چرا اثر جدید محسن چاوشی مورد انتقاد واقع شد؟

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر خبر ناب به نقل از خبرآنلاین - خبرآنلاین روزنامه فرهیختگان نوشت: انتخاب چنین متنی در زمانی که ترانه های پاپ بیشتر حول روابط زودگذر و احساسات سطحی می چرخند، تصمیمی جسورانه است. چاوشی با صدای خود این شعر را از کتاب به جان مردم آورده، بی آنکه بخواهد در فرم موسیقی سنتی گرفتار شود یا در چهارچوب پاپ بماند. او میان این دو فضا پل می زند و درنتیجه، اثرش رنگ وبویی تازه پیدا می کند. 

اما واکنش ها به این آهنگ دوگانه بود. برخی معتقدند چاوشی در «بامداد خمار» از قدرت پیشین خود فاصله گرفته و دیگر آن شور و جسارت آثار گذشته را ندارد. در مقابل، طرف داران او که همواره بدنه اصلی شنوندگان موسیقی پاپ را تشکیل می دهند، نظر دیگری داشتند و می گویند چاوشی همان است که همیشه بوده؛ صادق، متفکر و وفادار به احساس. 

واقعیت شاید جایی میان این دو دیدگاه باشد. «بامداد خمار» بیش از آنکه بخواهد شوک ایجاد کند، می خواهد آرام کند. در این اثر خبری از فریاد نیست؛ بلکه تأمل، سکوت و عمق جای آن را گرفته است. چاوشی در این کار صدای خود را نرم تر کرده و اجازه داده واژه های حافظ، با ریتمی آرام و سازبندی سنجیده، پیامشان را منتقل کنند. اگر آثار پیشین او فریاد بودند، «بامداد خمار» نجواست. چیزی که همیشه در آثار او شنیده شده است. 

نکته جالب اینجاست که در فضای مجازی، برخلاف برخی نقدهای محدود و جهت دار، مردم از این قطعه استقبال کردند. در کمتر از چند روز، میلیون ها بار پخش شد و کامنت های کاربران پر بود از واژه هایی چون «آرامش»، «اصالت» و «یاد قدیم». این واکنش نشان می دهد ارتباط میان چاوشی و مخاطبانش همچنان برقرار است. مردم به دنبال صداقت هستند و چاوشی هنوز همان صدای صادق و بی ریاست. 

باید به خاطر داشت که در موسیقی ایران، کمتر هنرمندی توانسته طی دو دهه محبوب باقی بماند و هم زمان مسیر هنری اش را تغییر دهد. محسن چاوشی این مسیر را با جسارت پیموده است. از «یه شاخه نیلوفر» و «پاروی بی قایق» تا «قمارباز» و «علاج»، او در هر دوره ای روایتی تازه از خود ارائه داده و نشان داده که به بلوغ هنری رسیده است.

در «بامداد خمار» نیز همین بلوغ دیده می شود: آرام تر، اندیشمندتر و پخته تر از قبل. از سوی دیگر، نقش چاوشی در پیوند شعر کلاسیک با موسیقی معاصر را نباید نادیده گرفت. او در سال های گذشته نشان داده که توانایی ویژه ای در نزدیک کردن مخاطب امروز به شعر دیروز دارد. وقتی حافظ، مولانا یا خیام را با صدای او می شنویم، شعر از قالب ادبی بیرون می آید و بدل به تجربه ای احساسی و ملموس می شود. این همان کاری است که نسل های قبل با تصنیف های ماندگار انجام می دادند؛ کاری که چاوشی دوباره زنده کرده است. 

اما فراتر از تحلیل موسیقایی، باید به وجه اجتماعی محسن چاوشی پرداخت. در روزگاری که موسیقی بیش از هر زمان دیگری تجاری شده و بسیاری از آثار برای بازار تولید می شوند، او هنوز با معیار «دل» کار می کند. همین تفاوت است که مردم حسش می کنند. شاید برخی از کارشناسان بگویند صدای چاوشی افت کرده یا تنظیم هایش ساده شده؛ اما برای شنونده ای که با آهنگ های او زیسته، این سادگی عین صداقت است. 

درنهایت، محسن چاوشی همچنان یکی از معدود هنرمندانی است که توانسته میان مردم و تفکر تعادل برقرار کند. او نه از احساس فاصله گرفته و نه در شعار غرق شده. «بامداد خمار» شاید پرزرق وبرق نباشد، اما جوهر هنر را که ارتباط است، دارد؛ ارتباطی میان شاعر و شنونده، میان دیروز و امروز، میان عشق و انسان. 

اگر روزی برای خوزستان خواند تا درد وطن را فریاد بزند و روزی در «علاج» از جنگ و مقاومت گفت، امروز در «بامداد خمار» از عشق می خواند؛ عشقی که هنوز می تواند پناه انسان باشد و شاید همین استمرار در دغدغه و صداقت است که او را ماندگار کرده. محسن چاوشی نه با فریاد، بلکه با سکوت مؤثر خود، هنوز حرف می زند. صدایی که از دل مردم برخاسته، هنوز بر دل مردم می نشیند و این بزرگ ترین موفقیت یک هنرمند است. 

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین