عراقچی کدام گره ها در سیاست خارجی را باید باز کند؟

به گزارش خبرآنلاین روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: رویکرد سیدعباس عراقچی در چند محور اصلی مورد توجه است. از مذاکرات رفع تحریم ها و روابط با اروپا، تا دیپلماسی منطقه ای و سیاست همسایگی. از روابط با چین، آمریکای لاتین و آفریقا تا دیپلماسی آب و محیط زیست که یکی از محورهای مورد تاکید وی در طول سال های گذشته بوده است. پیش از ورود به این محورها، باید تاکید کرد که وزارت خارجه مجری سیاست خارجی و تصمیماتی است که در دبیرخانه شورای امنیت ملی تصویب می شود. بنابراین هر وزیری فارغ از اینکه چه کسی باشد، یک وظیفه مشخص و از قبل تعیین شده دارد که از قدرت مانور بسیار کمی در تغییر آن برخوردار است.

 احیای روابط با اروپا

به گزارش سرویس بین الملل خبر ناب به نقل از خبرآنلاین - به موازات مذاکرات احیای برجام، احیای روابط پرتنش با اتحادیه اروپا و در راس آن تروئیکای اروپایی هم یکی از فرضیات بسیار محتمل در دوره جدید دستگاه سیاست خارجی با صدارت عباس عراقچی خواهد بود. روابطی که از ماه های اولیه سال ۱۴۰۱ به دلیل سه موضوع ادعای حمایت ایران از روسیه در جنگ اوکراین، تعلیق مذاکرات رفع تحریم ها و ناآرامی های اواخر شهریور ماه در ایران در بن بست قرار گرفته است.  در کارنامه عراقچی کار دیپلماتیک با اروپا وجود دارد و او در فاصله سال های ۱۳۷۸ تا سال ۱۳۸۲ به عنوان سفیر ایران در فنلاند فعالیت کرده است.  در دوره مسوولیت وی در پرونده هسته ای و معاونت سیاسی وزارت خارجه روابط با اروپا در یکی از بهترین دوران خود پس از انقلاب قرار داشت که تا مرز بازگشایی دفتر اتحادیه اروپا در ایران هم پیش رفت.   از سوی دیگر سیدعباس عراقچی از سال ۱۳۹۲ تا سال ۱۳۹۶ سمت معاون حقوقی و بین الملل وزیر امور خارجه را برعهده داشت. جایگاهی که عمدتا در تعامل با سازمان ها و نهادهای بین المللی از جمله سازمان های مستقر در اروپا از جمله ژنو و وین قرار دارد که اشراف وی در این حوزه می تواند به بهبود تعامل در این مسیر کمک کند.

 ارتباط با شرق

یکی از مسائل و موضوعات مهمی که از سال ۱۴۰۰ با روی کارآمدن دولت سیزدهم وارد ادبیات سیاسی کشور شد، جهت گیری شرق گرایی در سیاست خارجی ایران و پررنگ شدن آن با نزدیکی بیشتر به روسیه و چین و همچنین پیوستن به بلوک های نوظهوری چون شانگهای و بریکس بوده است. با روی کار آمدن دولت چهاردهم با گفتمان عمل گرایی تعامل گرا، به نظر می رسد که روابط با شرق تداوم پیدا خواهد کرد؛ اما در عین حال می تواند برخی تغییرات را نیز به خود ببیند. واقعیت این است که شرق گرایی بخشی از دیپلماسی متوازن در سیاست خارجی خواهد بود اگر به موازات آن روابط با غرب نیز بهبود پیدا کند.