تفال به حافظ یکشنبه 9 اردیبهشت 1403؛ به جان او که گرم دسترس به جان بودی...

به گزارش سرویس مجله خبر ناب به نقل از فرارو -  فال گرفتن از آثار ادبی، از باور های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می بردند بهره ای از کلام حق دارند رجوع می شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

به جان او که گرم دسترس به جان بودی
کمینه پیشکش بندگانش آن بودی

بگفتمی که بها چیست خاک پایش را
اگر حیات گران مایه جاودان بودی

به بندگی قدش سرو معترف گشتی
گرش چو سوسن آزاده ده زبان بودی

به خواب نیز نمی بینمش چه جای وصال
چو این نبود و ندیدیم باری آن بودی

اگر دلم نشدی پایبند طره او
کی اش قرار در این تیره خاکدان بودی

به رخ چو مهر فلک بی نظیر آفاق است
به دل دریغ که یک ذره مهربان بودی

درآمدی ز درم کاشکی چو لمعه نور
که بر دو دیده ما حکم او روان بودی

ز پرده ناله حافظ برون کی افتادی
اگر نه همدم مرغان صبح خوان بودی

شرح لغت: کمینه:صفت پیشکش/ لمعه ی نور:درخشش نور.

تفسیر عرفانی:

۱- حضرت حافظ در بیت های هفتم و هشتم می فرماید:

او را در خواب حتی نمی بینم، چه رسد به دیدار او. پس اینک که وصال میسر نمی باشد، کاش او را در خواب می دیدم.

* اگر حافظ با پرندگانی که هر صبح نغمه سر می دهند، هم آواز شود، ناله اش فاش نمی شود تا محبوب آگاه شود.

حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.

۲- در اندیشه کار یا چیزی یا کسی هستید که فعلاً بسیار دور است؛ بنابراین بهتر است که صرف نظر کنید. وقت را بیهوده از دست ندهید، زیرا دل در گرو آرزو های رنج آور نهاده اید.

تعبیر غزل:

به کسی دل بسته ای و این دلبستگی تا به آن حد است که فکر می کنی او تنها بهانه ی تو برای زندگی است، اما به وصال او امید نداری. با این حال با تمام وجود در این راه تلاش می کنی و از جان مایه می گذاری.

این خبر توسط سایت فرارو منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : فرارو