بچه ها نمی توانند کتاب هایی را که دوست دارند تهیه کنند

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر خبر ناب به نقل از خبرآنلاین - در چنین روزهایی من هم هر سال بی صبرانه منتظر می مانم آن روزها از راه برسند و به نمایشگاه بروم. در سال های گذشته دو دوره از این رویداد بزرگ در حوالی حرم امام خمینی (ره )برگزار شد. با این که راه دور بود مردم با اشتیاق می آمدند و حضور پررنگی داشتند. در چنین ایام و مکان هایی می شود خیلی از نویسنده ها را دید. با آن ها آشنا شد. کتاب های انتشاراتی های مختلف را ورق زد و خرید.

 در نمایشگاه شور و اشتیاق بازدیدکننده ها شیرین و دلچسب است. دیدن دوستداران کتاب برای نویسنده ها و شعرا خاطرات شیرینی را رقم می زند. کاش در طول سال به بهانه های مختلف می شد با کتاب و کتاب ها و کارهای چاپ و نشر بیشتر سر و کله زد. کاش تیراژ کتاب ها به صفر نمی رسید! چاپ کتاب در تیراژهای پانصد نسخه ، حتی گاهی صد نسخه برای من صفر است. تلخ است . دردناک است. در سالهای دور اولین کتاب من با تیراژ بیست و دو هزار نسخه در چاپ اول و دوم ، و یازده هزار نسخه در چاپ سوم در سه سال انجام شد.

 چرا پس روی ؟ مردم از کتاب فاصله گرفته اند ؟ کسی کتاب نمی خواند؟ فضاهای مجازی جای کتاب را گرفته اند؟ دلایل شاید یکی ، دو تا نباشد. گرانی وحشتناک کتاب ها ، اوضاع بسیار بد اقتصادی خانواده ها، از بزرگترین بلایاست! و وای بر ملتی که از کتاب فاصله می گیرند و دور می شوند. کتاب ها می توانند مانع از جنگ ها و خونریزی ها شوند. کتاب ها می توانند انسان ها را به گذشته های خیلی دور یا به کهکشانها ببرند. با فضاهای ناشناخته آشنا کنند. می توانند انسان ها را به سمت عشق و عاشقی هدایت کنند. انسان ها را از تنهایی بیرون می آورند. کتاب ها دوستان ساکت و خاموشی هستند که همیشه می توانند به انسان ها کمک کنند. کتاب ها! در کشور ما غریبانه در کنج انبار انتشارتی ها خاک می خورند. وقتی کتابی معرفی و تبلیغ نمی شود ، وقتی جایی برای حمایت از کتاب ها و نویسنده ها وجود ندارد، نمی شود توقعات بیشتری داشت. خیلی از نویسنده ها در کنج خانه ها می نشینند و با غم و اندوه می سازند و صدایشان به جایی نمی رسد. صدا هم ندارند. سکوت می کنند. گاهی خیلی از نویسنده ها حرف هایشان همان هایی است که در رمان و داستان هایشان نوشته شده و نقش بسته است. اما این درد است و درد است و درد.

 کتاب ها باید تبلیغ شوند. در تابلوهای تبلیغاتی بزرگ و کوچک در سطح شهرها و جاده ها باید تصاویر جلد کتاب ها فریاد بزنند:" ما آمده ایم. ما را بخوانید. از خواندن ما فقط سود می برید." دریغ از چنین همت و اقدامی. در نمایشگاه هم چنین است. گاهی فقط چند کتاب و چند نویسنده بر تابلوها و در و دیوارها نقش می بندند. تصاویرشان در نقاطی تکرار می شوند. ای کاش می گذاشتیم مخاطبین اصلی کتاب ها و مردم در این هنرها و بزرگنمایی ها نقش می داشتند. آن ها می خواستند و می گفتند به دنبال چه هستند. در نمایشگاه خیلی وقت ها بعضی ها فقط برای راه رفتن و قدم زدن و خوردن و آشامیدن می آیند. تماشاچیانی هستند که گاهی عاشق کتاب هم هستند. اما با جیب خالی به سراغ کدام کتاب بروند ؟ می دانند اگر فقط دو کتاب تهیه کنند فردا برای خورد و خوراکشان گرفتار خواهند بود. بچه ها نمی توانند کتاب هایی را که دوست دارند تهیه کنند. غمگین و دلسرد به خانه برمی گردند. تمام حواس و فکرهایشان آنجا باقی می ماند. این ظلم است. ظلمی که شاید خیلی ها در آن نقش دارند. گرانی ها در آن نقش دارند. نبود خرید کتاب در سبد کالای خانواده در آن نقش دارد. اما این آمدن و رفتن ها زیباست. شیرین است. مخصوصا برای بچه ها که با فضای نمایشگاه آشنا می شوند. شاید در بازی هایی هم شرکت کنند و هدایایی هم دریافت کنند. 

سال های گذشته صدا و سیما نقش پررنگتری در برپایی نمایشگاه کتاب داشت. تیزرهایی پخش می شد. اطلاع رسانی هایی انجام می شد. نمی دانم شاید عجولانه قضاوت می کنم! هنوز چند روزی تا آغاز این برپلایی بزرگ باقی مانده است و کارهایی انجام خواهد شد. خوشحال بودم یکی از رمان هایم " دختر ترامپ خواستگار این مرد است " که بعد از چهار سال انتظار هفته گذشته چاپ شده است در نمایشگاه رونمایی می شود. اما "محراب قلم" به عنوان ناشر کتاب گویا چنین برنامه های در طول نمایشگاه ندارد. این می توانست یکی از راه های معرفی وتبلیغ رمان باشد که نخواستند و نشد.

 می مانیم به انتظار آغاز این دوره از نمایشگاه بین المللی کتاب. به امید روزهای خوب و بی اضطراب و شاد وشیرین. 

با احترام 

حسن احمدی؛ نویسنده کودکان و نوجوانان

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین