پرستو صالحی در این برنامه یوتیوبی، چگونه عشق را به لجن می کشد؟

به گزارش سرویس اجتماعی خبر ناب به نقل از خبرآنلاین -
خبرآنلاین روزنامه فرهیختگان نوشت: در ادامه، دخترها باید در همان لحظه تصمیم بگیرند که آیا مایل اند با این پسر زوج شوند یا نه. مجری برنامه، پرستو صالحی سعی می کند با جملات کلیشه ای مانند «بالاخره انتخاب کردن به دخترها رسید» یا «انتخاب نکنی، انتخاب میشی!» فضای هیجانی ایجاد کند و آن ها را به واکنش وادارد. گاهی این تحریکات مؤثر واقع می شود و گاهی هم نه. اگر هیچ کدام از دخترها پسری را انتخاب نکنند، نوبت به خود او می رسد تا یکی از دخترهایی را که هنوز بدون زوج مانده  است، برگزیند. 
این صحنه، آغاز مسابقه ای است با هدف پیدا کردن یک زوج عاشق که از هر نظر با یکدیگر جورند. اما مخاطب اشتباه می کند اگر تصور کند این برنامه کمکی به ازدواج است؛ چراکه اینجا درباره هر چیزی صحبت می شود جز خودِ ازدواج! 
در دورانی که جامعه ایران با چالش های پیچیده ای در مسیر ازدواج جوانان روبه رو است، از بحران اقتصادی تا سردرگمی های فرهنگی، هر تلاشی برای تسهیل و سالم سازی مسیر ازدواج ارزشمند به نظر می رسد. اما در همین فضا، برخی محصولات رسانه ای از آن سوی مرزها، نه تنها کمکی به حل این مسائل نمی کنند، بلکه با چاشنی سرگرمی و جذابیت های بصری، ارزش های بنیادین خانواده، رابطه و عشق را به بازی می گیرند. برنامه «عشق ابدی» که در یوتیوب با اجرای پرستو صالحی منتشر می شود، یکی از همین نمونه هاست. 
تأثیر این برنامه به شکلی خاموش اما عمیق و مخرب در ذهن مخاطب نفوذ می کند. برنامه ساختاری ساده و سطحی دارد. در ظاهر، با یک فرمول ساده «انتخاب و انتخاب شدن» روبه رو هستیم؛ اما در واقع، این مدل نه تنها فاقد هرگونه عمق روانی، فرهنگی یا انسانی است، بلکه روابط را به یک مسابقه سطحی و بصری کاهش داده است. زوج ها صرفاً بر اساس قضاوتی لحظه ای و ظاهر بیرونی شکل می گیرند؛ نه بر پایه شناخت، درک متقابل یا هم فکری. 
در این ساختار تصنعی، همه چیز وارونه شده است. برخلاف جریان طبیعی و تاریخی روابط انسانی که در آن شناخت، گفت وگو و تدریج نقش دارند، اینجا دخترها در صف ایستاده اند تا در جایگاه «انتخاب گر» ظاهر شوند و پسرها یکی یکی وارد می شوند تا در معرض قضاوت آن ها قرار گیرند. این وارونگی نه تنها با منطق روان شناسی انسانی در تضاد است، بلکه نشانه ای از تلاشی آگاهانه برای جابه جا کردن جایگاه زن و مرد در روابط اجتماعی است. 
در این فرایند، خبری از گفت وگو یا تلاش برای شناخت نیست. تنها چیزی که اهمیت دارد، ظاهر، جذابیت و تأثیر اولیه است. انگار رابطه انسانی به صحنه ای برای جلب توجه و رقابت جنسی تقلیل یافته؛ نه چیزی برآمده از احترام متقابل یا فهم عمیق. از همان ابتدا، رابطه ای که شکل می گیرد بر پایه فاکتورهایی کاملاً سطحی مثل ظاهر و عنوان شغلی بنا شده است. انتخاب ها یکی پس از دیگری، پوچ تر و صوری تر می شوند. 
شاید «عشق ابدی» بخواهد خود را بازتابی از روابط مدرن جوانان جا بزند، اما آن چه واقعاً ترویج می کند چیزی جز ابتذال در نگاه به انسان و فروکاستن رابطه به یک رقابت کم مایه و نازل نیست. 

ابتذال در پوششِ عشق
برنامه «عشق ابدی» شاید در ظاهر بخواهد بستری برای آشنایی و گفت وگو میان جوانان فراهم کند، اما درواقع چیزی جز ابتذال پوشیده در رنگ و لعاب نمایشی نیست. فضای برنامه بیش از آنکه بستری برای گفت وگوی واقعی و عمیق میان افراد باشد، به رقابتی برای بهتر دیده شدن و جلب نظر تبدیل شده است. 
مکالمات سرد، سطحی و گفت وگوهایی بی روح و از پیش طراحی شده است که هیچ عمق یا شناختی به همراه ندارد. پرسش های محدود به ظاهر، سبک صحبت کردن، یا چند علاقه دم دستی. در نهایت، چیزی که باقی می ماند، نه شناخت، که قضاوتی سطحی بر اساس ظاهر افراد است. در این مکالمات که با اسم عشق انجام می شود، هیچ اشاره ای به خواسته های عمیق، اهداف مشترک یا شناخت روانی از طرف مقابل نمی شود. مهم ترین عاملی که افراد را کنار همدیگر جمع کرده و به نوعی باعث شده شرکت کننده ها همدیگر را تحمل کنند، در وعده جایزه ۳۰ هزار دلاری خلاصه می شود. اما آیا واقعاً این انگیزه کافی است تا دو انسان در کنار یکدیگر باقی بمانند؟ 

دور افتادن از واقعیت جامعه
فارغ از ابتذال برنامه که شرح آن رفت؛ بیاید از منظر دیگر هم به برنامه نگاه کنیم؛ وقتی چند دختر و پسر در یک برنامه تلویزیونی گردهم می آیند، انتظار می رود که هرکدام نماینده و بازتاب دهنده طیف های مختلف فکری، فرهنگی یا اجتماعی باشند تا مخاطب امکان همذات پنداری پیدا کند. اما در «عشق ابدی» ما با مجموعه ای از افراد مواجهیم که بیشتر شبیه ویترین یک لباس فروشی عجیب و غریب هستند تا نمونه ای از جوانان واقعی جامعه. چند درصد از جوانان ایرانی با آن ظاهر، با آن تیپ، با آن پیرسینگ ها و با آن سبک حرف زدن در خیابان ها دیده می شوند؟ چرا کسانی انتخاب شده اند که بیشتر مصرف کننده سبک زندگی اینستاگرامی اند تا نماینده زیست روزمره مردم؟ حتی اگر خواسته اند تنوع نسلی را در نظر بگیرند، نهایتاً به تفاوت سن متولدان دهه های ۶۰، ۷۰ و ۸۰ بسنده کرده اند؛ بی آنکه هیچ تنوعی در نگرش، طبقه اجتماعی، یا نوع نگاه به زندگی و رابطه دیده شود. 

فقدان اخلاق و تعهد
ضعف های برنامه «عشق ابدی» فقط به فرم و ساختار آن محدود نمی شود؛ بلکه در دل اجرا هم شاهد نقض اصول اخلاقی و انسانی هستیم. این برنامه نه تنها توان پرداختن به مفاهیم عمیق در روابط انسانی را ندارد، بلکه حتی از رعایت ابتدایی ترین مرزهای اخلاقی نیز عاجز است. در فضای حاکم بر برنامه، چیزی به نام «تعهد» عملاً بی معناست.

شاید به زبان گفته نشود، اما وقتی شرکت کنندگان جلوی دوربین و با خنده، آزادانه درباره تعویض پارتنر حرف می زنند، چه پیامی به مخاطب منتقل می شود جز این که رابطه انسانی مثل یک انتخاب دم دستی است که هر لحظه می توان آن را عوض کرد؟ در پایان قسمت دوم، برخی از شرکت کنندگان با لحنی شوخی آمیز گفتند: «اگر با فلانی نبودم، با یکی دیگه از این جمع دوست داشتم باشم.» چنین جملاتی که در ظاهر بی اهمیت به نظر می رسند، عملاً پایه های تعهد، احترام و مسئولیت پذیری را سست می کنند. وقتی این نوع نگاه سطحی و مصرف گرایانه به رابطه مدام در رسانه تکرار می شود، به تدریج برای مخاطب هم به الگو تبدیل می شود؛ الگویی که در آن، رابطه انسانی چیزی نیست جز تجربه ای موقت و قابل جایگزینی. 
حتی گفت وگوهایی که میان افراد شکل می گیرد، آن قدر سطحی و بی مایه است که بیشتر به شوخی مسخره شبیه اند تا مکالمه ای جدی برای شناخت. در بسیاری از لحظات، شرکت کنندگان جملاتی را به زبان می آورند که از هیچ حد و مرزی پیروی نمی کند. گویی نه حرمت فرد مقابل، نه حضور دوربین و نه شأن مخاطب برایشان اهمیتی دارد. نتیجه، فضایی است که در آن احترام، شوخی گرفته می شود و حرمت انسان، قربانی جذابیت نمایشی می شود. 

پرستو صالحی انتخابی بدون صلاحیت، فقط برای جلب توجه
تا اینجای بحث بیشتر تمرکزمان بر شرکت کننده های «عشق ابدی» بود، اما واقعاً می توان از آن ها انتظار رفتار سنجیده یا انسانی تری داشت وقتی خود مجری برنامه پرستو صالحی است؟ سؤال اصلی اینجاست: او دقیقاً با چه صلاحیت فرهنگی، علمی یا تخصصی آمده تا در یکی از حساس ترین مسائل زندگی، یعنی انتخاب شریک عاطفی، نقش راهنما ایفا کند؟ نه روان شناس است، نه کارشناس خانواده، نه تجربه ای در آموزش یا حوزه سبک زندگی دارد. تنها پشتوانه اش، حضور پررنگ در اینستاگرام و سابقه ایفای چند نقش فراموش شده در تلویزیون قبل از مهاجرتش است. 

انتخاب پرستو صالحی دقیقاً همان جایی است که ابتذال برنامه خودش را به روشنی نشان می دهد؛ مجری ای که نه بر پایه تخصص، تجربه یا اعتبار، بلکه صرفاً با تکیه بر جنجال و دنبال کننده های مجازی وارد این جایگاه شده. وقتی فردی که بیشتر به خاطر حاشیه های رسانه ای شناخته می شود، قرار است نقش الگوی اخلاقی و راهنما در یکی از مهم ترین تصمیم های زندگی جوانان را ایفا کند، دیگر نمی توان انتظار برنامه ای با عمق، جدیت یا مسئولیت پذیری داشت. حتی بدون ورود به جزئیات زندگی شخصی او، روشن است که چنین انتخابی باید در پایین ترین اولویت ها قرار می گرفت. 
این انتخاب سطحی، نه تنها خودش بخشی از ابتذال پنهان رسانه ای است، بلکه حتی سطح انتخاب شرکت کننده ها را هم توضیح می دهد. طبیعی است که شرکت کننده برنامه، معیارش از موفقیت، شکرگزاری چندصد نفره فالوورهای سحرخیزش است، پس نمی توان از چنین افرادی انتظار داشت که افرادی سالم برای یک رابطه انسانی باشند. حالا باید دید، انتهای این برنامه، چه کسانی به عنوان عاشقان ابدی انتخاب می شوند و آنجاست که باید برای عشق، گریه کرد. 

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین