پزشکیان نه خاتمی است، نه موسوی و نه کروبی

به گزارش سرویس سیاسی خبر ناب به نقل از فرارو - روزنامه هم میهن در یادداشتی نوشت: ماراتن انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم در حالی به ایستگاه آخر خود رسید که دو جریان اصولگرا و اصلاح طلب در بطن و متن ایده ها و الگوها و راهبردهای خود تغییراتی زیرپوستی و کمرنگ را تجربه می کنند. در جریان اصلاح طلب منتهی الیه چپ و در جریان اصولگرا منتهی الیه راست گفتمانی بر دیگر لایه ها برتری و هژمونی پیدا کرده اند.

دور اول انتخابات از سوی بخش قابل توجهی از جامعه مورد اقبال و استقبال قرار نگرفت و از سوی ناظران و تحلیلگران و صاحب نظران دلایل و علل مختلف و بعضاً متناقض و متضادی برای آن صورت بندی شد که فکر می کنم هیچ کدام واجد قطعیت و جامعیت برای تحلیل این پدیده اجتماعی نیست و لاجرم در فرصت و بستر دیگری می توان دلایل علمی و جامعه شناختی آن را مورد بحث قرار داد.

مسعود پزشکیان، نامزد اصلاح طلبان متعلق و منتسب به هیچ یک از احزاب عمده و اصلی نیست. او با ادبیاتی با رویکرد مذهبی و دینی و بیانی قابل فهم و روشن و مردمی که آشکارا از زبان متکلف و فلسفی و دشوار کلاسیک سیاسی فاصله دارد توانسته اقبال و آراء بخشی از جامعه را با خود همراه کند و کوشید به تعبیر خودش صدای بی صدایان باشد و از سیستان و کردستان برای مصادیق آنان استفاده می کند.

پیروزی او در آوردگاه و میدان انتخابات ریاست جمهوری فراتر از یک انتخاب یک فرد و استقرار یک تیم در پاستور آغاز یک پروسه فکری در گفتمان اصلاح طلبی است که برخلاف لایه های رادیکال تر این جناح به تعامل و تفاهم با ارکان قدرت در ساختار حقوقی جمهوری اسلامی ایران باور عمیق دارد.

دلیل این اعتقاد دقیقاً حلقه مفقوده جریان اصلاح طلب در گذشته بود. او تند نیست. رادیکال و شتابزده نیست. بر آب خانه نمی سازد. بر زلف باد چنگ نمی زند. اتفافاً سیاست را درست و دقیق می شناسد. فلیسوف و دانشور نیست اما به غایت صادق است. قرب به مردم را به غربت در راهروهای سیاست ترجیح می دهد.

طرف دیگر این هماوردی سعید جلیلی دبیر سابق شورای عالی امنیت ملی بود که نامزد راست گراترین جناح اصولگراست که بهتر این است با عنوان «جریان انقلابی» از آنان یاد کنیم که مختصات و گفتمان و هویت سیاسی خود را در ساخت و ساحتی جدا از اصولگرایان و محافظه کاران تعریف کرده اند که الزاماً مذموم نیست و باید از آن استقبال کرد.

آنان سیاستمدارانی هستند که برخلاف تحلیل های مرسوم به تشکیلات، گفتمان و راهبرد و استراتژی خود باوری عمیق دارند. به جای رهروی سیاسی، راهبری سیاسی می کنند و دقیق و با برنامه ریزی خود را به سطح قدرت هژمون و برتر این جناح ارتقا داده اند.

برخلاف تبلیغات و تحلیل های موجود رقابت این دو طیف یعنی چپ نضج گرفته در اصلاح طلبی و راست قدرت گرفته در اصولگرایی می تواند منشأ و مبدأ ورود سیاست در ایران به فصل و بعد دیگری از رقابت و کنشگری سیاسی باشد که در نهایت می تواند به رفع و برطرف کردن سیاست زدگی افراطی و بی دروپیکری شود که بر فضای سیاسی ایران حاکم است.

رقابت این دو گفتمان و دو ایده و دو الگو در حکمرانی اگر با اتکا به پایگاه اجتماعی که هر یک دارند فراتر از مجادله و مناقشه های مجازی که بعضاً با استدلال های سست و زهواردرفته ای است که به درد خنک شدن دل می خورد قرار بگیرد و در بستر یک پروژه فکری ابعاد و سطوح و وجوه هر یک توضیح داده شود، می تواند امیدی برای احیا «نهاد سیاست» باشد.

روزگار جدید سیاست در ایران می تواند و باید فراتر از سیاست خیابانی و کوچه بازاری که تفاوتی بین به سمت و سویی میل کند که «مرد سیاسی» افلاطون را نمود ببخشد. اعراض از سیاست زدگی و پرهیز از مشاجره های بی حاصل که روان جامعه را مستهلک و مستغرق در التهاب می کند روزهای روشنی را برای ایران نوید می دهد.

پزشکیان نه خاتمی است و نه روحانی. نه موسوی است و نه کروبی. استقرار دولت او گام اول یک تحول عمیق فکری و گفتمانی در تحول خواهی است که می تواند با زبانی صادقانه، بیانی مردمی و ادبیاتی روشن هم سیاست زدگی مفرط را تخفیف بدهد و هم چتر اصلاح طلبی را از رویکردهای الیگارشیک دور کند. این ادعا به معنی رهایی گفتمان نو در چنبره و قبضه پوپولیسم نیست. سازوکاری برای درانداختن طرح و راهبردی است که قدم اول آن باور به این نکته است که سیاست پروژه نیست؛ یک پروسه بر مبنای واقع گرایی و رئالیسم سیاسی است. او مسعود پزشکیان است که شبیه هیچ کس نیست.

نویسنده: ابوذر ترابی، فعال سابق دانشجویی

این خبر توسط سایت فرارو منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : فرارو