دیپلماسی اخلاقی و زبان مسئولانه در عصر اپیدمی سیاست

اثر این تحول بر زندگی عادی و آینده نسل های جوان

یکی از مهم ترین پیامدهای این تغییر در زبان دیپلماسی، این است که زندگی مردم عادی دیگر «عادی» نیست و نخواهد شد . سیاست امروز، همه گیر شده است. هر کسی در شبکه های اجتماعی درباره مسائل استراتژیک صحبت می کند، هر خبر  یک تهدید وجودی است، هر توییت یک واکنش دیپلماتیک. این وضعیت باعث شده است که نوجوانان و کودکان از سنین پایین درگیر سیاست شوند، زیرا سیاست دیگر فقط در فضای دفترها و سفارتخانه ها نیست، بلکه در فضای خانه ها و مدرسه ها هم حضور دارد.

این موضوع از یک سو می تواند منجر به افزایش آگاهی سیاسی شود، اما از سوی دیگر، باعث ایجاد استرس، اضطراب و بی اعتمادی نسبت به آینده می شود. نسل جوان امروز در جهانی زندگی می کند که هر روز ممکن است یک تهدید بزرگ وجودی برایش مطرح شود. این تنش دائمی  روان شناسی اجتماعی را دچار تحول و بحران کرده است.

ادب مرد به ز دولت اوست 

توهین و بی احترامی در دیپلماسی نشانه ای از فروپاشی مرزها ، عدم صداقت و نداشتن آگاهی کافی به علوم سیاسی و دیپلماسی است.

در گذشته، فحاشی و بی احترامی در زبان دیپلماسی نه تنها غیرقابل قبول بود، بلکه نشانه ای از شکست دیپلماسی محسوب می شد. اما امروزه، این امر به یک ابزار سیاسی تبدیل شده است. رهبران سیاسی، به ویژه در زمان های تنش، از زبان تحقیرآمیز و گاهی توهین استفاده می کنند تا اهداف سیاسی خود را به دست آورند. این زبان، نه تنها در میان رهبران، بلکه در میان مردم نیز رواج یافته است. اما آنانکه از فهم و درک عمیقی برخوردارند بخوبی میدانند که این ادبیات نشانه ضعف است.

این تحول را می توان با نظریه «پست سیاسی» تفسیر کرد که در آن مرزهای سیاست، اخلاق و فرهنگ از هم باز می شوند. در این فضا، سیاست به یک «بازی عمومی» تبدیل شده است که هر کسی می تواند در آن شرکت کند، هر زبانی را به کار ببرد و هر نوع واکنشی نشان دهد.

دیپلماسی امروز دیگر تنها یک فرآیند سیاسی نیست، بلکه یک فرآیند فرهنگی، رسانه ای و حتی روانی است. این دیپلماسی با زبانی متفاوت، بازیگرانی متنوع و روش هایی غیرسنتی همراه است. تحول از مبهم به آشکار، از دیپلمات به شهروند، از کلام و استراتژی پایدار به توییت و وضعیت ناپایدار نشان از یک تغییر عمیق در ساختار قدرت و ارتباطات سیاسی است.

در این فضای پست مدرن، این سوال باقی می ماند: آیا این دیپلماسی جدید و متشنج به حل تعارضات کمک می کند یا به تشدید آن؟ آیا دموکراتیزه شدن دیپلماسی به معنای تقویت دموکراسی است یا به معنای انحلال آن؟

در پایان، باید گفت که در عصری که سیاست به یک بازی عمومی و دم دستی تبدیل شده است، دانشگاه ها و مؤسسات آموزشی باید نقش خود را در آموزش «دیپلماسی اخلاقی»، «زبان مسئولانه» و «فهم رسانه ای» جدی تر از گذشته بپذیرند. زیرا آینده سیاست، در دستان نسلی خواهد بود که در فضایی پر از تنش، فحاشی و نمایش زیسته اند.

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین