دانلود فیلم
وظیفه اصلی مسعود پزشکیان از نگاه عباس عبدی

وظیفه اصلی مسعود پزشکیان از نگاه عباس عبدی

۱۸ تیر ۱۴۰۳ - ۱۲:۰۸ زمان مطالعه : 9 دقیقه
سرویس سیاسی - ما حتی از ارز دو نرخی هم عبور کرده‌ایم و چند نرخ ارز داریم. ما در عین داشتن انرژی فراوان با ناترازی انرژی مواجه هستیم که مجبور به واردات بنزین شده‌ایم! در تابستان‌ها برق نداریم و در زمستان گاز؟! همه این‌ها راه‌حل‌های ساده و عملی دارند، پس چرا نمی‌توانیم آن‌ها را حل کنیم؟ پاسخ در اقتصاد نیست، بلکه در سیاست است. جامعه ما دچار سه مشکل اساسی شده است.

به گزارش سرویس سیاسی خبر ناب به نقل از فرارو - عباس عبدی فعال سیاسی اصلاح طلب، در مطلبی با عنوان «بایدهایی برای رییس جمهور» در روزنامه اعتماد نوشت:

بالاخره آقای پزشکیان انتخاب شد؛ اتفاقی مهم و احتمالا تاریخ ساز. به نظر در نقد و ارزیابی عمل او به جزییات نباید پرداخت. خواهش می کنم به این مساله دقت کنید. می گویند شیطان در جزییات است. در جزییات ده ها و صدها مساله و نقص و ایراد وجود خواهد داشت. اگر قرار باشد تابع جزییات شویم هر لحظه به سویی روانه خواهیم شد و آونگ وار به این طرف و آن طرف کشیده خواهیم شد. باید او را ذیل یک راهبرد کلان تعریف کرد و هر لحظه او را با متر و معیار این راهبرد سنجید و اندازه گرفت. این راهبرد از نظر من کدام است؟ در این یادداشت آن را توضیح خواهم داد. بنابر این متر و معیار من برای سنجش عملکرد پزشکیان این تحلیل خواهد بود و نه چیز دیگر.

جامعه ما در موقعیت خطیری قرار دارد. این امر به معنای آن نیست که جامعه ای رو به اضمحلال هستیم. بلکه برعکس جامعه ایران در موقعیتی با ظرفیت های بالا قرار دارد که به دلایل گوناگونی که ذکر خواهم کرد روزنه ای برای به عرصه عمل درآوردن این ظرفیت هایش پیدا نمی کند ولی در عین حال می کوشد که راه را بگشاید. این انتخابات نیز یکی از نمودهای برجسته این کوشش ها است.

ایران کشوری بزرگ و با جمعیتی خوب و منابع کافی و نیروی انسانی تحصیلکرده یکی از سه ضلع اصلی خاورمیانه است. کشوری که نقشی موثر در تحولات منطقه ای دارد، ولی همچنان از ضعف های داخلی در رنج است و این ضعف ها اجازه نمی دهد که در مسیر توسعه شتابان قرار گیرد و به همین علت در مسیر کنونی در حال عقب افتادن از رقبای منطقه ای خود هستیم.

مطابق سند چشم انداز قرار بود که در سال ۱۴۰۴، یعنی یک سال دیگر ایران کشوری باشد «دست یافته به جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه آسیای جنوب غربی (شامل آسیای میانه، قفقاز، خاورمیانه و کشورهای همسایه) با تاکید بر جنبش نرم افزاری و تولید علم، رشد پرشتاب و مستمر اقتصادی، ارتقای نسبی سطح درآمد سرانه و رسیدن به اشتغال کامل و…» ولی کیست که نداند ما نه تنها به این هدف نزدیک نشده ایم، بلکه جایگاه قبلی خود را نیز از دست داده ایم!

تردیدی نیست که در برخی از زمینه ها چون امور نظامی و دفاعی، پیشرفت هایی داشته ایم و به همین دلیل ایران توانسته که در موقعیت های مناسب پاسخ های ضروری را به دیگران بدهد، ولی همه می دانیم که قدرت یک کشور شامل مجموعه ای متوازن از مولفه های قدرت های اقتصادی، نظامی، اجتماعی، سیاسی داخلی و خارجی، فرهنگی و رسانه ای می شود و نمی توان فقط به یک مولفه متکی بود.

قدرت باید متوازن باشد. کشورهایی که بر یک عامل قدرت تاکید و سایر وجوه قدرت را فراموش کردند، به سرعت دچار مشکل شدند. اتحاد جماهیر شوروی نمونه آن است که علی رغم قدرت برتر نظامی و اطلاعاتی و امنیتی که داشت، نتوانست بقای خود را تضمین کند، بنابراین ما نیز باید همه مولفه های قدرت را تقویت کنیم. ولی واقعیت چیز دیگری می گوید.

در زمینه اقتصادی مواجه با یک دهه رکود و عقبگرد بودیم. دهه ۱۳۹۰ تقریبا رشد اقتصادی نداشتیم. مانع اصلی نیز وجود تحریم ویرانگر و رفتن زیر بار قطعنامه های شورای امنیت بود که به علت نابخردی سیاسی در تنظیم روابط خارجی، دچار آن شدیم و دیگران نیز با استفاده از این موقعیت ایران را تحت تحریم قرار دادند. در سال ۱۳۹۲ و با آمدن دولت جدید مذاکرات برای رفع تحریم و بیرون آمدن از زیر بار قطعنامه های شورای امنیت، در دستور کار نظام قرار گرفت و در نهایت توافق برجام به دست آمد که نقطه امیدی بود برای بازسازی اقتصاد کشور و در سال های ۱۳۹۴ تا ۱۳۹۶ شاهد تحول اقتصادی بودیم.

سپس با خروج ایالات متحده از برجام دوباره مشکلات گذشته تکرار شد و درنهایت از سال ۱۳۹۹ شاهد احیای دوباره اقتصاد البته با سرعت کم هستیم، ولی همان عقب افتادگی قبلی همچنان موجب بقای مشکلات شده است و اکنون نیز با وجود رشدهای متوسط، چشم اندازی برای رشد اقتصادی پایدار و قابل قبول نمی بینم. مشکل فقط توقف رشد اقتصادی نبود، معضل تورم نیز بر آن افزوده شد، به ویژه در این ۶ سال اخیر متوسط تورم سالانه ۴۰درصد بود که فشار مضاعفی را بر مردم بار و زندگی را بر آنان تلخ کرده است.

افزایش فقر در دهه گذشته یکی دیگر از نقاط منفی روند اقتصادی کشور است. نرخ فعالیت و اشتغال همچنان پایین است و بیکاری حل نشده است. فرار سرمایه به یک معضل اساسی تبدیل شده است. سیاست دو یا چند نرخی در ارز، انرژی و سایر کالاها چون موریانه به جان اقتصاد افتاده و رانت و فساد را گسترش داده و تحریم نیز این فرآیند را تشدید کرده است.

وعده های دولت رییسی برای حل این مشکلات شکست مطلق خورد. تورم به جای نصف و تک رقمی شدن افزایش یافته، حتی رکورد ۸۰ساله تورم شکسته شده است. اکنون افق روشنی برای رشد اقتصادی پایدار وجود ندارد، ساخت مسکن و تولید شغل با وعده های داده شده فاصله بسیاری دارد، همچنان که چشم اندازی از رفع تحریم ها وجود ندارد.

مجموعه این موارد موجب ناترازی های شدیدی در انرژی، بودجه دولت، محیط زیست و… شده است که برای کشور و آینده آن خطرناک است. در بعد سیاست خارجی نیز وضعیت شکننده است علی رغم آنکه با موفقیت هایی هر چند پرهزینه هم همراه بوده است.

آنچه اهمیت دارد تاثیرگذاری تحریم ها و تنش های منطقه ای در ناپایداری روابط خارجی است. وضعیت در مرزهای شرقی و غربی و شمال غربی کشور چون گذشته نیست. مسائل و مشکلات اجتماعی نیز همچنان پابرجاست و افزایش هم یافته است. برای مساله زنان و پوشش آنان، مساله فرزندآوری، طلاق، فقر، آسیب های اجتماعی و… راه حل قابل قبول و عملی و اجماعی وجود ندارد. در حوزه فرهنگ و رسانه و اینترنت هم مواجه با شکاف های عمیقی هستیم؛ شکافی که جامعه ایران را دو یا چند پاره کرده است، ولی بزرگ ترین بحران ما در حوزه سیاست داخلی است.

بحران مزبور خود را در دور اول همین انتخابات نشان داد که ۶۰درصد مردم در آن شرکت نکردند. پس یک شکاف میان شرکت کنندگان و تحریمی ها بود. شکاف دوم میان ۴۰درصد مشارکت کنندگان بود که حدود نیمی از آنان مغایر با رویکردهای رسمی موضع گرفتند و از پزشکیان حمایت کردند و نیم دیگر هم میان دو جناح از درون دولت و مجلس تقسیم شدند. در دور دوم هم با تمام کوششی که شد فقط حدود نیمی از مردم به پای صندوق آمدند. این حد از شکاف های سیاسی قابل دوام نیست. اتفاقات سال های گذشته از ۱۳۹۶.۱۳۹۸ و ۱۴۰۱ جملگی معرّف بروز تبعات این واقعیت است.

مجموعه این مسائل ما را به این پرسش هدایت می کند که چرا ما ایرانیان با این سابقه تمدنی و این جامعه تحصیلکرده و سوابق تاریخی درخشان، قادر به حل مسائل خود نیستیم؟ مسائلی که در جهان کمابیش حل شده است. نمونه آن توزیع رانت غیرمولد همچون پرداخت ارز است که دو یا چند نرخ وجود دارد، یا تداوم تورم دو رقمی برای نیم قرن غیرقابل قبول است، به ویژه در سال های اخیر که تورم به بیش از ۴۰درصد هم رسید و یک سطح بالاتر از گذشته تثبیت شده است.

ما حتی از ارز دو نرخی هم عبور کرده ایم و چند نرخ ارز داریم. ما در عین داشتن انرژی فراوان با ناترازی انرژی مواجه هستیم که مجبور به واردات بنزین شده ایم! در تابستان ها برق نداریم و در زمستان گاز! همه اینها راه حل های ساده و عملی دارند، پس چرا نمی توانیم آن ها را حل کنیم؟ پاسخ در اقتصاد نیست، بلکه در سیاست است. جامعه ما دچار سه مشکل اساسی شده است؛

اول شکاف درون ساختار دولت است که به جای کمک به یکدیگر در مقابل هم قرار می گیرند. دوم شکاف میان جامعه و دولت است که به بالاترین سطح خود در طول سال های پس از انقلاب رسیده است. سوم فقدان رویکردی که همه را دور یکدیگر جمع کند. رویکرد علم گرا برای وحدت درون دولت و رویکرد مردم گرا برای وحدت میان دولت و ملت.

به نظرم آقای پزشکیان باید بیش از هر چیز این سه مشکل را حل کند. بدون حل این سه مشکل امکان حل هیچ مساله دیگری وجود ندارد. همه دیدند که یکی از نامزدها متهم شد که با FATF موافق است به شرطی که از طرف خودشان اجرایی شود، در واقع گروه گرایی موجب شده که منافع ملی کشور به گروگان در آید.

ناتوانی سیاست در ایران در تحقق تک نرخی کردن ارز، قیمت حامل های انرژی، مسائل سیاست خارجی، محیط زیست، بودجه و… و موارد مشابه دیگر؛ ناشی از وجود تنش ها و شکاف های درون و برون ساختاری و نیز بی توجهی به تجربه و تخصص و علم است که مانع از شکل گیری مبنای مشترکی برای مدیران جهت اتخاذ تصمیمات مفید برای مردم و جامعه شده است.

شکاف های درون حکومت نیز مانع از رسیدن به تفاهم می شود و انسجام و هماهنگی به تشتت و تضاد و دشمنی تبدیل می شود و بالاخره شکاف دولت و مردم باعث می شود که مردم اعتمادی به دولتمردان نداشته باشند و با تصمیمات آنان همراهی نکنند، در نتیجه در عمل امکان اتخاذ هیچ سیاستی به ویژه حوزه های اصلی فراهم نمی شود، بنابراین بدون حل این مساله مهم یعنی یگانگی درون دولت و حکومت، بدون وحدت میان ملت و دولت و بدون پذیرش تجربه و تخصص به عنوان پایه سیاست گذاری ها، هیچ سیاست موثری یا تصمیم مفیدی گرفته نخواهد شد یا اگر گرفته شود به اجرا در نخواهد آمد و اگر هم اجرایی شود به سرنوشت اعتراضات ۱۳۹۸ دچار خواهد شد.

وظیفه اولیه پزشکیان این است که وضعیت سیاسی دولت را از این حیث سامان دهد. او باید بکوشد که اختلافات درون حکومت را به حداقل برساند. مبنای عمل او باید تفاهم و گفت وگو در همه سطوح باشد. همان طور که در مناظره ها دیدیم علی رغم اظهارات خلاف واقع یا تخریبی علیه او مقابله به مثل نکرد. قبلا هم گفته بود، اخلاق سیاسی و حفظ مرزهای اخلاقی اسلامی و منافع ملی و مردم، برای او خط قرمز است.

مبارزات انتخاباتی هم پایان یافت و او باید با همه نامزدهای رقیب اعم از واقعی یا پوششی تعامل مثبت کند و درصدد هیچ تقابلی با هیچ کس بر نیاید. مبنای سیاست گذاری خود را نه اوهام و تخیلات، بلکه بر علم و تخصص قرار دهد.

از همه مهم تر بکوشد که با تمام توان برای پر کردن شکاف موجود میان مردم و حکومت عمل کند. مردم سرمایه واقعی و اصلی هستند. نباید حتی یک نفر را از خود دور کند، چه رسد به اینکه ۶۰درصد مردم حاضر به آمدن به پای صندوق رای نشوند. وظیفه اصلی او اقناع این مردم است. باید حرف آن ها را بشنود. با اخلاق محمدی، با صداقت و با روی باز از آنان استقبال کند. زنان باید حرمت داشته باشند. جوانان باید عزتمند زندگی کنند. ایجاد امید وظیفه او است. این کار را با تمام توان خود و با یاری همه مردم و نیروهای سیاسی باید انجام دهد.

این خبر توسط سایت فرارو منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : فرارو

اخبار گوناگون در خبر ناب