انتقاد شدید از فیلم (صیاد)) : در باره بنی صدر فیلم ساخته اید یا شهید صیاد شیرازی؟ - مگر می شود یک فیلم تا این حد آشفته و غیرواقعی و شتابزده باشد؟

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر خبر ناب به نقل از خبرآنلاین - خبرآنلاین روزنامه فرهیختگان نوشت: فیلم سینمایی «صیاد» هم در واقعیت به جای شناساندن چهره ویژه ای همچون «شهید علی صیاد شیرازی» به مخاطبان جوان تر سینما و تبدیل آن به «اسم خاص» در ذهنیت این دسته از تماشاگران به طور ناخواسته به بیان خصوصیات و ویژگی های بنی صدر می پردازد و به اثری پرتره، اما در مورد بدمن ماجرا تبدیل می شود.

«صیاد» پس از «پایی برای پرواز» و «کلبه» سومین فیلم بلند داستانی «جواد افشار» محسوب می شود که اگر نسبت به دو ساخته قبلی بدتر نباشد به هیچ وجه بهتر نیست. در واقع افشار در دومین پروژه بلندپروازانه اش پس از سریال پرهزینه «کیمیا» به سراغ روایت بخش هایی از زندگی فرمانده نیروی زمینی ارتش رفته ولی از نتیجه کار چنین برمی آید که فیلم هنوز تبدیل به یک «اثر» نشده و در حد کلیپ ها و آیتم های نمایشی تلویزیونی باقی مانده است.

قرار فیلم ساز با ما احیاناً این است که در هنگام تماشای صیاد به شناخت دقیق تری از این قهرمان دست یابیم و احساس مثبت مان نسبت به او را برانگیخته کنیم که در این صورت می توان به تیم تولید این فیلم به خاطر نیت خیرشان آفرین گفت، اما وقتی که وارد جهان بی منطق و پادرهوای اثر می شویم تمام آن تحسین های اولیه را از فیلم سازش پس می گیریم!

صیاد که در ادامه پروژه ساخت فیلم و سریال در مورد فرماندهان دفاع مقدس قرار دارد نه تنها مانند بیشتر آن ها به فرم نمی رسد بلکه اساساً «شناخت سوژه» برایش تبدیل به «مسئله اساسی» نمی شود و فیلم مدام دور آدم ها و موضوعات متعدد می چرخد و بدون آن که آورده ای برای مخاطبش داشته باشد به تیتراژ پایانی می رسد. ما قرار است از پس تماشای کشمکش میان صیاد شیرازی با بنی صدر و همراهانش به شناخت دقیق تری از قهرمان داستان برسیم، 

ولی فیلم ساز با نابلدی تمام، زاویه دید دوربینش را به طرف بنی صدر سوق می دهد و در مقایسه با صیاد شیرازی پرداخت بیشتر و حتی به شکل ناخواسته نگاه همدلانه تری نسبت به او دارد! به همین خاطر هم است که فیلم مصالح لازم برای بیان تفسیرهای زمان پریشانه را فراهم می کند و اکت ها و تصمیمات سیاسی رئیس جمهور مخلوع را در ترازوی امروز می گذارد. 

این البته تنها ایراد مهم و اساسی صیاد نیست و ما به عنوان مخاطب سینما نسبت به چرایی حضور او در عملیات های مختلف و دفاعش از نیروهای نظامی و همچنین ایده اش مبنی بر همگرایی سپاه و ارتش در میدان نبرد هیچ درکی پیدا نمی کنیم. اینجا دقیقاً نقطه ای بود که فیلمنامه نویس باید پیش از هر چیز فکرش را می کرد و از انگیزه های درونی و بیرونی برای حضور همه جانبه در جنگ پرده برمی داشت تا تماشاگر نسبت به چندوچون اقدامات او به درستی آگاه می شد و صیاد را به همراه تمام ویژگی های مثبت و نقاط ضعفش در راه پرداخت و قوام شخصیت درک می کرد، اما فیلمنامه و اجرا در یک اتحاد نامبارک دست به ساخت اثری زده اند که همان اطلاعات و محفوظات پیشینی ما در مورد شهید صیاد شیرازی را به شکلی ابتر و فشرده تکرار می کند؛ با این تفاوت که مطالعه آنچه بر این شهید در طول دوران حیاتش گذشته ما را از تماشای این فیلم کاملاً بی نیاز می کند.

تعدد موضوعات که رفت وآمد آدمک ها به درون قاب را منطقی جلوه می دهد مورد دیگری است که اجازه ساخته شدن شخصیت سینمایی کاراکتر محوری ماجرا را نمی دهد. در واقع بیننده نمی تواند با وجوه سینمایی شخصیت صیاد ارتباط بگیرد و برای قرارگرفتن در مسیر قصه، حفره های عمیق و پر ناشدنی روایت را باتوجه به پیش فرض های خود جلو ببرد.

این البته تنها جنبه منفی این شیوه از روایت نیست و باید اشاره کرد که فیلم ساز عجله زیادی دارد تا توجه مخاطب را از اصل به سمت حاشیه بکشاند و او را با پرش ذهنی مواجه کند؛ حاشیه هم چیزی جز پرداختن به بگومگوی فرماندهان سپاه و ارتش در چادر فرماندهی و شوخی سطحی با اسامی عملیات های مختلف و اشاره به مسئله ایرانیت و ساختن یک دیگری در برابر زبان عربی نیست. 

 فیلم در ادامه هم راه را بر ارائه تفسیرهای زمان پریشانه و آناکرونیستی باز می گذارد و برای نزدیک کردن احوال شهید صیاد شیرازی به حال اکنون سازندگانش از هیچ تلاشی دریغ نمی کند و قرائتش از دفاع مقدس را موضوع تفسیرهای مد روز قرار می دهد. 

حضور «مارال بنی آدم» به عنوان همسر شهید نیز حتی باوجود پیوند زناشویی اش در واقعیت بیرونی با «علی سرابی» هم مصداق ندارد و ما نمی فهمیم که بیان احوالات درونی شهید صیاد شیرازی از زبان همسرش از کدام منطق سینمایی پیروی می کند. علی القاعده فیلم باید می توانست منطق استفاده از صدای مارال بنی آدم به عنوان راوی را توجیه پذیر جلوه دهد و اثر را با نماهایی از همسر شهید در مقام روایت کننده ماجرا به تصویر دربیاورد، اما حتی این اتفاق در تدوین هم نمود پیدا نکرد تا اثر به کلیپی مطول از صدای توپ و تانک که توانایی حفظ راکورد صحنه را هم ندارد بدل شود. در واقع، فیلم ساز همسو با بیلبوردهای تبلیغاتی فیلمش در سطح شهر از شهید صیاد شیرازی به عنوان «مک گافین» آدم های مسئله داری همچون «بنی صدر» و همپالگی هایش بهره برده که این اتفاق در نوع خودش جالب توجه است. 

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین