روانشناسان درمورد اتفاقاتی که در اتاق درمان سریال افعی تهران می گذرد چه می گویند

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر خبر ناب به نقل از همشهری - او خودش کودکی سختی داشته و تروماهای زیادی از ارتباطش با پدرش دارد و حالا برای درمان به یک روان درمانگر مراجعه می کند. در طول قسمت های گذشته این سریال بارقه هایی از شروع ارتباط عاطفی بین او و خانم درمانگر دیده می شد. با وجود این که به دلایل حرفه ای روان درمانگر از هر ارتباطی خارج از حوزه درمان با او خودداری می کند و حتی به او اجازه نمی دهد برایش موسیقی بفرستد یا کتابی بیاورد، اما در قسمت گذشته این دو همدیگر را در خیابان ملاقات می کنند و خانم درمانگر هم به این رابطه مشتاق می شود، هرچند می گوید تا کامل شدن پروسه درمان باید برای هر رابطه جدی صبور باشند.

این موضوع واکنش های زیادی در میان مخاطبان داشت. بسیاری این حرکت را خلاف عادات حرفه ای یک درمانگر را عنوان کردند و آن را نکته منفی برای این سریال دانستند. این دسته از مخاطبان که در میانشان روانشناسان و روانپزشکان هم هستند، معتقدند شکل گیری رابطه عاطفی بین مراجعه کننده و درمانگر یک اشتباه فاحش حرفه ای است و این سریال نباید چنین چیزی را نمایش می داد.

علی میوه چیان، روان شناس بالینی و روان درمانگر، که افعی تهران را از اولین قسمت دنبال کرده در باره سریال و اتفاقی که در آن افتاده می گوید: «به دلیل این که تراپی یکی از موضوعات این سریال است آن را دنبال می کنم. در حرفه روان درمانی مسائل تخصصی وجود دارد که در روال درمان و موثر بودن آن بسیار تأثیرگذار است. در این سریال هم نکته های خوبی در باره درمان وجود دارد. مثلا روانشناس نکته های تخصصی و جالبی را در مورد شخصیتی که پیمان معادی نقشش را بازی می کند، مطرح می کند. نکته هایی که شاید یک کارگردان یا بازیگر معمولا آنها را نمی داند. مگر این که خودش تجربه درمان داشته باشد یا تیم سریال مشاور روانشناسی داشته باشد. به همین دلیل خوشحال بودم که بعد از سال ها بالاخره سریالی ساخته شده که مسئله درمان روحی در آن مطرح شده و مدام به گذشته آدم ها مراجعه می دهد که چطور می تواند در زندگی امروز آنها تأثیر جدی داشته باشد.»

در کنار این اما میوه نژاد اعتقاد دارد چند نکته غیرحرفه ای در باره اتاق درمانی که در سریال تصویر شده وجود دارد: «اول از همه نحوه نشستن درمانگر و درمانجو در اتاق درمان بسیار مهم است. در این سریال هر بار جای نشستن روان درمانگر و درمان جو تغییر می کند. یک بار روانشناس را پشت میزش می بینیم در حالی که مراجعش روی کاناپه ای که در کنار میز است، نشسته است. یک بار دیگر هم روی کاناپه کنار هم می نشینند که هیچکدام از این دو موقعیت در اتاق درمان، حرفه ای نیست. در درجه اول هیچوقت یک درمان گر نباید کنار درمان جو روی یک مبل بنشیند. بهترین حالت نشستن روان درمانگر در کنار مراجعش قرار گرفتن روی صندلی و کاملا مقابل اوست. آن هم در صندلی هایی که از نظر ارتفاع با هم برابر باشند. در این سریال این اتفاق نیفتاده است. یک نکته دیگر شکل نگاه کردن این خانم روانشناس به درمان جو است. در قسمت های اول می بینیم که این خانم نگاه خیره و مبهوتی به درمانجوی خودش دارد. این هم درست نیست. درمانگر باید مراقب ارتباط چشمی اش با درمانجو باشد. یعنی این که نه ار تماس چشمی خودداری کند و اطراف را نگاه کند و نه این که به چشم های مراجع خیره شود.»

او مشکل اصلی را اما شکل گرفتن رابطه عاطفی بین روانشناس و مراجع می داند: «در قسمت آخر شاهد شروع یک رابطه عاطفی بین این دو شخصیت بودیم. از طرف درمان جو مشکلی وجود ندارد. او ممکن است روابط و قوانین حرفه ای اتاق درمان را نشناسد. اما چیزی که در این سریال ناامیدکننده بود، شکل گیری این ارتباط از سمت روانشناس بود. واکنش روان درمان گر در این سریال اینطور بود که کاملا پذیرای این اتفاق بود. به خصوص که درمانگر به او می گوید ما هر رابطه دیگری هم داشته باشیم، تو نباید درمانت را متوقف کنی. در صورتی که یک روانشناس به هیچ عنوان نباید رابطه عاطفی با مراجعش داشته باشد. چون در صورت چنین اتفاقی دیگر نمی تواند درمان موثری برای مراجعش داشته باشد.»

میوه نژاد معتقد است روانشناس باید احساسات درمان جو را تحلیل و کنترل کند. ولی اگر هم ارتباطی به وجود آمد، بهترین واکنش درمانگر این است که او را به روانشناس دیگری ارجاع دهد. او البته تأکید می کند که پرداختن به مسئله روان درمانی اتفاق مهم و مثبتی در این سریال است: «همه آدم ها محصول گذشته شان هستند و از آنجایی که هیچ انسانی کامل نیست، حتی ایده آل ترین پدر و مادرها می توانند آسیب های روحی و روانی به کودکانشان وارد کنند که در بزرگسالی زندگی آنها را تحت تأثیر قرار دهد. آگاهی از این آسیب ها و درمانشان با دریافت کمک حرفه ای اتفاق بسیار خوبی است که در این سریال با آن مواجه هستیم.»

سحر منصوری، روانشناس بالینی و روان درمانگر هم می گوید: «یکی از اشتباهات این سریال در بخش اتاق درمان، ارتباط غیر کاری و خارج از اتاق درمان با مراجع است. روانشناسان به همین دلیل حتی اجازه مشاوره به فامیل درجه یک خودشان را ندارند. ارتباط خارج از اتاق درمان اشتباه بسیار بدی است. حتی اگر جنس موافق هم باشند، نباید با هم دوست شوند و همدیگر را جایی خارج از اتاق درمان ببینند. چون درمان خاصیتش را از دست می دهد. به همین دلیل ارتباط روانشناس و مراجع خارج از کلینیک و اتاق درمان، فقط از طریق منشی است.»

منصوری می گوید فقط در مواقع ضروری و بسیار مهم است که مراجع اجازه دارد با شماره مشاورش که فقط هم تلفن کاری است، تماس بگیرد. یعنی در زمانی که افکار خودکشی یا دیگرکشی دارد. او توضیح می دهد: «این که در این سریال مراجع و درمانگر همدیگر را در خیابان می بینند و مراجع ماشین درمانگرش را به تعمیرگاه می برد و بعد هم قرار بیرون از اتاق می گذارند، غلط است. رفتار حرفه ای درمانگر این است که اگر هم اتفاقی مراجعش را بیرون از اتاق درمان می بیند، بلافاصله بعد از سلام و احوالپرسی از او جدا شود.»

نکته دیگری که منصوری به آن اشاره می کند، هدیه گرفتن و هدیه گرفتن بین روان درمانگر و مراجع است: «این موضوع در سریال به خوبی در سریال رعایت شده بود، ولی یکباره با اظهار علاقه مراجع و پس نزدن روانشناس، همه چیز عوض شد.»

او ضمنا معتقد است نمایش چنین رفتاری در شرایطی که هنوز مراجعه به روانشناس در جامعه ما چندان جانیفتاده است، خطرناک است. چون باعث می شود خانوده ها از مراجعه اطرافیانشان به روان درمانگر جلوگیری کنند.

این خبر توسط سایت همشهری آنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : همشهری آنلاین