اگر به تتلو مجوز می دانند، کار به اینجا نمی رسید؛ او حاصل سانسور است

تهاجم های فرهنگی نتیجهِ تاکید حاکمیت بر سانسور است

امان الله قرایی مقدم، جامعه شناس، درباره پدیده تتلو می گوید: «همه تهاجم های فرهنگی و ظهور هنرمندانی مانند «تتلو» نتیجهِ تاکید حاکمیت بر سانسور است. تتلو وقتی با حرف های خود هزاران نفر را همراه می کند و به عنوان الگویی برای زندگی جوانان، خودش را معرفی می کند، نتیجه اش گسترش غم و محدودیت های داخلی است. مسئولان و نهادهایی که در این زمینه تصمیم می گیرند باید دست از سر موسیقی بردارند و اجازه دهند که موسیقی در رسانه ملی فعال تر شود. موسیقی در ایران سابقه چند هزار ساله دارد ولی با تحجر و عقب ماندگی فکری میدان را برای حضور رَپرها و .... باز کردند. اگر هم اکنون موسیقی سنتی و نواحی را وارد رسانه ملی نکنند و برای پخش و گسترش آن برنامه ای نداشته باشد، گناهش به گردن مسئولان است.»

امان الله قرایی مقدم

سانسور می تواند موجب افزایش شهرت افراد شود

کامبیز نوروزی، حقوقدان درباره جهان امروز و نقش سلبریتی ها می گوید: «جهان امروز، جهان سلبریتی هاست و این پدیده نتیجه توسعه انقلابی در ارتباطات است. هر جامعه ای سلبریتی های خاص خود را انتخاب می کند و گاهی نسبت به آن ها سمپاتی پیدا می کند. علاوه بر این، برخی وقایع موجب افزایش شهرت آن ها می شود.امیر تتلو نمونه ای از این وضعیت است. او زندگی هنری پر فراز و نشیبی داشته که برای بخش هایی از جامعه جذابیت خبری زیادی ایجاد کرده است. در مقطعی از انتخابات ریاست جمهوری به عنوان نیروی تبلیغاتی مورد توجه قرار گرفت، اما در نهایت اجازه برگزاری کنسرت پیدا نکرد و از ایران رفت. زندگی خارج از ایران و بازگشت مجددش، او را به یک پدیده اجتماعی تبدیل کرد.»

او ادامه می دهد: «تتلو پیش از مهاجرت، کمپینی به نام «بغ بغو» در فضای مجازی راه اندازی کرد که واکنش های گسترده ای به همراه داشت. در دنیای ارتباطات امروز، هیچ کس نمی تواند جریان های رسانه ای را مهار کند و این خود باعث گسترش بیشتر چنین پدیده هایی می شود. از ابتدای فعالیتش، خیلی سریع به خواننده محبوب گروه های نوجوان تبدیل شد و در سبک موسیقی خود نوآوری هایی داشت. برخی از این نوآوری ها با معیارهای اخلاقی رسمی همخوانی نداشت و همین باعث توجه بیشتر به او شد. حتی مدل تتوهایش نیز در دیده شدنش مؤثر بود. از طرفی، او بسیار هوشمندانه از پلتفرم های ارتباطی بهره برد و این مسئله به گسترش شهرتش کمک کرد.»

نوروزی درباره تاثیر سانسور در شهرت تتلو می گوید: «هر اتفاقی که بعد از بازگشتش به ایران برای او رخ داد، تحت تأثیر شرایطی بود که خودش نیز در ایجاد آن نقش داشت. به طور کلی، سانسور می تواند موجب افزایش شهرت افراد شود. کسانی که در برابر آن مقاومت می کنند، ناخودآگاه به شهرت بیشتری دست پیدا می کنند. بسیاری از چهره هایی که تحت سانسور قرار گرفته اند، حتی در سطح بین المللی شناخته شده اند، درحالی که ممکن است آثارشان چندان قدرتمند نبوده باشد.سانسور علاوه بر نقض حق اساسی آزادی بیان، موجب افت کیفیت اندیشه، تفکر و هنر در جامعه می شود. نبود آزادی بیان باعث شده است که سطح آثار هنری نیز کاهش پیدا کند. مثلاً در عرصه سیاست، نویسندگان زیادی تحلیل های عمیقی دارند، اما به دلیل محدودیت های رسانه ای، این مطالب در ایران منتشر نمی شود. بااین حال، چون از زاویه انتقادی می نویسند، مخاطبان زیادی پیدا می کنند. درحالی که اگر به محتوای این تحلیل ها نگاه کنیم، متوجه سطح پایین بسیاری از آن ها می شویم.دقیقاً همین طور است. سانسور مانند جدالی میان جامعه و قدرت حاکم عمل می کند. هر فردی که در برابر آن ایستادگی کند، از سوی بخشی از جامعه تحسین می شود و این تحسین، حتی به آثار او نیز سرایت می کند. درواقع، بخشی از توجهی که به تتلو جلب شده، نتیجه همین تقابل است.»

کامبیز نوروزی

تتلو و دیگر افراد هنجار شکن از این طریق در جامعه شناخته می شوند

احمد زیدآبادی فعال سیاسی، درباره پدیده هایی مثل تتلو در جهان امروز می گوید: «پدیده هایی مثل تتلو در حال حاضر در جوامع مختلف به نوعی امر عادی شده اند. در جوامع امروزی علایق مردم متفرق و متنوع است. دیگر بسته های فکری که قبلاً از سوی مراجع خاص فکری ارائه می شد، وجود ندارد. افراد از منابع مختلفی تحت تأثیر قرار می گیرند و به همین دلیل سلیقه هنری و فرهنگیشان متفاوت شده است. در دنیای امروز، افراد بیشتر از گذشته تلاش می کنند دیده شوند. قدیم تر، تنها گروه خاصی از افراد توانسته بودند دیده شوند؛ کسانی که در موقعیت های محدود سیاسی یا شغلی قرار داشتند. از زمانی که رسانه ها شکل گرفتند، این روند تغییر کرد. رسانه هایی مانند رادیو، تلویزیون و روزنامه ها دسترسی محدود و خاصی داشتند. اما امروز با توسعه شبکه های اجتماعی و اینترنت، تریبون در اختیار همه است و همه می توانند خود را معرفی کنند.»

او ادامه می دهد: « به طور کلی، مخاطبان بیشتر به چیزهای عجیب و غریب یا ناهنجار توجه می کنند. بسیاری از افرادی که به دنبال دیده شدن هستند، از این روش استفاده می کنند. به عنوان مثال، تتلو با نوع خاص خود، هم از نظر ظاهری و هم از نظر حرف هایی که می زند، سعی در جلب توجه دارد. برای برخی از افراد، این نوع دیده شدن جذابیت دارد. به نظر می رسد که برای افراد زیادی، این نوع دیده شدن تنها به خاطر جلب توجه است. اما در عین حال، دیده شدن در دنیای امروز به نوعی به منبع درآمد تبدیل شده است. هرچه بیشتر دیده شوید، احتمالاً درآمد بیشتری هم خواهید داشت. بنابراین، این دیده شدن نه تنها برای ارضای شهرت طلبی بلکه به عنوان یک منبع اقتصادی هم مطرح است.»

زیدآبادی درباره روند نگران کننده بودن این ماجرا می گوید: « این ماجرا تنها برای تتلو نیست. در حال حاضر افرادی مثل ساسی و دیگران نیز وارد این فضاها شده اند. همه این افراد با هنجارشکنی و با چیزهایی که تا پیش از این به عنوان مرز و معیار شناخته می شد، تلاش می کنند دیده شوند. این دیده شدن دیگر فقط به حس شخصی محدود نمی شود بلکه یک منبع درآمد بزرگ هم برای آنها شده است. این روند به مرور شیوع پیدا کرده و در برخی مواقع ممکن است به مشکلات اجتماعی و فرهنگی منجر شود. گاهی اوقات، افرادی که به این شخصیت ها علاقه مند می شوند، نسبت به آنها تعصب و غیرت نشان می دهند. به عنوان مثال، ممکن است فردی که طرفدار تتلو است، حتی به دلیل محتوای عجیب یا ناهنجار او، احساس کند که باید از او حمایت کند. این نوع رفتار می تواند از نظر برخی افراد نگران کننده باشد و ممکن است پیامدهای اجتماعی خاصی داشته باشد.»

این فعال سیاسی درباره نحوه برخورد با این پدیده ها می گوید: «برخورد با این پدیده ها نیازمند توجه به ابعاد مختلف آن است. در یک طرف، این افراد می توانند برای خود تریبون هایی برای بیان نظر و خودابرازی داشته باشند، اما از سوی دیگر باید مراقب باشیم که هنجارشکنی ها و تبلیغ محتواهای ناهنجار به عنوان یک روند عادی پذیرفته نشوند. این مسأله هم به فرهنگ عمومی جامعه و هم به تأثیر رسانه ها بر رفتار افراد بستگی دارد.»

احمد زیدآبادی

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین