سکوت مجلس مقابل یک فاجعه بزرگ - کسی حواسش به این خطای راهبردی و خطرناک بر علیه محیط زیست است؟

با عنایت به جمعیت ۱۰ میلیون نفری و وجود بسیاری حوزه های ستادی برای کل کشور و بزرگراه ها، مساحت شهر تهران ۷۳ هزار هکتار است. اگر با استانداردهای جدید و کمترین تراکم، ۳۰ مترمربع برای هر نفر در نظر بگیریم، این میزان از سطح واگذاری، نیاز مسکن برای حدود صد میلیون نفر را کفایت می کند.

البته برای تراکم های با سرانه ۲۰ و ۱۰ مترمربع، تا ۳۰۰ میلیون نفر نیز جای خواهند گرفت . با توجه به وجود بسیاری مالکان عمده خانه و انبوه ویلاهای خالی، آیا تاکنون برآورد دقیقی از نیاز واقعی برای ساخت مسکن صورت گرفته است ؟ اگر این اراضی ملی واگذارشده فاقد منابع آب کافی برای فعالیت های کشاورزی باشند، آب شرب با سرانه مصرف ۵۵ تا ۷۰ مترمکعب و آب مورد نیاز برای صد هزار هکتار فضای سبز آن ( ۶۰۰ تا ۸۰۰ میلیون مترمکعب) چگونه و از چه منابعی تأمین خواهد شد؟ این اراضی ملی و بدون تغییر کاربری، به طور میانگین سالانه حدود ۵۰۰ کیلوگرم علوفه خشک و بر اساس نرخ های کنونی در مجموع ۴۰ هزار میلیارد تومان ارزش افزوده برای دامداران کوچ رو خواهند داشت. آیا در این واگذاری سخاوتمندانه و صرف نظر از آسیب های برگشت ناپذیر بیشتر به بستر حیات کشور، از دست رفتن این سرمایه ملی تجدیدپذیر در سال نیز محاسبه شده است؟ 

اگر برای توسعه مسکن از هزینه های غیرلازم پرشمار در بودجه عمومی صرفه جویی و به خرید اراضی رهاشده درون شهری اقدام شود، بدون تردید دستگاه متولی حفاظت از اراضی به خود اجازه نمی دهد این چنین تیغ تیز بر گلوی عرصه های حیات بخش بکشد. شگفتی دیگر از انفعال مجلس شورای اسلامی است که برای موارد جزئی مانند تغییر ساعت، مقاومت قاطع از خود نشان داده، اما بر چنین واگذاری های فاجعه باری چشمان خود را می بندند. ای کاش حالا که متولی بخش از حضور خود و همکارانش در اجلاس وزرای کشاورزی گروه بریکس در برزیل خبر می دهد، نگاهی هم به سیاست های حفاظت از منابع و حتی توسعه قابلیت اراضی کم بازده، بیابان زدایی و گسترش جنگل و افزایش روزافزون بهره وری در کشوری مانند چین داشته باشند. سازمان امور اراضی باید با قید فوریت، به جای این گونه دست ودلبازی های بدون توجیه، با اصلاح قوانین موجود (که فرصت های زیادی برای واگذاری ها و تغییر کاربری ها در اختیار سودجویان قرار می دهد) از آنچه برای آیندگان کم شانس سرزمین ما به جا مانده است، صیانت کند؛ وگرنه در فردایی محتوم از نسل ما به تلخی یاد خواهند کرد که چرا آنچه را پیشینیان با فداکاری به جا گذاشته بودند، در غفلتی نابخشودنی تباه کرده ایم.

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین