دستیار ریگان رئیس جمهور سابق آمریکا: ترامپ به تله جنگ با ایران نخواهد افتاد - حمله نظامی،حکومت ایران را به برخورداری از بمب هسته ای معتقد می کند

۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴ - ۰۸:۲۸ زمان مطالعه : 10 دقیقه

سرویس بین الملل - مذاکرات ایران و آمریکا، بستگی زیادی به این دارد که دونالد ترامپ تعهدی به رسیدن به توافق با این دولت اسلام‌گرا داشته باشد.

به گزارش سرویس بین الملل خبر ناب به نقل از خبرآنلاین - خبرآنلاین روزنامه هم میهن ، داگ بنداو دستیار ویژه رئیس جمهور رونالد ریگان در مطلبی نوشته است:مدت ها به نظر می رسید او در خدمت گروه های ناهمگونی از ابرجنگ طلبان و نئوکان هاست که بسیاری شان، مروجان و مبلغان فاجعه عراق بودند و حالا کارزاری برای جنگ علیه ایران دارند. رئیس جمهور، ادعا می کند که راه حلی دیپلماتیک می خواهد، اما «وار زون» او «بمب افکن رادارگریز ب۲، جنگنده، هواپیمای حمایتی، یک ناو گروه ضربت دیگر، سیستم دفاع هوایی و فراتر از این ها» را به خاورمیانه برده است.

ماه گذشته، ترامپ اعلام کرد «اگر توافق نکنند، بمباران خواهند شد، بمبارانی خواهد بود که مشابهش هرگز دیده نشده.» در مصاحبه ی اخیر، او نگرانی ها درباره کارزار مصرانه بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل را برای کشیدن آمریکایی ها به جنگ با ایران، رد کرد و گفت: «اگر نتوانیم به توافق برسیم،ممکن است خیلی هم با کمال میل وارد [جنگ] شوم.اگر توافق نکنیم،من صف اول خواهم بود.» تردیدی نیست که مثل سیاست چین در قبال تایوان، ترامپ امیدوار است، تهدید نتیجه مطلوب به ارمغان بیاورد؛ اما مثل تایپه، ایران سال ها مشغول مقاومت در مقابل فشار بوده است.
اگر ایران شرایط رئیس جمهور را رد کند چه؟ قبل از تأیید حملات نظامی به تأسیسات هسته ای ایران، ترامپ باید به خاطر داشته باشد که اقدام با عجله، اغلب با پشیمانی در فرصت تأمل همراه است. در مورد او، این وضعیت برای بقیه دوران ریاست جمهوری اش خواهد بود و احتمالاً بسیار فراتر از آن.شروع جنگی بدون دلیل و تحریک علیه ایران، میراث فاجعه بار جورج دبلیو بوش را در مقام مقایسه، مثبت نشان خواهد داد؛ البته. متأسفانه، چندین دولت ایالات متحده، کارهای بسیاری کردند که ایران، دولتش و بسیاری از مردمش را به خصم تبدیل کنند، اگر نه به دشمن. در سال ۱۹۵۳، به امر بریتانیای کبیر که از ملی شدن دارایی های نفتی بریتانیایی توسط تهران خشمگین بود، رئیس جمهور دوایت آیزنهاور به سرنگونی نخست وزیر منتخب، محمد مصدق کمک و شاه، محمدرضا پهلوی را تقویت کرد، شاهی که آن زمان، عمدتاً در جایگاه ظاهری یک حاکم بود.

یک ربع قرن، واشنگتن از شریکش حمایت کرد، شریکی اغلب بدقلق اما همیشه فاسد و مستبد. رئیس جمهور جیمی کارتر که به ظاهر حامی حقوق بشر بود، میهمانی شام خجالت آوری برای شاه راه انداخت و در مقابل سفری چاپلوسانه به ایران تحویل گرفت. طعنه آمیز اینکه همین متحد ظاهری آمریکا بود که برنامه هسته ای تهران را کلید زد. نارضایتی فزاینده عمومی، در نهایت، به رغم حمایت دولت کارتر از سرکوبی مرگبار، به سلسله پهلوی پایان داد. نیویورک تایمز گزارش داد: «هنگام صرف ناهار در باشگاه نیکرباکر در نیویورک، ژنرال رابرزای هویزر، نماینده ویژه [رئیس جمهور جیمی] کارتر به تیم «پروژه عقاب» گفت از رهبران ارشد ارتش ایران خواسته هر چقدر از تظاهرات کنندگان را که لازم است بکشند تا شاه را در قدرت حفظ کنند.

طبق گزارش گفت وگوهای این ناهار، ژنرال هویزر به ژنرال های ایرانی گفته اگر شلیک بالای سر تظاهرات کنندگان منجر به متفرق شدن شان نشد «به سمت تمرکز روی سینه هایشان بروید. او می افزاید که با این نظامی ها «قاطع حرف زدم و سروصدا راه انداختم» اما در نهایت این ژنرال ها «بی جرأت» بودند.» ایالات متحده، با نادیده گرفتن جرائم بسیار شاه، به این دیکتاتور روبه موت پناه داد.

دولت اسلام گرایی پس از آن بر سر کار آمد، اما علی رغم گروگان گیری کارکنان دیپلمات آمریکا در اوایل کار، تهران هیچ وقت ایالات متحده را تهدید جدی نکرد؛ بلکه این واشنگتن بود که مدام ایران را تهدید می کرد. دولت های متوالی، از شاه، به طور مداوم حمایت کردند و به او تسلیحات فروختند. مدرنیزاسیون اجباری شاه، هم از سوی نخبگان تحصیل کرده و هم از سوی غرب، خوشایند بود و این هم قابل درک بود، اما همین، باعث نفرت و مخالفت در میان جوامع سنتی تر شد و جرقه انقلاب اسلامی را زد. بعد از سرنگونی شاه، دولت ریگان از تهاجم خونین عراق به ایران حمایت کرد و حتی به نفتکش هایش پرچم داد تا از مسیر درآمد بغداد حفاظت کند.

نتیجه، هشت سال وحشتناک درگیری بود و یک میلیون یا بیشتر، تلفات. ایالات متحده، عربستان سعودی و اسرائیل، رقبای اصلی ایران در منطقه را هم مسلح کرد، تحریم های اقتصادی علیه تهران وضع کرد، مکرراً حکومت اسلامی تهران را به اقدام نظامی تهدید کرد، تجهیزات هوایی و دریایی اطرف ایران مستقر کرد، قاسم سلیمانی، فرمانده بانفوذ نیروهای قدس ایران را ترور کرد و فعالانه به نفع اسرائیل مداخله کرد، حتی وقتی اسرائیل، حملات نظامی به کارکنان و منافع ایران را آغاز کرد، شامل حمله به مرکزی دیپلماتیک در سوریه و ساختمانی دولتی در تهران. نباید تعجب کرد که بسیاری از سیاست گذاران ایران مایل بودند در تلافی، توپخانه هسته ای قدرتمندی بسازند. با این حال، علی رغم نقش بیش از حد بزرگ سپاه، مقامات میانه روتر و مسئولیت پذیرتری در ایران هستند که با مذاکره با دولت اوباما، برنامه جامع اقدام مشترک را حاصل کردند.

این توافق، برنامه هسته ای ایران را محدود کرد؛ به علاوه، دولت های متوالی در ایران، با عربستان سعودی، تنش زدایی ایجاد کردند. اواسط آوریل، وزیر دفاع سعودی برای گفت وگو به تهران سفر کرد، اولین سفر یکی از چهره های ارشد خاندان سلطنتی به ایران در حدوداً ۳۰ سال اخیر. لابی جنگ در واشنگتن، رد می کند که ایران طرف مناسبی برای مذاکره باشد، اما ایرانیان به برجام پایبند ماندند. از طرف دیگر واشنگتن، بی تعهد از کار درآمد. کنگره با توافق مخالفت کرد و روند پیاده سازی اش را تضعیف کرد. دولت اوباما، تلاش چندانی نکرد که پیامدهای سرریزی تحریم های برجای مانده ایالات متحده را کاهش دهد و این تحریم ها، همچنان دیگران را از تجارت با ایران و سرمایه گذاری در آن بر حذر می داشتند.

علی رغم پایبندی مداوم تهران، ترامپ از این توافق خارج شد و تحریم ها را برگرداند. این منجر شد رژیم اسلامی برنامه هسته ای اش را احیا کند. بعد از آن، دولت بایدن، به جای احیای توافق، به دنبال بهره برداری از پیمان شکنی سلفش، شرایط سختگیرانه تر را تحمیل کرد. بعد از همه این ها، حالا ایالات متحده دارد تهدید به حمله نظامی می کند؛ اما جنگ صرفاً ابزاری دیگر برای سیاست خارجی نیست؛ منحصربه فرد است. آمریکایی ها را به میدان نبرد می فرستد و خیلی هایشان را به کشتن می دهد یا معلول می کند. به علاوه، به معنای مرگ و ویرانی برای دیگر مردم و سرزمین ها نیز هست.

هزینه های اقتصادی اش هم بالاست. تصور کنید آمریکا چگونه می بود اگر جان هزاران نفر و تریلیون ها دلار در جنگ های احمقانه واشنگتن در ربع قرن گذشته هدر نرفته بود. درگیری با ایران، صرفاً این آمار مجرمانه را بالاتر می برد. وضعیت فعلی با تهران، یکی از ناکامی های بزرگ سیاست گذاری عمو سام است، اما پاسخ این وضعیت جنگ نیست. در واقع، حتی اگر به شکلی انتزاعی به نظر برسد اقدام نظامی احتمالاً موفق خواهد بود، باز هم چنین اقدامی موجه نیست. جنگ باید نیازمند وجود تهدیدی جدی و فوری برای منافع حیاتی یا کلیدی باشد. مسئله ایران از هیچ لحاظ چنین شرایطی را ندارد.

اول این که برجام موفقیت دیپلماسی را نشان داد. این توافق، محدودیت هایی جدی بر برنامه هسته ای ایران اعمال کرد، احتمال گسترش تسلیحات را کاهش داد و تضمین کرد در بدترین حالت، ایران از نقطه آغازی پایین تر، به سمت گسترش تسلیحات خواهد رفت. نه عربستان، نه اسرائیل و نه حامیانشان در واشنگتن، از این توافق راضی نبودند، چون متعهد بودند که آمریکا با تهران بجنگد، صرف نظر از هزینه اش، چه برای آمریکایی ها و چه برای ایرانی ها. با وجود این، برجام هم به سود ایالات متحده بود و هم به سود خاورمیانه و باعث اجتناب از جنگ غیرضروری و گسترش تسلیحات هسته ای شد.

متأسفانه، بعد از اینکه ترامپ جنگ اقتصادی را ادامه داد، همان طور که پیش بینی می شد، ایران برنامه هسته ای اش را احیا کرد. در نتیجه، امروز تهران در جایگاه بهتری قرار دارد که نتیجه این برنامه را به سلاح تبدیل کند. محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان سعودی تهدید کرده است که به رقابت هسته ای بپیوندد. دولت اسرائیل هم با هدف گرفتن بخش هایی از برنامه ایران و تهدید به حملات گسترده تر، خطر جنگ را ایجاد کرد، علی رغم اینکه احتمالاً ابزارهای لازم را برای توقف تولید سلاح در اختیار نداشته باشد.

دوم اینکه ایران هدف آسانی نیست. سه برابر جمعیت عراق را دارد و برخلاف عراق، مخلوق مصنوعی غرب نیست. حتی ایرانیان جوان تری که خواستار لیبرالیزاسیون هستند هم بعید است از بمب های آمریکایی استقبال کنند. ایران در شلیک متقابل شکست نخواهد خورد، می تواند تلفات جدی و آسیب های منطقه ای به ایالات متحده بزند. امیرعلی حاجی زاده، فرمانده نظامی ایران هشدار داده است: «آمریکایی ها لااقل ۱۰ پایگاه و ۵۰ هزار نیرو در منطقه دارند؛ این یعنی در خانه ای شیشه ای نشسته اند» و باید مراقب باشند سنگ نیاندازند.

اقدام نظامی احتمالاً فقط تولید بمب را به تأخیر خواهد انداخت و قطعاً همه مردان رژیم را هم قانع خواهد کرد که برای بقا نیاز به سلاح هسته ای دارند؛ به علاوه، احتمالا نیاز به کارزار گسترده تر نظامی خواهد بود که شانسی واقعی برای توقف توسعه هسته ای ایران داشته باشد. مایکل آیزنشتات، از اندیشکده «مؤسسه واشنگتن» پیش بینی می کند که «حمله ای پیش دستانه، احتمالاً اتفاقی یک مرتبه ای نخواهد بود، بلکه بیشتر، دور آغازین کارزاری طولانی خواهد بود که حملات نظامی، اقدامات مخفیانه و دیگر عناصر قدرت ملی آمریکا را به کار خواهد گرفت. چنین کارزاری... ممکن است یا نشانه نظمی باثبات تر برای منطقه باشد یا مرحله ای جدید و خطرناک.»

به علاوه، جنگ، همسایگان تهران را تهدید خواهد کرد. ایرانی که درمانده شده باشد، ممکن است به تأسیسات میزبان نیروهای ایالات متحده در سراسر محدوده خلیج [فارس] حمله کند و به دنبال توقف حمل ونقل نفت برود. ممکن است مردم خشمگین، رژیم های سلطنتی را که مشروعیت عمومی چندانی ندارند، به چالش بکشند. این روشن می کند که چرا عربستان سعودی، حامی پیشین و مشتاق اقدام نظامی آمریکا علیه ایران، از ایالات متحده و اسرائیل خواسته است نگذارند جنگ راه بیفتد.

سوم اینکه با توجه به توانایی واشنگتن برای تلافی در ابعاد عظیم، تهران از سلاح هسته ای علیه ایالات متحده استفاده نخواهد کرد. ایران در منطقه ای بد، به دنبال بازدارندگی است، در منطقه ای که اسرائیل مسلح به سلاح هسته ای است و حملاتش برتری او در سلاح های متعارف را به جدیت نمایان می کند؛ به علاوه، اسرائیل مدت ها اتحادی غیررسمی با پادشاهی های حاشیه خلیج [فارس] و دیگر دولت های عرب داشته است و ایران هم هدف اولیه آن ها بوده. ایران روابطش را با همسایه ها بسیار بهبود بخشیده اما همچنان آسیب پذیر است. تعادل قدرتی مؤثر، به نفع منطقه خواهد بود.

در واقع، کنت والتز، در مؤسسه مطالعات جنگ و صلح سالتزمن، در ادعایی تحریک آمیز گفت ایرانی هسته ای «احتمالا بهترین نتیجه ممکن خواهد بود: نتیجه ای که بیشترین احتمال را برای بازگرداندن ثبات به خاورمیانه دارد.» رفتار بی رحمانه اسرائیل با فلسطینی هایی که در کنترلش هستند و با اعراب در نقاط دیگر، نشانه ترکیب خطرناکی از جاه طلبی های افراطی و قدرت است: «انحصار هسته ای اسرائیل در منطقه که در چهار دهه گذشته بسیار پایدار از کار درآمده است، مدت هاست که عامل بی ثباتی در منطقه بوده است. هیچ منطقه دیگر جهان نیست که در آن یک دولت هسته ای تنها و بدون مهار وجود داشته باشد. این توپخانه هسته ای اسرائیل است که بیشترین سهم را در بحران فعلی داشته و نه میل ایران به چنین توپخانه ای. به هر حال قدرت، نیاز به تعادل دارد.» بهترین وضعیت، موافق ایران با رهاکردن تسلیحات هسته ای خواهد بود که با خودداری نظامی متناظر از سوی اسرائیل و آمریکا ممکن شده باشد.

چهارم اینکه پتانسیل تهدید آمریکا در خاورمیانه و خلیج فارس کمتر از همیشه است. این منطقه هیچ وقت دغدغه حیاتی آمریکا نبوده است. دوره جنگ سرد، ترس از تلاش شوروی برای قطع مسیر نفت به آمریکا و اروپا وجود داشت. حالا، ضعف نظامی روسیه، وابستگی چین به انرژی وارداتی، تنوع بیشتر بازار بین المللی و تولید بیشتر انرژی در آمریکا، مدام تهدید و اهمیت نفت خاورمیانه را کاهش داده است. ترس دوم برای بقای اسرائیل بود اما بزرگترین تهدید برای اسرائیل امروز، داخلی است: اینکه اسرائیل هم دموکراتیک بماند و هم یهودی، روزبه روز غیرممکن تر می شود.

در هر حال، میل بی پروا به بنزین ارزان و تلفیق عجیب اسرائیل انجیلی با اسرائیل کنونی، به هیچ وجه توجیه این نیست که ایالات متحده به جنگ برود. چنان که پیشتر اشاره شد، در ربع قرن گذشته، سیاست گذاران واشنگتن، بی بندوبارانه جان و مال آمریکایی ها را در درگیری های غیرمسئولانه در خاورمیانه فدا کرده اند. اضافه کردن ایران به فهرست اهداف ناحق آمریکا، جنایت خواهد بود.

ترامپ حتماً می فهمد که نباید راه بیفتد و به ایران شلیک کند. کارزار او [برای ریاست جمهوری] علیه جنگ های ابدی بود. او از حمله مجرمانه جورج دبلیو بوش به عراق انتقاد کرد. در سال ۲۰۱۹، وقتی ایران یک پهپاد آمریکایی را سرنگون کرد و به تأسیسات هسته ای سعودی حمله کرد، ترامپ حاضر نشد تلافی کند. هیچ کدام از این ها توجیهی برای جنگ نمی شدند. امروز هم دلیلی برای درگیری با ایران نیست. وقتی حتی ریاض از ایالات متحده و اسرائیل می خواهد که خاورمیانه را آتش نزنند، رئیس جمهور باید صلح را حفظ کند.

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین