر معاصر است.
پناهی از فرم گریخته، اما روح شعر را به نهایت رسانده است؛ او ریتم را در تپش احساس و تکرارهای حساب شده می جوید، موسیقی را از بطن زبان بومی و عاطفی بیرون می کشد، و تصویرهای شاعرانه اش را چنان ساده و بی واسطه می آورد که خواننده ناچار است آن را با دل بخواند، نه با قواعد.