زیدآبادی: ابراهیم نبوی دوری از کشور و جامعه را تاب نیاورد و به تدریج پژمرده شد

نگاه داور به روابط آدم ها بخصوص در دنیای سیاست سخت نافذ و عینی و زیرکانه بود، نگاهی که در بیان نوشتاری و گفتاری، جز به صورت طنزی لطیف و دلنشین قابل بازتاب نبود.

با یک نگاه، به ژرفای آدم ها نفوذ می کرد و با یک جمله، انگیزه و استعداد دیگران بر او مکشوف می شد. همین استعداد خدادادی بود که طنز او را شیرین و طبیعی و بدون تصنع می کرد.

روشن است که در مواضع سیاسی خود نوسان داشت و گاه به سختی دستخوش هیجان می شد، اما همان نگاه نافذ او را از فرو افتادن در ورطهٔ خودفریبی و اوهام باز می داشت.

در منش داور، نوعی لوتی گری و آزادگی دیده می شد. از این رو، نه فقط مرزهای انسانیت را پاس می داشت، بلکه در دفاع از ستمدیدگان و زمین خوردگان معمولاً پیشگام بود. گرچه خالی از لجاج نبود، اما زمین افتاده را، از هر قماش که بود لگد نمی زد و جانب بزرگواری را رها نمی کرد.

او استعدادی بسیار درخشان در طنزنویسی و صاحب سبک و ابتکار فراوان در این زمینه بود. یک تنه کل جامعهٔ سیاسی ایران را در فصل زودگذر "بهار مطبوعات" خنداند و شاد کرد. روحش شاد که شادی آفرین بود و خود ناشاد زیست.

خبر فوت او آن هم به انتخاب خویش، به راستی که تکان دهنده و بی نهایت غم انگیز است. نشانهٔ زخمی کشنده بر پیکر اجتماع ایرانی است که راه درمانش را بسته اند.

مهاجرت کسانی، چون او در حقیقت ستم است و در تلهٔ غربت گرفتار شدن و امکان سفر به وطن نداشتن تا لحظهٔ مرگ، بدون تردید از جنس جنایت است و خداوند عاملان و مسببان آن را نخواهد بخشید.

باری من تجربه های زیستهٔ خود با ابراهیم نبوی را در جلد چهارم خاطراتم با عنوان "بندی خانهٔ رنج و رهایی" آورده ام. آثار بسیار او خود گواه استعداد و سخت کوشی و دل سوزی او برای جامعه و کشوری است که دوری از آن را تاب نیاورد و به تدریج پژمرده و افسرده شد تا آنجا که صبر و تحملش از دست رفت و به حیات خود پایان داد.

مرگ تراژیک او را به خانواده و دوستان و مخاطبان و تمام جامعهٔ فرهنگی و هنری و سیاسی ایران تسلیت می گویم و از خداوند برایش آرامش و آسایش ابدی مسئلت دارم.

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین