تصویر - جادوگر شهر موز

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر خبر ناب به نقل از همشهری - از سوی دیگر مارکز در بیشتر قالب های ادبی مانند داستان بلند، داستان کوتاه و رمان دست به تجربه زده و نمونه های موفقی را عرضه کرده است. با یک تعبیر و تحلیل ساده وجه مشترک تمام این آثار، آمریکای لاتین است. آمریکای لاتین و تمام وجوه این سرزمین ازجمله فرهنگ، آداب و رسوم و شخصیت ها، حضور پررنگی در داستان های مارکز دارند.

مارکز از تأثیر همینگوی و فاکنر بر داستان هایش گفته ولی معتقد بود آنچه چشمانش را باز کرد، موسیقی بوده است. موسیقی و به ویژه آهنگ های روایی سرزمین خودش: «۳۰ سال پیش کسی فراتر از خیابان ماگدالنا، آهنگ های والناتو را نمی شناخت. شکل آهنگ ها که یک داستان یا واقعه را روایت می کرد، توجه مرا جلب کرد. همه آن تصویرسازی ها طبیعی بود و وقتی آهنگ های والناتو رواج یافتند و وارد بازار تجاری موسیقی شدند، ریتم و احساس حاضر در آن آهنگ ها مجذوبم می کرد. آن آهنگ ها شبیه آهنگ هایی بودند که مادربزرگم سال های سال زمزمه می کرد.»

از حرف زدن در باب شعر و موسیقی، مارکز می خواست به این دیدگاه برسد که پشتوانه و ریشه ادبیات او در شعر بوده است. مارکز آنقدر در سنین جوانی شیفته شعر بوده که بعدها گفته بود نمی داند چرا رمان نوشته است و اصلا رمان نوشتن را از کجا یاد گرفته است.

ویژگی معروف داستان ها و رمان های مارکز، واقع گرایی جادویی آنهاست که مارکز درباره اش گفته بود: «این سبک همان شیوه ای است که مادربزرگم قصه می گفت؛ وحشی ترین حوادث را به طبیعی ترین و ساده ترین زبان روایت می کرد.»

در سال های پایانی زندگی خلاقیت و توان نویسندگی مارکز کمتر شد. او برای نوشتن کتاب خاطرات دلبرکان غمگین من، چاپ۲۰۰۴ حدود ۱۰ سال وقت صرف کرد. در ژانویه۲۰۰۶ اعلام کرد که دیگر تمایل به نوشتن را از دست داده است. آخرین اثری که از مارکز منتشر شد، کتابی است با عنوان «نیامدم که سخنرانی کنم» که مجموعه ای از ۲۲ سخنرانی این نویسنده در مراسم مختلف است.

با مرگ گابریل گارسیا مارکز در سن ۸۷سالگی، در خانه اش در مکزیکوسیتی، جهان یکی دیگر از نویسندگان بزرگش را از دست داد. خوان مانوئل سانتوس، رئیس جمهوری کلمبیا در تجلیل از گابریل گارسیا مارکز در توییتر خود نوشت: «هزار سال تنهایی و غم، به خاطر مرگ بزرگ ترین کلمبیایی در سراسر تاریخ.»

کتاب های مارکز به ۵۶ زبان ترجمه شده اند. این تصویر او روی روزنامه های مختلف است.

مهیج ترین ماجرای مربوط به این نویسنده، مشتی بود که یوسا در ۱۹۷۶ حواله صورت مارکز کرد. ظاهرا ماجرا سر دهن لقی مارکز بوده که آمار یک ماجرای عاشقانه را داده بوده.

مارکز یکی از دوستان صمیمی فیدل کاسترو بود. او سال ۱۹۵۹ بلافاصله بعد از انقلاب کوبا به این کشور رفت و برای کاسترو خبرگزاری راه انداخت.

مارکز سال ها با کارلوس فوئنتس - دیگر نویسنده معروف آمریکای لاتین - کلاس فیلمنامه نویسی داشت. آنها با هم یک فیلمنامه به اسم «خروس طلایی» هم نوشتند.

این خبر توسط سایت همشهری آنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : همشهری آنلاین