ایران اسیر کابوس شماره 3

به گزارش سرویس ورزشی خبر ناب به نقل از فرارو - بازی های المپیک پاریس روز گذشته به طور رسمی پایان یافت و اعضای کاروان ایران بعد از قریب به سه هفته رقابت در این بازی های مهم با کسب ۱۲ مدال رنگارنگ به کار خود پایان دادند. این عدد، یعنی عدد ۱۲ به تنهایی موضوعی است که نباید به سادگی از کنارش عبور کرد. ایران در شرایطی توانست بعد از سال ها دوباره تعداد مدال هایش در المپیک را دو رقمی کند که در این دوره در مقایسه با دوره های قبلی در کسب سهمیه عملکرد خوبی نداشت و تنها با ۴۰ ورزشکار پا به پاریس گذاشت. پس تا به همین جا اگر به طور میانگین هم درنظر گرفته شود، این ۱۲ مدال برای خودش ارزشمند است.

از سوی دیگر، ارزش این مدال ها وقتی به چشم می آید که مشخص شود در ادوار گوناگونی که کاروان ایران توانسته در بازی های مختلف المپیک به میدان برود، فقط یک بار آن هم در سال ۲۰۱۲ لندن، بیش از این دوره کسب مدال کرده است. در لندن کاروان ایران توانست ۱۳ مدال کسب کند که بهترین نتیجه تاریخ ورزش ایران در ادوار مختلف المپیک است. به ویژه آنکه در آن دوره هفت مدال طلا هم کسب شد که برای خودش بهترین بود. هرچند باید این مورد هم برجسته شود که در آن برهه تعدادی مدال پس از مثبت شدن دوپینگ گسترده تعداد کثیری از ورزشکاران دیگر کشورها، چند سال با تأخیر به سبد ایران اضافه شد.

پس تا همین جا اینکه کاروان ورزشی ایران در این دوره موفق شده ۱۲ مدال کسب کند، به لحاظ کمّی، دومین دوره برتری است که ایران در المپیک ها داشته است. البته این موضوع با توجه به میزان پیشرفت علم و امکانات، خیلی هم نباید راضی کننده باشد، چراکه پس از سال ها، هنوز تیم های ورزشی ایران نتوانسته اند رکورد سال تقریبا بی نظیر لندن را بشکنند یا به لحاظ کسب مدال طلا به آن حتی نزدیک شوند. پس، از این زوایه، این مورد جای نقد و بررسی بیشتر دارد تا روشن شود چه بر سر ورزش ایران آمده که هنوز هم غالب مقایسه هایش باید با دهه گذشته و مشخصا المپیک لندن باشد.

این موضوع وقتی بیشتر به چشم می آید که تعداد مدال های طلای ایران بررسی شود. دوباره پس از المپیک لندن، ایران در سه دوره دیگر از این بازی ها شرکت کرده که هرگز نتوانسته بیش از سه مدال طلا کسب کند. این یکی شبیه به بختکی گریبان کاروان ورزش ایران را گرفته و اجازه نمی دهد تعداد طلا های کاروان ایران از این عدد عبور کند.

ایران در المپیک ریو و المپیک توکیو هم سه مدال طلا گرفت و همین تعداد در این دوره هم تکرار شد. از آنجا که کسب مدال طلاست که جایگاه و رده بندی تیم ها را ارزش گذاری می کند، درجا زدن در این بخش، اجازه پیشروی چندانی در جدول نهایی رده بندی کشور های حاضر در این بازی ها به ایران نداده است.

در ریو، زمانی که وزنه برداری تبدیل به گل سرسبد کاروان ایران شده بود، کیانوش رستمی و سهراب مرادی مدال طلا گرفتند و در کشتی هم حسن یزدانی به این مهم رسید. در توکیو که اصلا شرایط به گونه پیچیده ای رقم خورد و دو طلای غیرمنتظره در رشته های غیرمنتظره تر به دست آمد. جواد فروغی در تیراندازی و سجاد گنج زاده در کاراته، در تنها دوره ای که این رشته ورزشی مجوز حضور در المپیک را گرفت، دو طلا برای کاروان ایران به دست آوردند که این دو طلا با تک طلای محمدرضا گرایی در کشتی فرنگی هم نشین شد تا دوباره کاروان ایران سه مدال طلا دشت کند.

در این دوره هم شرایط مشابه بود. ایران با درخشش کشتی فرنگی از سوی سعید اسماعیلی و محمدهادی ساروی دو مدال طلا در این بخش به دست آورد و آرین سلیمی هم در شرایطی که انتظار چندانی برای طلایی شدن از او در تکواندو نمی رفت، اسمش را در تاریخ ورزش ایران ثبت کرد. به این ترتیب دوباره تعداد طلا های کاروان ایران برای سومین دوره پی درپی روی عدد سه درجا زد تا نگرانی ها درباره این موضوع پررنگ تر شود.

رسیدگی به این درجا زدن از آن سو اهمیت دارد که در مقایسه با دو دوره گذشته، این بار تعداد فینالیست های ایرانی بیشتر بود و می شد این طلسم یا کابوس شماره سه شکسته شود. ناکامی مطلق سه ستاره کشتی آزاد ایران در فینال، یعنی حسن یزدانی، امیرحسین زارع و رحمان عموزاد در این توقف تأثیر مستقیمی داشت. هرچه هست، ولی جز با کارشناسی فنی و دلسوازنه و نه فقط دهان پرکن، این نقایص برطرف نخواهد شد. ایران در مقایسه با دوره گذشته جهش درخورتوجه و رو به پیشرفتی داشته که ستودنی است، ولی همچنان برای رسیدن به شرایطی که در المپیک لندن رقم خورده، درجا می زند.

حالا مقایسه ساده ترش این است که کاروان ایران در مقایسه با دو دوره اخیر پیشرفت کرده، ولی در مقایسه با لندن دوباره درجا زده ایم. اینجا دیگر نقش کارشناسی و مدیریت به میان می آید تا برای رفع مشکلات واقعی آستین بالا زده تا ایران در المپیک آمریکا دوباره حسرت اتفاقات بازی های المپیک لندن را نخورد.

بدیهی است که دراین بین نیاز به تأمین امکانات زیاد و ارتقای سطح مدیریتی است. پس اگر دلسوزی دراین بین وجود داشته باشد، نیاز است تا به دور از شلوغ کاری، مسیر درست را انتخاب کند و آینده را برای جوانان ایرانی طوری ترسیم کند که دیگر، دستاورد لندن تبدیل به حسرت نشود.

این خبر توسط سایت فرارو منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : فرارو