سفری به سوی خود حقیقی

به گزارش سرویس اجتماعی خبر ناب به نقل از رکنا - صبح که بیدار می شوی، در خیال هایت پرسه می زنی و روزت را با اراده و امید آغاز می کنی. توانایی هایی در تو هست که شاید هنوز به طور کامل نشناخته باشی.

به آینه نگاه کن؛ زیبایی هایت را دریاب. گذر زمان با خود تغییراتی می آورد؛ مویی که روزی پرپشت بود، کم کم جوگندمی می شود و خط های صورت، داستان عمرت را روایت می کنند.

روزی دغدغه ات حالت موهای چتری ات بود و حالا آینه برایت به شمارشگر خطوط پیشانی تبدیل شده است. کفش هایت را می پوشی، قدم برمی داری، حرف می زنی، و میان آنچه آشکارا و پنهانی درونت هست، تعادل پیدا می کنی. اگر از آشکار شدن پنهانی هایت نترسی، مردی به معنای واقعی کلمه.

گذشته، هرچه بوده، گذشته است. آیا غم و حسرت، مرهمی برای آنچه از دست رفته، خواهد بود؟ برای افرادی از جان مایه گذاشتی، اما شاید قدر تو را ندانستند. از سوی دیگر، آیا تو خود قدر همه ی کسانی که به خاطر تو فداکاری کردند، دانستی؟

مراقب باش تمام وجودت را در حسرت های گذشته و گلایه های بی پایان خرج نکنی. بگذار سوال های بی پاسخ گذشته از قفس خاطرات آزاد شوند. امروز فرصتی دیگر است؛ فرصتی برای نیکی، گذشت و لبخند.

اگر نادیده گرفتی و گذشتی، اگر دستی گرفتی و دستی برای «من خوب بودنت» بالا نبردی، اگر شکرگزار نعمت هایت بودی، برنده ای. سفره ای از شادی، امید، مهربانی، و دوستی برای خودت پهن کن. خودت را به این جشن دعوت کن.

خدایی که شاهد دیروز و امروز و فردای توست، می بیند که «همه ی تو» برای چه چیزی تلاش می کند. و اگر فردایی باشد که دیگر عمرت به آن نرسد، به جا بگذار نامی نیک که گفته شود: «مرد نکونام نمیرد هرگز.»