خودش هزار غصه داشت اما بزرگترین افتخارش شاد کردن مردم بود

احمدی درباره ورودش به عرصه بازیگری گفته است:

«دبیرستان شرف تنها مدرسه ای بود که در آن زمان فعالیت تئاتر داشت و من در سال ۱۳۱۸ اولین تئاترم را آنجا کار کردم. بیرون مدرسه هم دنبال تئاتر می گشتم. آن موقع ها سینما خیلی کم بود. شاید باورتان نشود من اولین بار سینما را نزدیک میدان شاپور در زمان رضا شاه دیدم. دیوار یک طرف خیابان را سفید کرده بودند و از طرف دیگر فیلم را با آپارات روی دیوار می انداختند. ما هم می نشستیم لب جوی و فیلم می دیدیم. البته راستش فیلم که نه، یک تصویرهایی می آمد و حرکت می کرد تا اینکه در سال ۱۳۱۹ با خبر شدم که زنده یاد محمود منزوی در سینما سپه یک ترانه فکاهی می خواند. پیش پرده خوانی تازه مُد شده بود. خانواده من مذهبی بودند و از این کارها زیاد خوش شان نمی آمد. من یواشکی تصنیف ها را حفظ می کردم و برای بچه های مدرسه می خواندم. در سال ۱۳۲۲ تصمیم گرفتم تئاتر را به صورت حرفه ای ادامه بدهم اما چون دانشکده ای برای این حرفه نبود، تصمیم گرفتم از راه پیش پرده خوانی وارد کار بشوم. در تئاتر تهران آقایان محسنی، شیبانی، قنبری به این کار مشغول بودند ولی چون تئاتر «فرهنگ» همان «پارس» فعلی پیش پرده خوان نداشت. رفتم آنجا. تصمیم گرفته بودند یک جورهایی مرا رد کنند ولی من ماندگار شدم. به انتظار نشسته بودم که مرحوم پرویز خطیبی سراغم آمد و گفت پسر اینجا چه می خواهی؟ گفتم می خواهم پیش پرده خوان. بشوم گفت: پول داری؟ گفتم: بله ۵ زار. گفت: پیش پرده من ۱۲ تومان قیمتش است. بعد آن را به من داد و گفت حفظش کن و پنجشنبه هفته بعد برگرد. آنها می خواستند سانس اول روز جمعه که بیشتر لوطی ها و چاله میدانی ها می آمدند، برنامه ام را اجرا کنم که آنها مرا هو کنند تا دیگر سراغ این کار نیایم. فکر کردم چه جوری پیش پرده بخوانم که مردم خوش شان بیاید. پس لباس یک فروشنده دوره گرد را پوشیدم و روز پنجشنبه با یک ارکستر به رهبری استاد رادمرد تمرین کردم و روی صحنه که رفتم و پیش پرده خواندم، به خاطر سنتی بودنش خیلی مورد استقبال قرار گرفت. همان شب با من قرارداد بستند. آن زمان ۱۰۰ تومان خیلی پول بود و خیلی از هنرپیشه های تئاتر به من حسادت می کردند. در آن زمان ما خیلی حرمت پیش پرده را داشتیم چون مورد توجه خانواده ها بود و اما از اواخر دهه ۲۰ آدم های سودجو اشعار ما را یادداشت می کردند و در بزم های شبانه می خواندند وقتی دیدیم اصالت پیش پرده دارد از بین می رود، کمتر می خواندیم دیگر.

مضمون اکثر پیش پرده ها، طنز انتقادی سیاسی شدید بود. خوب یادم می آید که به خاطر اجرای پیش پرده «قدس شاهین» در پاییز ۱۳۲۳ به مدت ۶ ماه به کرمان تبعید شدم که اگر پیگیری های آقای محمد مسعود نبود، مجبور می شدم به کرمان بروم آن هم برای جوانی به سن و سال من که تبعید واقعاً وحشتناک بود چون هم کار و هم ورزشم را از دست می دادم. به خاطر همین اجراهای پیش پرده های سیاسی چند بار بدجور کتک خوردم تا آنجا که می ترسیدم خانه بروم و مادرم مرا با آن سر و شکل ببیند اما ورزش پوست ما را کلفت کرده بود. به هر حال از سال ۱۳۳۲ به طور کلی پیش پرده خوانی را کنار گذاشتم.

بعد از کودتای ۱۳۳۲ که سالن های تئاتر را آتش زدند و ما را بیرون انداختند، تصمیم گرفتم دور این کارها را خط بکشم و بروم دنبال کار خودم. بازیگری را کنار گذاشتم و درخواست انتقالی به اهواز کردم. اتفاقاً همه حساب هایم غلط از آب درآمده بود. روز دومی که وارد اهواز شدم، هنوز پستم را تحویل نگرفته بودم که از رادیوی اهواز آمدند سراغم و گفتند بچه های جوان ما را جمع و جور کن و برای هنرپیشگی تربیت کن. ۷ سال به طور افتخاری برایشان کار کردم و تا رسیدم تهران دوباره همان آش و همان کاسه برایم اتفاق افتاد.»

و سرنوشت این گونه رقم خورد که او نه تنها در رادیو و تلویزیون به عنوان یکی از دوبلورهای تاثیرگذار کشور تبدیل شد، بلکه در عرصه بازیگری هم آثار خاطره انگیزی از خود به یادگار گذاشت. درباره کتاب ها و پژوهش هایش که ارزش بسیار دارند، در نوشتاری دیگر خواهیم گفت که در این مجال کوتاه نمی گنجد.

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین