دستور جلسه مذاکرات را ایران تعیین کند نه طرف مقابل - معنای پذیرش زیاده خواهی آمریکا و اسرائیل، چیزی جز تسلیم نیست

نقش رژیم صهیونیستی را در تعویق مذاکرت ایران و آمریکا چگونه ارزیابی می کنید؟

رژیم صهیونیستی از زمان تأسیس خود تاکنون، هیچ تهدیدی را جدی تر و خطرناک تر از جمهوری اسلامی ایران برای بقای خود احساس نکرده است. البته این تهدید را نمی توان به دوران پهلوی تعمیم داد، زیرا پیش از انقلاب اسلامی، چنین چالشی وجود نداشت. آنچه امروز نگرانی این رژیم را برانگیخته، نفوذ و قدرت منطقه ای جمهوری اسلامی ایران است. به همین دلیل، رژیم صهیونیستی تلاش می کند با ایجاد تنش، دامن زدن به درگیری ها و گرفتار نگه داشتن ایران در بحران های متعدد، مانع از آن شود که تهران به موقعیتی برسد که تهدیدی جدی برای منافع آن ها تلقی شود.

آیا این رژیم توان مقابله نظامی و تسلیحاتی با ایران را دارد؟

رژیم صهیونیستی، به دلیل ناتوانی در مقابله مستقیم با ایران، در تلاش است ایالات متحده را به نیابت از خود وارد این معادله کند. با توجه به اینکه آمریکایی ها تمایلی به پرداخت هزینه های سنگین چنین درگیری هایی ندارند، اسرائیل با جهت دهی افکار عمومی و ارائه اطلاعات گزینشی، سعی می کند سیاستمداران آمریکایی، به ویژه دونالد ترامپ، را به اتخاذ مواضع خصمانه علیه ایران سوق دهد.

بنظر شما ترامپ زیر بار این خواسته خواهد رفت؟

ترامپ تصمیمات خود را بر اساس محاسبات اقتصادی اتخاذ می کند، و نمونه ای از این رویکرد را می توان در بحران اوکراین مشاهده کرد؛ جایی که ترجیح داد هزینه های جنگ را به طور مستقیم متحمل نشود، بلکه آن را بر دوش سایر کشورها بگذارد. همین استراتژی را در قبال ایران نیز دنبال می کرد. او به دنبال اقداماتی بود که هزینه اش را دیگران بپردازند اما دستاورد آن به نام خودش ثبت شود.

او تمایل داشت در گزارش صد روزه ی نخست ریاست جمهوری اش اعلام کند که «مسئله ایران» را حل کرده است؛ چالشی که به باور او هیچ یک از رؤسای جمهور پیشین موفق به حل آن نشده بودند. اما ایران را نمی توان با عراق یا افغانستان مقایسه کرد. جمهوری اسلامی کشوری مقتدر، دارای تجربه ی جنگی، و برخوردار از نفوذ منطقه ای گسترده است.

یکی از موضوعات مورد مناقشه در مذاکرات بحث هسته ای بود، چرا با توجه به اینکه آمریکا و اسرائیل خود دارای سلاح هسته ای هستند در مورد ایران تا حد سخت گیری می کنند؟

رژیم صهیونیستی، به تعبیر هنری کیسینجر، «ناو ثابت آمریکا» در منطقه محسوب می شود. با این حال، همین اسرائیل که خود به حدود ۲۰۰ کلاهک هسته ای مجهز است، از ایران می خواهد که حتی درصد ناچیزی غنی سازی اورانیوم نداشته باشد. در عین حال، ایران را به تلاش برای دستیابی به سلاح هسته ای متهم می کنند، در حالی که جمهوری اسلامی بارها تأکید کرده است که برنامه ی هسته ای اش کاملاً صلح آمیز است.

ترامپ و رژیم صهیونیستی خواسته هایی کاملاً مشخص دارند؛ از جمله تعطیلی کامل برنامه ی هسته ای ایران، توقف غنی سازی، و محدود کردن توان نظامی متعارف جمهوری اسلامی. پذیرش این مطالبات چیزی جز تسلیم کامل نخواهد بود. هرگونه مذاکره باید بر اساس اصل «امتیاز در برابر امتیاز» صورت گیرد، نه بر پایه ی پذیرش یک جانبه ی خواسته های طرف مقابل.

با توجه به اینکه در این دور مذاکرات ۱+۱ بود و از طرف اروپایی خبری نبود، پیشنهاد اخیرمذاکره با تروئیکای اروپایی تا چه حد بر مذاکرات ایران و آمریکا تاثیر گذاشت و آیا موجبات ناخرسندی ترامپ را فراهم کرد؟

در موضوع برجام، نقش اروپا بیشتر به ایفای نقش «پلیس خوب» محدود شد، در حالی که عملاً بدون هماهنگی با آمریکا اقدام مستقلی انجام نمی داد. با خروج یک جانبه آمریکا از توافق، نه تنها مخالفتی از سوی اروپایی ها صورت نگرفت، بلکه آن ها تلاش کردند ایران را تحت فشار قرار دهند تا خواسته های جدید واشنگتن را بپذیرد.

از سوی دیگر، ترامپ در دوره اخیر، به جای تکیه بر اروپا، تلاش کرد مستقیماً با روسیه وارد تعامل شود. رویکردی که در پرونده اوکراین به وضوح آشکار شد. در نتیجه، نقش اروپا در این معادلات کمرنگ تر شده و تأثیرگذاری آن ها در مذاکرات نیز کاهش یافته است.

آیا احتمال اقدام نظامی علیه جمهوری اسلامی وجود دارد؟

چنین اقداماتی برای آمریکا هزینه های سنگینی به همراه خواهد داشت. برخلاف حضور نظامی این کشور در سایر نقاط جهان، هرگونه درگیری با ایران به معنای جنگ در خانه ی ما خواهد بود—جایی که جمهوری اسلامی، با تجربه ی جنگی و آمادگی بالا، خود را برای هرگونه تهدید آماده کرده است. از سوی دیگر، ترامپ فردی است که تصمیماتش را بر اساس محاسبات اقتصادی اتخاذ می کند و تمایلی به هزینه کرد مستقیم در چنین درگیری هایی ندارد. در مقابل، رژیم صهیونیستی از هر فرصتی برای سوق دادن آمریکا به یک رویارویی مستقیم با ایران بهره می برد و تمام ظرفیت های اطلاعاتی، سیاسی و روانی خود را به کار گرفته تا واشنگتن را به این مسیر بکشاند.

در این میان، یک نکته ی حیاتی وجود دارد. در هر رویارویی، میدان و قواعد بازی تعیین کننده ی نتیجه هستند. متأسفانه، در بسیاری از مذاکرات، طرف مقابل میدان را شکل داده و قواعد را تعیین کرده، و ایران صرفاً واکنش نشان داده است. اکنون زمان آن فرارسیده که ابتکار عمل را به دست بگیریم؛ صحنه ی تعاملات را تغییر دهیم، دستور جلسه را خودمان تنظیم کنیم، و قدرت ملی را از طریق اتحاد داخلی و تقویت سرمایه ی اجتماعی ارتقا دهیم.

رئیس جمهور از ابتدا براتحاد و وفاق تاکید داشتند ولی همواره می بینیم که تندروها صحنه را بر هم زده و در پی عدم انسجام هستند، با این روند چگونه می توانیم به اتحاد مد نظر برسیم؟

در مدیریت افکار عمومی و جنگ روانی، مفهوم «رادیکالیسم روان شناختی» نقش مهمی ایفا می کند؛ افراط گرایان نه تنها در یک سوی ماجرا، بلکه گاه به سادگی در جهت مخالف نیز گرفتار تندروی می شوند. اگرچه کنترل این پدیده دشوار است، اما در جوامعی با سرمایه ی اجتماعی قوی، امکان مدیریت آن و عبور از چالش های ناشی از آن وجود دارد.

نکته ی کلیدی این است که نباید اجازه داد میدان در اختیار طرف مقابل قرار گیرد. چه در عرصه ی داخلی و چه در سیاست خارجی، ایران ظرفیت لازم را برای بازسازی صحنه به نفع خود دارد. در چنین شرایطی، حتی مذاکرات غیرمستقیم در عمان نیز می تواند به فرصتی برای ابتکار عمل و دستیابی به موفقیت تبدیل شود، به شرط آنکه دستور جلسه را ما تعیین کنیم، نه طرف مقابل.

این خبر توسط سایت خبرآنلاین منتشر شده و خبر ناب صرفا آن را به اشتراک گذاشته است.

منبع : خبرآنلاین