به یاد حسین منزوی  -  شاعر عشق و غزل

به یاد حسین منزوی - شاعر عشق و غزل

۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ - ۰۶:۴۰ زمان مطالعه : 2 دقیقه
سرویس فرهنگ و هنر - اردیبهشت سال ۱۳۸۳ بود که چشم‌هایش را برای همیشه بست؛ شاعری که منزوی بود و تمام عمر منزوی زیست. مردی که او را یکی از قله‌های بنام غزل معاصر نام داده‌اند، درگیرودار زندگی روزمره و بالا و پایین‌های همیشگی‌اش نبود؛ شوریده بود و شیدا و هر شعرش خود گویای این شوریدگی است.

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر خبر ناب به نقل از همشهری - شاعری که شعرش برآمده از نحوه سلوک او بود؛ جوشیده از عواطف و احساسات رقیق، همان هایی که رشته زندگی اش را از هم گسیخت. شعر کمتر شاعری به حد حسین منزوی برآمده از دغدغه ها و فراز و فرودهای زیست شاعر است. زندگی اش سلسله ای از ناکامی ها و نامرادی هاست و همواره درگیر روزمرگی های جاری زندگی بود، اما دغدغه اصلی اش یعنی خلق آثاری ماندگار هیچ گاه از ذهنش حتی در اوج درماندگی ها به در نرفت.

اگر نیما دل به دریا زد و با رنسانس در شعر کلاسیک، توانست شعر نو را بیافریند، این حسین منزوی بود که غزل را از تابوت بیرون کشید، روحی تازه در کالبدش دمید و تر و تازه اش کرد.
خالق ناب ترین غزل ها و ترانه ها هرگز اما از خاموشی و فراموشی گلایه نکرد و چنان طبع بلندی داشت که در اندوه بی پایانش، شادی همان رها شدن قناری شکسته بال از قفسی بود که او بدان دل بسته بود.

منزوی در ترانه سرایی نیز بی بدیل بود و بیش از ۱۵۰ ترانه اش با صدای محزون همایون شجریان، کورش یغمایی، محمد نوری، علیرضا افتخاری و... به سکوت کشنده لابه لای واگویه های دلبرانه پایان داد و جماعتی را به خلسه برد. منزوی مجنونی بود که مانع مرگ غزل در دوران یکه تازی شاعران پست مدرن شد و جامه زیبای نظم را بر تن عشق کرد و پس از عمری عرق ریزان، شکوهمندانه بر ستیغ غزل معاصر ایستاد و هرگز در برابر ناملایمات قد خم نکرد.

رد رنج را که بگیرید به او خواهید رسید؛ به آشیانه کوچکش در قبرستان پایین زنجان. آنجا در نهایت آرامش به خواب رفته و روی سنگ قبرش خود را اینطور معرفی کرده: نام من عشق است؛ آیا می شناسیدم؟

***
خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود
و ماه را ز بلندایش به روی خاک کشیدن بود
پلنگ من- دل مغرورم- پرید و پنجه به خالی زد
که عشق- ماه بلند من- ورای دست رسیدن بود
گل شکفته خداحافظ، اگرچه لحظه دیدارت
شروع وسوسه ای در من، به نام دیدن و چیدن بود
من و تو آن دو خطیم آری، موازیان به ناچاری
که هردو باورمان ز آغاز، به یکدگر نرسیدن بود
اگرچه هیچ گل مرده، دوباره زنده نشد اما
بهار در گل شیپوری، مدام گرم دمیدن بود
شراب خواستم و عمرم، شرنگ ریخت به کام من
فریبکار دغل پیشه، بهانه اش نشنیدن بود
چه سرنوشت غم انگیزی، که کرم کوچک ابریشم
تمام عمر قفس می بافت، ولی به فکر پریدن بود

این خبر توسط سایت همشهری آنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : همشهری آنلاین

اخبار گوناگون در خبر ناب