نقد و بررسی فصل دوم سریال the last of us

به گزارش سرویس پلاس خبر ناب به نقل از رکنا - بالاخره فصل دوم سریال مورد انتظار آخرین بازمانده از ما (The Last of Us) از شبکه HBO پخش شد و حالا مخاطبان قدیمی این سریال و همچنین مخاطبان جدید می توانند هر هفته شاهد قسمت جدیدی از این سریال باشند. این سریال بر خلاف تمام نقد های منفی مخاطبان گیم به بازیگران آن، توانست به طور کلی از منتقدان نقد های خوبی دریافت کند.

ماجرای فصل دوم از چه قرار است؟

داستان گویی فصل ۲ سریال The Last of Us (لست اف اس) با محوریت معرفی یک جامعه کلید می خورد؛ با پرداختن به مردم، زیبایی ها، زشتی ها و دشمن های این جامعه. قسمت اول درست از همان نقطه پایانی شروع شد؛ جایی که جوئل به دروغ قسم جان الی را می خورد که فایرفلای ها نمی توانستند از او درمانی بسازند. سپس فلش بک می خورد به پنج سال بعد. افتتاحیه فیلم به معرفی وضعیت شهر جکسون و همچنین تحول شخصیت های اصلی در طول این پنج سال می پردازد.

مخاطبانی که پیش از این بازی را تجربه کرده بودند، خوب می دانستند که در این 5 سال چه اتفاقاتی باعث تاثیر روی رابطه جوئل و الی شد. بعد گذشت این سال ها الی تبدیل به یک شخصیت مستقل و قدرتمند شده؛ کارگردان این موضوع را به خوبی در سکانس مبارزه تمرینی الی به مخاطب می رساند. این که الی توانست با وجود هیکل کوچکش از پس مردی با هیکل درشت بر بیاید.

روایتی کند اما شخصیت محور

قسمت اول از فصل دوم سریال آخرین بازمانده از ما بیشتر روی زمینه سازی و پایه ریزی داستان تمرکز دارد و از همین رو، ساختار قسمت اول فصل دوم به وضوح با هدف خلق یک تجربه روان شناختی طراحی شده است. سریال از ریتمی آهسته اما حساب شده برخوردار است و ابتدا موقعیت و وضعیت جدید شخصیت ها را معرفی می کند و سپس به تدریج آن ها و وضعیت بحران درونی آن ها را شرح می دهد.

نکته کلیدی در ساختار این قسمت از سریال، استفاده از فضاهای پر از سکوت است. برخی از صحنه ها بدون دیالوگ یا با حداقل گفت وگو طراحی شده اند تا بیشتر از طریق نگاه، تنفس و زبان بدن، احساس منتقل شود. این سکوت ها نه نشانه ی خلأ، بلکه ابزاری برای تشدید تنش روانی هستند. نویسندگان این قسمت با درک عمیق از شخصیت ها، از دیالوگ به عنوان ابزار اصلی بهره نمی برند، بلکه از غیاب دیالوگ استفاده می کنند. سکوت های میان دیالوگ ها، مکث ها، و نگاه های ردوبدل شده، در واقع اطلاعات بیشتری درباره شخصیت ها می دهند تا هزار جمله.

نوشتار این قسمت از سریال آخرین بازمانده از ما از فرم نمایشی صرف فراتر می رود و وارد قلمرو درام فلسفی می شود. در قسمت ابتدایی از فصل دوم سریال، جوئل و الی، دیگر درگیر تهدید خارجی نیستند، بلکه اکنون درگیر معنا و مفهوم انتخاب هایشان هستند. این رویکرد، نشان از بلوغ سریال در پرداخت درام دارد.

جلوه های بصری و موسیقی در روایت

قسمت اول فصل دوم سریال The Last of Us از همان دقایق ابتدایی با ترکیبی از نورپردازی طبیعی و رنگ بندی سرد، فضایی خاص و خفقان آوری را خلق می کند که به خوبی حس بی رحمی و اندوه دنیای پسا آخرالزمانی را منتقل می کند. رنگ غالب در این قسمت، تن های خاکستری، آبی تیره و قهوه ای مرده است. نورپردازی اغلب از منابع طبیعی مثل نور آفتاب زمستانی یا مشعل ها تامین شده که علاوه بر ایجاد حس مستند گونه، به القای فضای سرد و بی جان کمک می کند. در لحظات عاطفی یا شخصی تر، نور به شکل نرم تر و گرم تر درمی آید؛ مثل سکانس رقص الی و دینا که باعث ایجاد تضاد احساسی می شود.

شکل فیلمبرداری در بسیاری از صحنه ها، باعث شده بیننده حس نزدیکی بیشتری با شخصیت ها پیدا کند؛ به عنوان مثال دوربین روی دست در لحظاتی که الی در حال تجربه ی اضطراب، تنش یا تردید است بسیار کارآمد واقع شده است. در این سریال بار دیگر، گستاوو سانتائولایا با موسیقی مینیمال و بسیار جذاب خود، احساسات پیچیده شخصیت ها را منتقل می کند. باری دیگر به سکانس توهین الی به جوئل در مراسم کریسمس اشاره می کنم. ساز گستاوو با تن خاموش و گاه حتی ناهماهنگ، در صحنه های سکوت و تامل، نقش یک راوی خاموش را دارد.

مقدمه ای سنگین برای فصلی خونین

قسمت اول فصل دوم سریال The Last of Us شاید از نظر روایی کم حادثه باشد و اتفاقاتی تأثیرگذار و بسیار بزرگی در آن رخ نداده باشد اما از نظر عاطفی، فلسفی و ساختاری بسیار غنی و تکان دهنده است. این قسمت نه تنها شخصیت ها را در آستانه انفجار قرار می دهد، بلکه بیننده را نیز در موقعیت درک عمیق تری از مفاهیم اخلاق، عشق، پشیمانی و فقدان جای می دهد.

سریال آخرین بازمانده از ما با این قسمت نشان می دهد که قصد ندارد صرفاً یک درام آخرالزمانی و زامبی محور باشد، بلکه می خواهد به پرسش هایی بپردازد که فراتر از مرگ و زندگی هستند و مسائل بسیار مهم و تأثیرگذاری همچون مسئولیت، تصمیم گیری و عواقب آن را مورد کاوش و بررسی قرار بدهد.