از دوستت دارم ها - به بهانه سالروز تولد سیمین دانشور

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر خبر ناب به نقل از همشهری - بدیهی است که این جمله ها را جلال آل احمد گفته است. دیگر غیر از اینها چه چیزهایی باید گفت؟ مثلا اینکه سیمین دانشور متولد ۸ اردیبهشت ۱۳۰۰ است و در شیراز به دنیا آمده. یا اینکه مادرش هنرمند بوده و پدرش پزشک. یا مثلا ماجرای ازدواجش با جلال که در اتوبوس اصفهان- تهران با هم آشنا شده اند و این قضایا. بعد هم می شود کلی کتاب ترجمه شده و تألیفی از او ردیف کرد و عنوان های دهان پرکن دانشگاهی. ولی به جای این حرف ها، تکه هایی از نامه های سیمین و جلال را در سفر آمریکای سیمین برایتان می آوریم از کتابی با همین نام.

***

«جلال عزیزم الان دوشنبه سوم نوامبر است. صبح امتحان داشتیم و بدبختانه کمی دیر پاشدم. هر طوری بود خود را به مدرسه رساندم و امتحانم را دادم. حیرت خواهی کرد، با وجود شب بیداری دیشب، تمام سؤالات را بی کم و کاست نوشتم. ما تراژدی ها و کمدی های یونان قدیم را تمام کرده بودیم. از هر کدام دو یا سه نمایش خوانده بودیم و تاریخ تحول این نمایش ها را. بعد از امتحان به خانه برگشتم که نامه ام را تمام کنم و پست کنم و چه دیدم؟ نامه محبوب تو عزیزم را. الان اشک در چشمم است. چه کاغذی و چقدر آن مورد تنها رفتن تو به تپه های زرگنده، شبیه تنها رفتن خودم به جنگل بلوط بود. یک روز تنها به جنگل رفتم و بی اختیار به یاد تو افتادم و آن قدر گریه کردم که نگو...».

***

«سیمین جان، عزیز دلم، دختر سیاه سوخته شیرازی، چه بگویم؟ عمرم! جان من به لب آمد تا کاغذت رسید... الان ساعت ۱۰ است و من تازه به خانه آمده بودم و دلم آنقدر تنگ بود که همینطور آرزو کردم کاش کاغذی از سیمین آمده باشد و دست توی صندوق کردم و کاغذ بود. نمی دانی با چه عجله ای در نور چراغ، خط تو را شناختم و کاغذت را خواندم... چقدر باید به تو سخت گذشته باشد! دلم راستی سوخت. بمیرد شوهری که زنش را در چنین سختی هایی تنها بگذارد! ولی چه می شد کرد؟ قبل از همه چیز برایت بنویسم که بالاغیرتا بی تابی نکن. می خواهم برای اولین بار در زندگی مشترکمان یک تحکم به تو بکنم. تحکم کنم که بی تابی نکنی. می فهمی؟ فقط مرده شور مرا ببرد. اینکه من چه حالی دارم، باشد...».

***

«کاغذ افسرده ات رسید. درحالی که افسردگی و ملال را نباید جدی گرفت. محلش نگذار خودش می گذرد. اتفاق مهمی نیفتاده. تازه بالکل که حقوق تو را قطع کنند، قناعت می کنیم و تو همیشه بلد بوده ای از صفر شروع کنی... ایرانی های اینجا، صدمین نفری که من دیدم و آرزوی یک روز زندگی در ایران را دارند، آنقدر غربت زده اند و آنقدر بی سر و سامان که نپرس. هر روز در یک شهر و هر سال در یک دانشگاه و همیشه دلهره پول کم آوردن. به تو که رسیدم تا یک سال حرف دارم که برایت بزنم... ».

***

«چه کسی را می توانم لایق این اعتماد بدانم که برایش درددل کنم؟ ناچار باز باید بردارم و حرف های صد تا یک غاز برای تو عزیز دل بنویسم. راستی در غیاب تو در دنیا را به روی خود بسته ام. یعنی من عملا نبسته ام، خودش بسته شده است. دنیایی که تو در آن نیستی، می خواهم اصلا نباشد... مرا بگو که اینقدر خرم و نمی فهمم که نوشتن این مطالب خیال تو را ناراحت می کند. اصلا مرده شور مرا ببرد که به قد و قواره زندگی تو تراشیده نشده ام. آدم زیادی مرا می گویند! در عین حال که مثل یک نخود توی آش در همه جا به عنوان چیز زاید نمود دارم، در عین حال حس می کنم که همه چیز از سر من زیادی است. زنم از سرم زیاد است. ادب و هنر به همچنین. حتی نفس کشیدن هم از سر من زیادی است...».

***

«جلال عزیزم، این کارت را از لندن از پارک هتل برایت می نویسم. رم که رسیدیم چنان که در نامه ام نوشته ام، یکی دو ساعت ماندیم. رم از طیاره به حدّی زیبا بود که به آن همه زیبایی و صفا حسد بردم. آنقدر سبز، آنقدر خرم که نمی توان وصف کرد. آنجا مستر اتلی و خانمش هم سوار شدند و تمام راه با ما بودند. در فرودگاه لندن که از شهر دور است و با اتوبوس یک ساعت تمام طول کشید که به شهر رسیدیم، از او استقبال کردند و عکس گرفتند. امروز لندن هستیم و عصر امشب یعنی ساعت هشت حرکت می کنیم. منتظر کاغذم باش که از نیویورک خواهم نوشت. قربانت می روم و همه اش حسرت می خورم کاش با هم بودیم...».

این خبر توسط سایت همشهری آنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : همشهری آنلاین