با پیشنهاد سرمایه گذاری هزار میلیارد دلاری تولید نفت ایران به 7 میلیون بشکه در روز می رسد

بنابراین در این هوای گرگ و میش سرمایه گذاری آمریکایی ها در ایران چندین سوال مهم مطرح است: اگر این سرمایه گذاری به مرحله اجرا برسد، کدام کشورها متضرر خواهند شد؟ همچنین، چه تضمینی برای اجرای این برنامه ها وجود دارد؟ به علاوه، این سرمایه قرار است در چه زمینه هایی هزینه شود؟ و آیا کشورهای منطقه این پروژه را خواهند پذیرفت؟

در همین رابطه فیاض زاهد، فعال سیاسی اصلاح طلب در گفتگو با خبرآنلاین به جزئیات این طرح اشاره کرد و گفت: ایران کشوری با اهمیت فراوان است که در بهترین موقعیت جغرافیایی و تاریخی خاورمیانه واقع شده و در تمامی حوزه ها  تشنه سرمایه گذاری است؛ پس  این امر با یک مدیریت منطقی و کارآمد قابل تحقق است.او در ادامه صحبت های خود به این موضوع اشاره کرد که پیشنهادات غیررسمی برای سرمایه گذاری در ایران شامل موارد زیر است: سرمایه گذاری آمریکایی ها در صنعت نفت، گاز و پتروشیمی، گسترش میادین نفتی و بهبود تکنولوژی استخراج گاز با هزینه ای حدود ۴۰۰ میلیارد دلار. همچنین، توسعه ۱۰ هزار متر راه آهن باری و ۱۰ تا ۱۲ هزار کیلومتر راه آهن سریع السیر برای اتصال نقاط مختلف کشور، احداث فرودگاه جدید در تهران با ظرفیت ۵۰ میلیون مسافر در سال، ایجاد ۵ نیروگاه سیکل ترکیبی و تولید ۵۰ هزار مگاوات انرژی خورشیدی، و راه اندازی یک مگاپورت و دو بندر دیگر در مناطق مکران به منظور شکوفایی اقتصادی ایران مطرح شده است.

در ادامه مشروح گفتگوی خبرآنلاین با فیاض زاهد، فعال سیاسی اصلاح طلب را بخوانید؛ 

*با توجه به ادعاهای مطرح شده، در صورت توافق ایران و آمریکا، احتمال سرمایه گذاری ۱۰۰۰ میلیارد دلار از سوی آمریکایی ها در ایران وجود دارد. به عنوان اولین سوال، می خواستم بپرسم که حضور سرمایه گذاران آمریکایی در ایران چه کشورهایی را متضرر خواهد کرد؟

به نظر من، نه تنها این موضوع به ضرر نخواهد بود، بلکه می تواند به ایجاد همگرایی و اتحادیه ای از شرکت های مؤثر، از جمله شرکت های بین المللی، در این فرایند کمک کند.بنابراین نباید به گونه ای صحبت کنیم که دیگر کشورها احساس کنند جایی برای آنها وجود ندارد. البته باید توجه داشت که کشورهایی مانند چین و کشورهای جنوب شرق آسیا که روابط اقتصادی قوی با آمریکا ندارند، ممکن است کمتر از این فرصت بهره برداری کنند. تجربه ایران در برجام و پس از آن نشان داد که علی رغم تلاش های ایران برای جذب سرمایه گذاری از آمریکا، باید از فرصت های دیگر مانند هند و چین نیز غافل نشد زیرا این نکته بسیار حائز اهمیت است.

در واقع، دولت های اروپایی و آمریکایی مالک شرکت ها نیستند، بلکه به عنوان تسهیل کننده های بازار آزاد عمل می کنند. هرچند دولت آمریکا مانند سایر دولت ها دارای دولت پنهان است، تحلیلگران متخصص در حوزه اقتصاد و اقتصاد سیاسی آمریکا به خوبی متوجه موضوعاتی هستند که من به آن ها اشاره می کنم. به عنوان مثال، نقش پنتاگون و سازمان های مهمی مانند سازمان امنیت ملی در پشت بسیاری از عملیات اقتصادی شرکت های آمریکایی در طول تاریخ، به ویژه در آمریکای لاتین و دیگر کشورها، قابل توجه است.

سرمایه گذاری که در مذاکرات غیرسیاسی مطرح شده، موضوعی است که بخشی از آن را از زبان آقای مرعشی شنیدید و من نیز به طور مختصر به آن اشاره کردم. این ایده به این واقعیت اشاره دارد که ایران به دلیل عقب ماندگی در بهره وری و توسعه، همچنان کشوری جذاب برای سرمایه گذاری خارجی به شمار می آید. ایران ظرفیت جذب ۲ هزار میلیارد دلار پروژه را در یک دوره ۵  ساله را دارد و اولویت های این پروژه ها نیز در مذاکرات غیررسمی با آمریکایی ها مطرح شده است.

* به نظر شما چه چیزی می تواند تضمین کننده این ۱۰۰۰ میلیارد دلار باشد؟

مهم ترین تضمین بازار است، اقتصاد آزاد که تحت تأثیر فرآیند سود و زیان عمل می کند. بررسی ها و ارزیابی های ما نشان می دهد که زمانی که آقای بن سلمان اعلام کرد که آماده است ۵۰۰ میلیارد دلار در آمریکا سرمایه گذاری کند، آقای ترامپ از ایشان خواسته بود که این رقم را به ۱۰۰۰ میلیارد دلار افزایش دهد. حال تصور کنید که در یک بسته پیشنهادی به دولت آمریکا گفته شده که به جای تمرکز اولیه بر مسائل سیاسی، بهتر است از منظر اقتصادی وارد عمل شوند. این رویکرد می تواند هم روابطی آرام و تدریجی با حسن نیت ایجاد کند و هم به شرکت های آمریکایی فرصت های بیشتری برای رشد و توسعه بدهد.

تصور کنید که ایران تصمیم بگیرد به شرکت های نفتی آمریکایی اجازه دهد در میادین بزرگ نفتی سرمایه گذاری کنند و تولید نفت را به ۶ یا ۷ میلیون بشکه در روز افزایش دهند. در عوض، این شرکت ها می توانند ۲ تا ۳ میلیون بشکه نفت را به عنوان بخشی از سرمایه گذاری و تأسیس صندوق سرمایه گذاری در خطر بیایند در پروژه های نفت، گاز و پتروشیمی که می تواند نزدیک به ۴۰۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری را به خود اختصاص دهد، به کار گیرند.

این امکان وجود دارد که در ارتباط با چند مگا پروژه همکاری صورت گیرد که به طور طبیعی سود زیادی برای شرکت های آمریکایی به همراه خواهد داشت. به عنوان مثال، اگر ایران امروز به بوئینگ پیشنهاد خرید ۴۰۰ هواپیمای مسافربری بدهد، این می تواند فرصتی استثنایی برای بوئینگ و همچنین شرکت های اروپایی مانند ایرباس باشد.

اشتباهی که در برجام مرتکب شدیم، صرف نظر از تحلیل های دیگر، این بود که آمریکایی ها نتوانستند از بازار ایران بهره برداری کنند. اما اکنون با مذاکراتی که رئیس جمهور با رهبر انقلاب داشته اند، این محدودیت تقریباً برطرف شده و ایران آماده جذب سرمایه گذاری از سوی شرکت های آمریکایی است.

*در بخشی از صحبت هایتان به مکاپروژه اشاره کردید؛ به نظر شما این سرمایه قرار است صرف چه مواردی شود؟ اولویت ها در حال حاضر چه چیزهایی هستند؟

پیشنهادات غیررسمی و غیرمستقیم مطرح شده شامل این موارد است: آمریکایی ها می توانند در زمینه استخراج و توسعه صنعت نفت، گاز و پتروشیمی ایران سرمایه گذاری کنند؛ همچنین می توانند میادین نفتی را گسترش دهند و تکنولوژی استخراج گاز را بهبود بخشند که این پروژه به تنهایی حدود ۴۰۰ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت.

از دیگر پیشنهادات می توان به توسعه ۱۰ هزار متر راه آهن باری و ۱۰ تا ۱۲ هزار کیلومتر راه آهن سریع السیر اشاره کرد که بتواند غرب و شرق و شمال و جنوب ایران را به هم متصل کند. علاوه بر این، احداث یک فرودگاه جدید در تهران با ظرفیت جابجایی ۵۰ میلیون مسافر در سال نیز مطرح شده است. همچنین، ایجاد ۵ نیروگاه سیکل ترکیبی و تولید حدود ۵۰ هزار مگاوات انرژی خورشیدی، و راه اندازی یک مگاپورت، یک ابر بندر در جنوب  ایران در مناطق مکران  و همچنین  یک دو بند دیگر که هر کدام می تواند منجر به شکوفایی راهبردی در اقتصاد ایران شود.

* به نظر شما این کار قابل اجراست؟

ایران کشوری با اهمیت فراوان است که در بهترین موقعیت جغرافیایی و تاریخی خاورمیانه واقع شده و در تمامی حوزه ها  تشنه سرمایه گذاری است؛ پس  این امر با یک مدیریت منطقی و کارآمد قابل تحقق است.

*به نظر شما سرمایه گذاری خارجی می تواند به تقویت امنیت و ثبات سیاسی و اقتصادی کشور کمک کند؟

به نظر من، این موضوع هم روابط ایران با آمریکا و هم با کشورهای منطقه را تقویت خواهد کرد و همچنین به عنوان بزرگ ترین دستاورد جمهوری اسلامی در طول تاریخ حیاتش به شمار می آید.

*آیا کشورهای منطقه این پروژه را می پذیرند؟ آیا واکنشی به آن نشان نخواهند داد؟

تغییرات اخیر نشان می دهد که عربستان سعودی به عنوان پیشگام در ایجاد ثبات اقتصادی و بین المللی در این منطقه عمل می کند. این در حالی است که برجام مانع از این روند بود. عربستان اکنون حامی گسترش روابط اقتصادی و بین المللی در منطقه است. با این حال، باید به یاد داشت که ایران و آمریکا مهم ترین کشورهایی هستند که می توانند این مسیر استراتژیک و حیاتی را تضمین کنند.

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین