امروز حاکمیت به پوششی از زنان رضایت داده که 20 سال پیش آن را کفر ابلیس می دانست
سرویس سیاسی - امروز حکومت به پوششی از زنان رضایت می‌دهد که ۲۰ سال پیش آن را کفر ابلیس می‌دانست. ولی رسیدن به این پوشش با هزینه‌های زیاد برای دو طرف بوده، و هنوز هم معلوم نیست که چند سال بعد به کجا برسد؟ این نسل اعم از دختر و پسر و البته دختران بیشتر، نادیده گرفته شدند، ولی کسی توان حذف آنان را نداشت و ندارد به همین علت در فردای برداشتن اهرم از روی فنر، به میدانی پرتاب می‌شوند که خواسته خودشان نبوده است.

به گزارش سرویس سیاسی خبر ناب به نقل از فرارو - عباس عبدی در یادداشتی با عنوان «پیش بینی دو دانش آموز» در روزنامه اعتماد نوشت: اخیرا یک فیلم کوتاه یک دقیقه ای بازنشر شده که دو دختر خانم دبیرستانی به مدت یک دقیقه درباره فشارهای اجتماعی نسبت به دختران حرف می زنند. این فیلم تولید سال ۱۳۸۲، یعنی ۲۱ سال پیش است. هر دو دختر خانم که حدود ۱۵ تا ۱۷ساله هستند با حجاب و مقنعه کامل و روپوش مدرسه بدون ذره ای آرایش به خوبی و مسلط حرف می زنند. آنان فشارهای اجتماعی را به خوبی به فنر تمثیل می کنند. جامعه را متحول می دانند که اگر فشار نباشد مردم خود را تطبیق می دهند. ولی اگر جلوی این فنر گرفته و فشرده شود، به جایی می رسد که دیگر، توان حفظ آن را ندارند و یک باره فنر باز می شود.

آنان قاعده ای را با زبانی ساده توضیح می دهند که «مردم از آنچه منع می شوند به آن حریص تر می شوند.» سپس شرح می دهند که چرا مردم به سوی تبلیغات ماهواره ای می روند. اینها عین جملات آن دو دختر خانم نبود ولی مضمون دقیق آن ها است. ای کاش می دانستیم که اکنون آن ها کجا هستند؟ چه پوششی دارند؟ چه تفکری دارند؟ و آیا همچنان با همان آرامش و متانت سخن می گویند یا به افرادی عصبی تبدیل شده اند؟

پس از رها شدن این فنر در سال ۱۴۰۱ چه رفتاری از خود نشان داده اند؟ اکنون نمی دانیم که آن دو دختر خانم چه وضعی دارند ولی از روی موارد مشابه فراوان آن ها که در دور و نزدیک می بینیم، می توانیم بگوییم که سرنوشت آن نسل به کجا رسیده است؟ آنان متولدین دهه ۱۳۶۰ بودند که اواخر جنگ به دنیا آمدند. در دوره اصلاحات به بلوغ رسیدند. ولی هیچ کس وقعی به سخنان بدیهی آنان نداد.

آنان در آن مقطع زمانی دانش آموزانی عادی بودند؛ نه مدرک دانشگاهی داشتند و نه تجربه عمیق سیاسی و اجتماعی، ولی با همان چند سالی که در متن جامعه حضور داشتند، به صورت شهودی و حسی متوجه شده بودند که تحت فشار اجتماعی هستند. آنان چنین می اندیشیدند که تحت فشارند که چگونه فکر کنند، چه بپوشند، کجا بروند، کجا نروند و… و این را حس می کردند، که این فشارها در حال افزایش است و می دانستند که به جایی خواهد رسید که دیگر سیاستمداران و پدرخوانده های جامعه قادر به نگهداری این فنر در حالت فشرده شده نخواهند شد، خسته می شوند و دیر یا زود این فنر رها خواهد شد، و آنگاه باطن جامعه آشکار می شود. باطنی که شاید در یک فرآیند طبیعی و متعارف به گونه دیگری ظاهر شود.

امروز حکومت به پوششی از زنان رضایت می دهد که ۲۰ سال پیش آن را کفر ابلیس می دانست. ولی رسیدن به این پوشش با هزینه های زیاد برای دو طرف بوده، و هنوز هم معلوم نیست که چند سال بعد به کجا برسد؟

این نسل اعم از دختر و پسر و البته دختران بیشتر، نادیده گرفته شدند ولی کسی توان حذف آنان را نداشت و ندارد به همین علت در فردای برداشتن اهرم از روی فنر، به میدانی پرتاب می شوند که خواسته خودشان نبوده است.

پرسش این است که چرا گوش شنوا و ساز و کاری مناسب برای شنیدن آن نجواهای آرام وجود نداشت تا با بحران ۱۴۰۱ مواجه نشویم؟ یکی از بدترین اشتباهات رایج ساختار سیاسی این است که اعتراضات ۱۴۰۱ را ساخته و پرداخته دشمنان کشور و بیگانگان معرفی کرد.

گزارش رسمی بی خاصیت و گمراه کننده ای که در خصوص این اعتراضات تهیه و منتشر شد، دقیقا بر همین محور تهیه شده است. شاید تهیه کنندگان گزارش حق داشته باشند؛ زیرا هیچ درکی عینی از جامعه ندارند، ولی آنچه که در سال ۱۴۰۱ رخ داد، تحقق پیش بینی ساده این دو دختر خانم دبیرستانی بود که ۲۰ سال پیش از آن به شکل ساده و صمیمانه ای بیان کردند.

گزاره های آنان برای همیشه صادق است؛ جامعه مثل یک استخر آب است که نمی توان آن را در یک پارچ قرار داد. برای حکمرانی معقول و متعارف و مورد حمایت مردم و اینکه کارآمد باشد باید سعه صدر و سعه فکر داشت.

نمی توان جامعه جدید را که هر لحظه تحت تأثیر عوامل و متغیرهای گوناگونی است، در یک چارچوب بسته و محدود خلاصه کرد. به ویژه وضعیت زنان بسیار حساس است.

هم از منظر جایگاه اجتماعی و هم از زاویه وضعیت اقتصادی و نیز حقوق خانوادگی. شاید متولیان رسمی گمان کنند که برای زنان جایگاه مهمی قائل هستند. این فایده ندارد؛ زنان خودشان جایگاه مورد نظر را تعریف می کنند.

سیاست های جاری در ایران به نسبت متضاد و متناقض است. ولی بیشترین تناقضات سیاستی و حتی حقوقی در مساله زنان است. امروز حکومت به پوششی از زنان رضایت می دهد که ۲۰ سال پیش آن را کفر ابلیس می دانست.

ولی رسیدن به این پوشش با هزینه های زیاد برای دو طرف بوده، و هنوز هم معلوم نیست که چند سال بعد به کجا برسد؟ در حالی که همین پوشش های متعارف را می توانستند با همراهی و همکاری مردم حفظ کنند و حتی در همین حدود رعایت شود. از این سوراخ برای چندمین بار گزیده نشوید.

این خبر توسط سایت فرارو منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : فرارو

اخبار گوناگون در خبر ناب